Της Λέττας Καλαμαρά
15 Ιουλίου 1974 το πραξικόπημα της Ελλάδας στη μαρτυρική Κύπρο που έφερε την ελληνο-τουρκική σύγκρουση και τη διχοτόμηση της Νήσου. Όλα τα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας σιώπησαν εχθές δυστυχώς. Μία ένοχη σιωπή που δείχνει τις ισχυρές διακλαδώσεις που έχει ακόμη το χουντικό παρακράτος στον πολιτικό και κοινωνικό ιστό της χώρας.
15 Ιουλίου 2016 το πραξικόπημα της Τουρκίας στον εαυτό της που είχε σκοπό την επίσημη εγκαθίδρυση του «Γκιουλενικού» παρακράτους για να φέρει την ελληνο-τουρκική σύγκρουση και τη διάλυση των δύο χωρών. Ένα διεθνές παρακράτος που όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια αποτελούνταν από δεκάδες χιλιάδες φανερούς υποστηρικτές, με την πλειοψηφία του να ελέγχει τον κρατικό μηχανισμό και τη διαπαιδαγώγηση της γείτονος και συμμάχου Τουρκίας.
Μία διαβολική ημερολογιακή σύμπτωση για αυτούς που πιστεύουν ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αυτή τη φορά όμως δεν τα κατάφερε και επιμένει ελληνικά.
Το 17ο αιώνα αναριωτόταν ο Γάλλος La Bruyere: "Πώς είναι δυνατόν ο πόλεμος να εξυπηρετεί τους λαούς και να προσθέτει ευτυχία η τυχόν προσάρτηση εδαφών; Τι νόημα στο λαό θα είχε μία ένδοξη και ισχυρή κυριαρχία εάν εγώ και ο λαός είναι λυπημένος και ανήσυχος, ζει στην καταπίεση και τη φτώχεια; Τα συμφέροντα των βασιλικών σπιτιών (τότε) μπορεί να προωθούνται με τον πόλεμο, τα πραγματικά συμφέροντα των ανθρώπων όμως αφθονούν με την ειρήνη".
Το επιχείρημα «ο πόλεμος δεν αποδίδει» (war-does-not-pay) παρόλο κατανοητό δεν εμπόδισε τους πολεμοχαρείς να επιβάλλουν τη θέλησή τους. Γιατί λοιπόν οι ηγέτες των λαών έκαναν πόλεμο; Γιατί έχουν δικαιολογία να αυξάνουν τους φόρους, να επεκτείνουν τη γραφειοκρατία και να αυξάνουν κυρίως τον έλεγχο πάνω στους πολίτες. Το πραγματικό συμφέρον των ανθρώπων όμως συνήθως εμποδίζεται να εκφραστεί στην εθνική πολιτική.
Ο εθνικισμός αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο μίας αποτυχημένης για την ευημερία πολιτικής ενός κυβερνώντος. Στα όρια της δημοκρατίας και του αυταρχισμού ο σύγχρονος ηγέτης βρίσκει την ακαταλόγιστη εξουσία καλυπτόμενος πίσω από την εξυπηρέτηση των βασικών ενστίκτων του λαού του.
Η πίστη στη δημοκρατία και την κληρονομική φιλειρηνικότητά της βασίστηκε σε δύο αρχές: ...
Πρώτον, στην πρόθεση να δίνεται φωνή στους στρατιωτικούς που θα είναι οι πρώτοι που θα υποφέρουν στην επιλογή ενός πολέμου, όπότε και αυτό θα περιορίσει και την πιθανότητά του. Δεύτερον, στην προθεση να δίνεται φωνή στην κοινή γνώμη που θα λειτουργει ως περιορισμός στους πολεμοχαρείς ηγέτες καθόσoν είναι δεδομένο ότι δεν θα εξυπηρετήσει τα ατομικά τους κέρδη η διακοπή των ειρηνικών τους ασχολιών, όπως το εμπόριο, οι τέχνες.
Πρώτον, στην πρόθεση να δίνεται φωνή στους στρατιωτικούς που θα είναι οι πρώτοι που θα υποφέρουν στην επιλογή ενός πολέμου, όπότε και αυτό θα περιορίσει και την πιθανότητά του. Δεύτερον, στην προθεση να δίνεται φωνή στην κοινή γνώμη που θα λειτουργει ως περιορισμός στους πολεμοχαρείς ηγέτες καθόσoν είναι δεδομένο ότι δεν θα εξυπηρετήσει τα ατομικά τους κέρδη η διακοπή των ειρηνικών τους ασχολιών, όπως το εμπόριο, οι τέχνες.
Δεν είναι τυχαίες οι πολεμοχαρείς δηλώσεις επίλεκτων μελών του παρακράτους, που ίσως οφείλουν και την κρατική τους θέση σε αυτό. Εξωθούνται σε εθνικά παραληλήματα μέρες που είναι και προβάλλονται σε πρωτοσέλιδα προπαγάνδας. Αυτό έφερε και την επίσημη Κυπριακή Κυβέρνηση να ζητά μέσω των εκπροσώπων της την παράβλεψη τους. Στους στρατιωτικούς ηγέτες και την κοινή γνώμη στοχεύουν τα δημοσιεύματα ενός ανύπαρκτου πολέμου. ¨Ό,τι δεν κατάφερε το διακρατικό "γκιουλενικό" παρακράτος με την κατάλυση της δημοκρατίας σε μία από τις δύο χώρες, προσβλέπει να το πετύχει σε ένα σκηνοθετημένο ατύχημα.
Ασφαλώς οι δύο σύμμαχες χώρες έχουν πολύ σοβαρότερα ζητήματα να λύσουν από το γαϊτανάκι του παρακράτους. Η Ελλάδα στη δίνη ακόμα δυστυχώς της αναζήτησης της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής της ταυτότητας μετά την παγκόσμια κρίση της Leehman Brothers το 2007 και η Τουρκία με το σοβαρό εσωτερικό ζήτημά της του χειρισμού του κουρδικού λαού, το τελευταίο που θα τους εξυπηρετούσε θα ήταν μία πολεμική αντιπαράθεση, που φυσικά δεν υπάρχει ούτε στα όρια της πολεμικής επιστημονικής φαντασίας. Ένα θερμό επεισόδιο επικαλούνται οι αδαείς αγνοώντας τη φύση του πολέμου. Προφανώς ένα «survivor» του καναπέ, αντίστοιχο του 1996, που τόσο προσοδοφόρα έδεσε την Ελλάδα στο άρμα της Γερμανίας και της Ρωσίας μέσα από έναν πακτωλό μιζών που διαμόρφωσε την ελληνική νομεκλατούρα μας σε παιδεία, υγεία και άμυνα της χώρας. Στον πυρήνα της ύπαρξής μας. Εκεί που η Ελληνική Δικαιοσύνη έριξε τον πέλεκυ της με βαριά πρόστιμα της τάξης των 10 ευρώ ημερησίως.
Λοιπόν, καλά τα πύρινα τα λόγια, αλλά να μας πουν και όλοι αυτοί πατριώτες, από τη Χρυσή Αυγή μέχρι τη Ριζοσπαστική Αριστερά, γιατί δεν αυξάνουν και τη θητεία των Ελλήνων, το πραγματικό μας χρέος, αφού ο πόλεμος είναι προ των πυλών, και δεν πρέπει να πάμε λειψοί προδοτικά. Για τους λόγους που ανέλυσε πρόσφατα ο τέως Αρχηγός Στρατού Κωνσταντίνος Ζιαζιάς.
Πατριωτισμός, λοιπόν, "ala carte", δεν υπάρχει κύριοι και κυρίες. Αλλιώς, «Κύριοι και Κυρίες Πηγαίνετε για Ύπνο» όπως το βράδυ της 20ής Ιουλίου 1974, αφήνοντας Έλληνες και Κυπρίους να σφαγιάζονται.
Αυτά προς το παρόν, για να τελειώνουμε με τον Ελληνο-Τούρκικο μπαμπούλα και τα παραμύθια της Δραχμής. Ας δούμε και κανένα καινούργιο έργο της ελληνικής υποταγής…
Thedayaftergr
