Γράφει η Σοφία ΒούλτεψηΣτις πιο μεγάλες μάχες του ελληνισμού, στους απελευθερωτικούς αγώνες, στους αγώνες κατά της ξένης Κατοχής, ακόμη και στις πιο μαύρες μέρες των αλλεπάλληλων εθνικών διχασμών, πάλι κάποιοι ξεχώριζαν και έμπαιναν μπροστά στους συλλογικούς
αγώνες.
Οι μπροστάρηδες αυτοί προέρχονταν από τα λαϊκά στρώματα, από τις φτωχογειτονιές και από την απομονωμένη ύπαιθρο. Προέρχονταν και από την αστική τάξη, παιδιά εύπορων οικογενειών, που απαρνήθηκαν την άνετη ζωή τους και βρέθηκαν στα πεδία των μαχών, θυσιάζοντας περιουσίες και την ίδια τους τη ζωή.
Ωστόσο, το χάρισμα και η υπερπροσπάθεια και η θυσία τους δεν θα είχαν την ίδια αξία αν δεν ένιωθαν πρώτοι μεταξύ ίσων, αν όλα αυτά τα έκαναν για τον εαυτό τους, για την κυριαρχία τους πάνω στους άλλους, για την επιβεβαίωση του «εγώ» τους, με το βλέμμα στη μελλοντική εξαργύρωση της πρωτιάς τους.
Δεν είναι, λοιπόν, το ζητούμενο η πρωτιά για την πρωτιά, η χωρίς ηθικό περιεχόμενο πρωτιά, η μοναχική πορεία προς την κορυφή.
«Η προκοπή σας και ή μάθησή σας να μην γίνει σκεπάρνι μόνο διά το άτομό σας, αλλά να κοιτάζει το καλό της κοινότητος, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας (καλό)», είπε ο Κολοκοτρώνης στην ιστορική ομιλία του προς τους νέους στην Πνύκα (7 Οκτωβρίου 1838).
Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να επιδιώκεις την πρωτιά για λογαριασμό όλων, να θέτεις την πρωτιά σου στην υπηρεσία του συνόλου, να γίνεσαι παράδειγμα, παρασύροντας τους πολλούς στην ανοδική σου πορεία, να είσαι πρώτος όχι για τον εαυτό σου, αλλά για το κατά Αριστοτέλη Κοινό Καλό.
Επομένως, η πρωτιά ανήκει σε όλους. Αλλά για να ανήκει σε όλους πρέπει οι πρώτοι να υπάρχουν! Αν δεν υπάρχουν, τότε χάνεται κάθε ελπίδα και για τους πολλούς, χάνεται κάθε ελπίδα να αμφισβητηθούν οι αυταρχικές και ολιγαρχικές εξουσίες.
Γι’ αυτό και τα κάθε λογής αυταρχικά καθεστώτα κόβουν τα κεφάλια των πρώτων.
Σκοτώνουν τους πρώτους για να τους σκοτώσουν όλους!
Υ.Γ. Κι’ επειδή τούτες τις μέρες θυμηθήκαμε τον στρατηγό Μακρυγιάννη, ας θυμηθούμε και τούτο από τα Απομνημονεύματά του:
«Όλοι οι προκομμένοι άντρες των παλαιών Ελλήνων, οι γοναίγοι όλης της ανθρωπότης, ο Λυκούργος, ο Πλάτων, ο Σωκράτης, ο Αριστείδης, ο Θεμιστοκλής, ο Λεωνίδας, ο Θρασύβουλος, ο Δημοστένης και οι επίλοιποι πατέρες γενικώς της ανθρωπότης κοπιάζαν και βασανίζονταν νύχτα και ημέρα μ᾿ αρετή, με ᾿λικρίνειαν, με καθαρόν ενθουσιασμόν να φωτίσουνε την ανθρωπότη και να την αναστήσουν να ᾿χη αρετή και φώτα, γενναιότητα και πατριωτισμόν. Όλοι αυτείνοι οι μεγάλοι άντρες του κόσμου κατοικούνε τόσους αιώνες εις τον Άδη ᾿σ έναν τόπον σκοτεινόν και κλαίνε και βασανίζονται δια τα πολλά δεινά οπού τραβάγει η δυστυχισμένη μερική πατρίδα τους. Χάνοντας αυτείνοι, εχάθη και η πατρίδα τους η Ελλάς, έσβυσε τ᾿ όνομά της. Αυτείνοι δεν τήραγαν να θησαυρίσουνε μάταια και προσωρινά, τήραγαν να φωτίσουν τον κόσμο με φώτα παντοτινά. Έντυναν τους ανθρώπους αρετή, τους γύμνωναν από την κακή διαγωή και τοιούτως θεωρούσαν γενικώς την ανθρωπότη και γένονταν δάσκαλοι της αλήθειας»...
elzoni.gr
