Η επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Φώφη Γεννηματά σε μια «ισορροπημένη» πολιτικά ομιλία ανέφερε πως «η σημερινή συνεδρίαση δεν είναι εύκολη καθώς είναι νωπό το χώμα που τον σκεπάζει. Και αυτό επιβάλλει ιδιαίτερα ειλικρινή σεβασμό και στοιχειώδη ευαισθησία. Η Βουλή, δεν γράφει η ίδια την Ιστορία. Ούτε τη συλλογική. Ούτε την προσωπική.
Η Βουλή κατέχει προσφέρει το υλικό για τη συγγραφή της ιστορίας.
Κάθε φορά που μια σημαντική προσωπικότητα του δημόσιου βίου φεύγει από τη ζωή, αφήνει ένα ανεξίτηλο σημάδι στο πολιτικό ημερολόγιο του τόπου και ανοίγει το μεγάλο βιβλίο της ελληνικής πολιτικής ιστορίας για να γραφτούν νέες σελίδες αφηγήσεων, αξιολογήσεων, κριτικής αποτίμησης. Ο εκλιπών είχε μακρόχρονη παρουσία στην πολιτική ζωή του τόπου. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ανήκει σε εκείνους τους πολιτικούς που κυριάρχησαν το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Με έργα και πρωτοβουλίες. Και με έντονο πολιτικό λόγο. Μέχρι το τέλος, σχεδόν, της ζωής του. Μπολιασμένος από νωρίς με το πάθος για συμμετοχή στα κοινά, δεν έπαψε ποτέ να αναπτύσσει πολυσχιδή πολιτική δράση. Υπήρξε σθεναρός υποστηρικτής της δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, μέχρι το τέλος της ζωής του. Έζησε όλα όσα θα ήθελε ένας πολιτικός να ζήσει. Σε όλους τους ρόλους.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μπορεί να αναγνωριστεί ως ένας από τους κορυφαίους κοινοβουλευτικούς. Δεν ήταν ρήτορας με τα παραδοσιακά κριτήρια. Είχε, όμως, το χάρισμα να διατυπώνει πολιτικές θέσεις και να τις αναλύει μέσα σ΄ αυτή την αίθουσα με μοναδικό τρόπο. Όσο και αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τις πολιτικές επιλογές του, δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί το υψηλό πολιτικό του ανάστημα, τη σημαντική παρουσία του στην Βουλή και την αποφασιστικότητά του στην διαχείριση των δημόσιων πραγμάτων».
Η Φώφη Γεννηματά αναφέρθηκε ξεκάθαρα και στην περίοδο 1989 -93 λέγοντας ότι «ως πρωθυπουργός άσκησε μια πολιτική που είχε σαφές πρόσημο, συγκεκριμένο περιεχόμενο και αποτελέσματα. Η δική μας παράταξη, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, βρεθήκαμε απέναντι στις κυβερνητικές επιλογές του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Αντιταχθήκαμε στην λογική της βίαιης προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας και της κοινωνίας, στα κελεύσματα των πιο συντηρητικών επιλογών της νέας παγκόσμιας οικονομικής τάξης πραγμάτων.
Και ήρθαμε τέλος σε ευθεία αντιπαράθεση με την μεγάλη πολιτική περιπέτεια το 1989 όταν στοχοποιήθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου με την παραπομπή του στο ειδικό δικαστήριο. Μια καθαρά πολιτική δίωξη, που δημιούργησε πόλωση και δίχασε τον ελληνικό λαό. Πολιτική θύελλα που συνεχίστηκε μέχρι την επάνοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στην κυβέρνηση, και την γενναία πολιτική πρωτοβουλία του για το οριστικό τέλος της σκανδαλολογίας. Η λογική της Εθνικής Συμφιλίωσης και Συνεννόησης, οδήγησε στην επίτευξη του μεγάλου στόχου της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΟΝΕ, επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη. Το αίτημα της εθνικής συνεννόησης παραμένει ως σήμερα εξαιρετικά επίκαιρο και ζωντανό.
Υπάρχουν μεγάλα και κρίσιμα κομμάτια της ιστορίας μας που δεν μπορούν να ξαναγραφτούν. Ο ιστορικός του μέλλοντος -είμαι βέβαιη- θα αφιερώσει μεγάλο μέρος της μελέτης και του έργου του στην ανάλυση και αποτίμηση της πολυετούς σταδιοδρομίας και προσφοράς του Κων. Μητσοτάκη στον πολιτικό μας βίο. Θα φανεί γενναιόδωρος για τα θετικά και αυστηρός απέναντι σε σφάλματα και παραλείψεις. Άλλωστε, η ιστορία, η αντικειμενική ιστορική αξιολόγηση, δεν γράφεται ούτε με τη μεταθανάτια ωραιοποίηση ούτε με ανεδαφικά αναθέματα. Κάθε πρόσωπο που πέρασε κι άφησε το αποτύπωμά του στη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία με την ένταση και τη διάρκεια που το έπραξε ο Κων. Μητσοτάκης, αξίζει κάτι πολύ περισσότερο από μια παθιασμένη ή εμπαθή μεταθανάτια κατάθεση διαπιστευτηρίων αγάπης και μίσους στον Τύπο και το διαδίκτυο. Οφείλουμε να συμβάλουμε στην αποτίμηση και αξιολόγηση ενός πολιτικού, που γεννήθηκε ανάμεσά μας, μεγάλωσε πορευόμενος ανάμεσά μας και μετεξελίχτηκε στον πιο σκληρό αντίπαλό μας. Αναμφίβολα η αποτίμησή μας και η αξιολόγησή μας είναι θετική».
