Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Είναι να απορεί κανείς πώς κάποιοι (και όχι μόνο στο κυβερνητικό στρατόπεδο) παριστάνουν ότι δεν κατανοούν τους λόγους για τους οποίους η Νέα Δημοκρατία δεν μπορούσε να υπερψηφίσει τη διάταξη νόμου με την οποία η κυβέρνηση θέλησε να παραστήσει την φιλάνθρωπο, δίνοντας στους χαμηλοσυνταξιούχος ένα χριστουγεννιάτικο επίδομα.
Πέραν της κριτικής ότι τα χρήματα αυτά από την μια τσέπη θα μπουν και από την άλλη θα μπουν κατευθείαν την 1η Ιανουαρίου 2017,
Πέραν του γεγονότος ότι αποτελεί μια καθαρά πελατειακού τύπου κίνηση προς εκλογική παγίωση συγκεκριμένης κατηγορίας πολιτών,
Πέραν της βεβαιότητας ότι η παροχή αποτελεί διάκριση σε βάρος όλων των υπολοίπων χειμαζομένων από την κρίση (μονογονεϊκές οικογένειες με άνεργη μητέρα, μακροχρόνια ανέργους, αγρίως φορολογουμένων ελευθέρων επαγγελματιών, η Ν. Δ., ως γνωστόν, είχε αποφασίσει να ψηφίσει υπέρ της παροχής και το είχε σαφώς δηλώσει στον δημόσιο διάλογο και στο κοινοβούλιο.
Μόλις, όμως, εκφράστηκαν κάποιες αμφιβολίες από τους δανειστές, ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να θέσει προκλητικά το θέμα σε ονομαστική ψηφοφορία.
Το θέμα δεν είναι, βέβαια, οι δανειστές – αν και στη συμφωνία του με τους δανειστές υπάρχουν 41 δηλώσεις… νομιμοφροσύνης, δια των οποίων οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δηλώνουν ότι θα πράττουν τα πάντα σε συμφωνία με τους «θεσμούς» (την τρόικα που έγινε τετρατρόικα δηλαδή).
Αλλά ούτε αυτό έχει τόσο μεγάλη σημασία – η κυβέρνηση Σαμαρά είχε επανειλημμένα νομοθετήσει μονομερώς.
Σημασία έχουν οι βαθύτερες προθέσεις της κυβέρνησης.
Αυτό που τυχοδιωκτικά επιδίωκαν να υφαρπάσουν ήταν μια ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση από το σύνολο της αντιπολίτευσης.
Ήθελαν δηλαδή να την εξουδετερώσουν, ώστε να μην μπορεί να ξαναμιλήσει. Να την καταστήσουν συνένοχο σε κάθε κίνηση που θα ακολουθούσε.
Και το είπαν ξεκάθαρα με (άλλο ένα) non paper, την προηγουμένη της ψηφοφορίας: Ότι η αξιωματική αντιπολίτευση είχε δύο επιλογές – είτε να καταψηφίσει (και επομένως να βρεθεί αντιμέτωπη με τους συνταξιούχους), είτε να ψηφίσει, «οπότε δεν θα πρέπει να τολμήσει στη συνέχεια να επιστρέψει στην καταστροφολογία περί εκτροχιασμού του προγράμματος».
Και ακολούθησαν σειρά ύβρεων περί «πέμπτης φάλαγγας», «εκπροσώπων των δανειστών», «πιστοποιητικών υποτακτικότητας», «φωνής των δανειστών» και – άκουσον, άκουσον! – «Εφιάλτη»!
Υπήρχε ποτέ περίπτωση η Νέα Δημοκρατία να αυτοακυρωθεί ως αξιωματική αντιπολίτευση και να αποδεχθεί ότι θα υποβαλλόταν σε… αιώνια φίμωση;
Υπήρχε ποτέ περίπτωση να ψηφίσει υπέρ των υβριστών της;
Προφανώς, όχι!
Το γεγονός δε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε την ψήφο της αξιωματικής αντιπολίτευσης καθυβρίζοντάς τη συγχρόνως, αποδεικνύει πως λειτουργεί εκτός κοινοβουλευτικού και ηθικού πλαισίου.
Επιδιώκοντας, όπως όλα τα αυταρχικά καθεστώτα πάσης προέλευσης, να οδηγεί τους αντιπάλους του καθημαγμένους στην υποταγή και στην φίμωση.
Με λίγα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ζητούσε συμπαράσταση, αλλά ταπεινωτική υποταγή.
Προφανώς, ήθελαν να σφάξουν γαλοπούλα ενόψει Χριστουγέννων…
Ελεύθερη Ζώνη
