Ένα από τα στοιχήματα των επομένων εκλογών (βουλευτικών και αυτοδιοικητικών) είναι αν θα υπάρξει κάποια πολιτική προσωπικότητα που θα μπορέσει να εμπνεύσει. Και η έμπνευση δεν είναι μία αφηρημένη έννοια, αναφέρεται σε οπτικοποίηση ενός οράματος.
Αν δούμε τον πολιτικό χάρτη του Μνημονίου, οι υφιστάμενοι αρχηγοί κομμάτων είναι πλήρως υποταγμένοι στη Μνημονιακή λογική. Άρα εκεί εξ ορισμού δεν
υπάρχει όραμα, διότι τι να οραματιστεί κάποιος που δεν βλέπει τίποτα άλλο μπροστά του εκτός από την ικανοποίηση των απαιτήσεων των δανειστών. Για λόγους επικοινωνίας ίσως καταφύγουν στα λογιστικά οράματα και μόνο στην υπόσχεση για παράταση του θανάτου του Έθνους.
Ποιος λοιπόν μπορεί να διατυπώσει ένα όραμα; Ίσως κάποιος πατριώτης πολιτικός που έρχεται από τα (όχι πολύ) παλιά και δεν έχει βάψει τα χέρια του με Μνημονιακό αίμα. Ξέρουμε κάποιον ή κάποιους… Ίσως ένα νέο πατριωτικό κόμμα από το χώρο της κεντροδεξιάς που δεν θα σκέφτεται τους δανειστές αλλά τους Έλληνες, που δεν σκέφτεται τους αριθμούς αλλά τους ανθρώπους. Ίσως κάποιος αυτοδιοικητικός που έχει όρεξη και εμπειρία να βγάλει την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη από το βούρκο και να τους δώσει χαμένη λάμψη και δόξα, ικανή να συμπαρασύρει και την υπόλοιπη χώρα.
Το όραμα λοιπόν, ποιο θα είναι και ποιος θα το διατυπώσει; Και κυρίως, ποιος θα είναι ικανός να το υλοποιήσει; Αυτός θα έχει και τον πρώτο πολιτικό λόγο σε ένα σύστημα εξουσίας που καθημερινά χάνει ψηφοφόρους και βιώνει τη Μνημονιακή σήψη.
«Ο Κεντροδεξιός» https://kentrodexios.wordpress.com/
