Πέρασαν κιόλας 7 χρόνια από την ημέρα που, ο τελευταίος των Παπανδρέου υπέγραψε την παράδοση της χώρας στον ζυγό των Μνημονίων. Γιατί, σε ζυγό εξελίχτηκαν τα Μνημόνια για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Με την εξαίρεση των ευνοημένων, και των… χαζοχαρούμενων του πολιτικού συστήματος που ορκίζονται πίστη και αφοσίωση.
Αυτά τα 7 χρόνια, η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που μπήκε σε Μνημόνιο και… δεν βγήκε. Οι λόγοι πολλοί και σύνθετοι. Υπάρχει ωστόσο ένας κεντρικός πυρήνας και μια αφετηρία. Κεντρικός πυρήνας ως εθνική κακοδαιμονία, η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να συνεννοηθεί. Να βρει ένα μίμιμουμ συναίνεσης. Και αφετηρία, η άρνηση της τότε αντιπολίτευσης να διαμορφώσει ένα πλαίσιο εθνικής συναίνεσης, πιθανότατα με τη συγκρότηση μιας άλλης κυβέρνησης.
Επί της ουσίας, αυτή την επταετία του εθνικού δράματος, η πολιτικός που δικαιώθηκε είναι η Ντόρα Μπακογιάννη. Που διεγράφη από την τότε ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, τον Μάιο του 2010, επειδή αρνήθηκε να καταψηφίσει το πρώτο Μνημόνιο. Όπως απέδειξαν οι δραματικές στιγμές που ακολούθησαν για τη χώρα, αν τότε είχε επικρατήσει η νηφάλια προσέγγιση της Ντόρας Μπακογιάννη, και αντί η Νέα Δημοκρατία να βγει… στο βουνό, εξελισσόμενη σε κόμμα άρνησης και διαμαρτυρίας, πίεζε τον Γιώργο Παπανδρέου να παραμερίσει, στηρίζοντας το πρώτο πρόγραμμα, θα είχε συγκροτηθεί μια κυβέρνηση συνεργασίας.
Και η χώρα, πιθανότατα θα είχε βγει πολύ νωρίτερα από την εθνική τραγωδία των Μνημονίων, χωρίς μάλιστα να έχει διαμορφωθεί στην ελληνική κοινωνία ο αντιμνημονιακός κανιβαλισμός, που μεταξύ άλλων γιγάντωσε την ακραία και επικίνδυνη Χρυσή Αυγή.
Φρίξος Παλαιολόγος / ysterografa.gr
