Γράφει ο
Μάνος Οικονομίδης
Μάνος Οικονομίδης
Η Ιστορία, ως γνωστόν, είναι περίεργο θηλυκό. Έχει τον δικό της κώδικα προσέγγισης της πραγματικότητας, σε βάθος χρονικής διαδρομής, και μια εξίσου ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ.
Σε επίπεδο πολιτικής στρατηγικής και επικοινωνίας για παράδειγμα, μια από τις σημαντικότερες διαπιστώσεις, περί της ύπαρξης «σιωπηλής πλειοψηφίας» σε μια ζώσα κοινωνία, την έκανε ένας από τους πλέον τοξικούς Αμερικανούς πολιτικούς, ο Ρίτσαρντ Νίξον. Ο πιο τοξικός… πριν τη Χίλαρι Κλίντον, για να ενώσουμε το νήμα με τα τρέχοντα.
Μια άλλη αντισυμβατική περίπτωση πολιτικού, ο Ντόναλντ Τραμπ, που εξελέγη με σκανδαλιστικό αιφνιδιασμό Πρόεδρος των ΗΠΑ και διάδοχος του Μπαράκ Ομπάμα στον Λευκό Οίκο, ταξίδεψε την πολιτική μνήμη της αμερικανικής κοινωνίας στην «ανακάλυψη» του Νίξον. Και την επικαιροποίησε.
Η θυελλώδης επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ έναντι της Χίλαρι Κλίντον, προέκυψε στον επίλογο πληθυντικών αφετηριών, κυρίως όμως ως εκκωφαντικό αποτύπωμα της συνειδητής εξέγερσης της σιωπηλής πλειοψηφίας των Αμερικανών. Που ήθελαν και πάλι αλλαγή, όπως το 2008 με τον Μπαράκ Ομπάμα, αν και με διαφορετικό… ίχνος αυτή τη φορά.
Ο Τραμπ ωστόσο εξέλιξε την πολιτική ρητορική. Την πήγε πιο μακριά από το εύρημα της σιωπηλής πλειοψηφίας. Μίλησε για τους «ξεχασμένους» Αμερικανούς, θέλοντας να περιγράψει τα ενεργά κύτταρα της αμερικανικής κοινωνίας που μπήκαν στο περιθώριο αυτά τα χρόνια. Που αισθάνθηκαν να παραγκωνίζονται. Που είδαν την όποια συνολική πρόοδο να έρχεται χωρίς τους ίδιους, αν όχι… εις βάρος τους.
«Ξεχασμένοι» πολίτες φυσικά υπάρχουν σε κάθε κοινωνία. Πολύ περισσότερα στα χρόνια της ακραίας κρίσης που βιώνουμε την τελευταία δεκαετία. Ακόμη περισσότερο, υπάρχουν σε μια «χαλασμένη» χώρα, όπως είναι η Ελλάδα της κρίσης και των Μνημονίων στα οποία προσφύγαμε με την υπογραφή του τελευταίου των Παπανδρέου, την Άνοιξη του 2010.
Εμείς βεβαίως δεν διακρινόμαστε από διάθεση… επαναστατικής γυμναστικής. Και η εμπειρία αυτών των 6 τελευταίων ετών, επιβεβαιώνει ότι, ως κοινωνία, απέχουμε μακράν από τον χαρακτηρισμό της κοινωνίας που διεκδικεί και ανατρέπει. Δεν διεκδικούμε. Δεν ανατρέπουμε. Μένουμε εγκλωβισμένοι στους μελαγχολικούς μικρόκοσμους που έχουμε φτιάξει γύρω μας. Ο καθένας στην καθημερινότητά του.
Κανείς ωστόσο δεν μπορεί να… σκίσει τα πτυχία του για το τι θα συμβεί στο μέλλον. Για το αν η εθνική μακαριότητα στην οποία βρισκόμαστε, και οδήγησε στη χυδαιότητα της μετριότητας όλων αυτών των ανεπάγγελτων και χαμηλής ποιότητας, αισθητικής και προσόντων εκπροσώπων του σημερινού πολιτικού συστήματος, να κανιβαλίζουν το παρόν και το μέλλον μας, θα… αφυπνιστεί.
Να φοβούνται λοιπόν (αρκετοί) την εξέγερση των «ξεχασμένων» Ελλήνων. Εκείνων που παρακάμφθηκαν. Που παραμερίστηκαν. Που ξεχάστηκαν. Που είδαν να τους αφαιρούν βιαίως το δικαίωμα σε ένα καλύτερο μέλλον. Για χάρη των μετρίων, των ανεπαρκών, των κολλητών.
Οι «ξεχασμένοι» Έλληνες. Και το δέος μπροστά σε μια μελλοντική αφύπνισή τους. Αρκεί φυσικά να βρεθεί αφυπνιστής.
Μπορεί να βρεθεί; Την απάντηση θα τη δώσει η ζωή. Στο τέλος. Όπως συμβαίνει και με το φως. Που στο τέλος, νικάει πάντα το σκοτάδι…
(Από την «Αξία»)
ysterografa.gr
