Δεν είναι ο πανικός! Είναι ο διχασμός!

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

 

Στις πιο εφιαλτικές στιγμές της Ιστορίας μας, δηλαδή στις πιο διχαστικές και στις πιο εμφυλιοπολεμικές, παραπέμπει ο τρόπος με τον οποίο ο κ. Τσίπρας επέλεξε να απαντήσει χθες στα δημοσιογραφικά ερωτήματα (κυρίως της Ευαγγελίας Τσικρίκα του «Άλφα») σχετικά με τον αντιδημοκρατικό τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε την περίφημη υπόθεση των «αδειών» των καναλιών και το επερχόμενο «μαύρο».
Πέρα από την ουσία, για την οποία έχουμε μιλήσει χιλιάδες φορές, δεν περιορίστηκε στα γνωστά (γελοία) επιχειρήματα.
Πήγε ακόμη πιο πέρα – ακόμη και από την γνωστή αντιδημοκρατική άποψη που είχε εκφράσει η κυβερνητική εκπρόσωπος περί του τι πρέπει να μεταδίδουν τα μέσα ενημέρωσης, υπενθυμίζοντας τις εποχές του γύψου.

Και δεν ήταν απλά μια σπασμωδική αντίδραση – αυτό θα τον αθώωνε απαραδέκτως. 
Καταφεύγοντας στη γνωστή, προσφιλή του γλώσσα του μίσους, ο κ. Τσίπρας χθες δεν έκανε τίποτε άλλο από το να αποκαλύψει για άλλη μια φορά το πραγματικό του πρόσωπο, το βαθιά διχαστικό.
Μπορούσε να περιοριστεί στα γνωστά (εντελώς ψευδή) επιχειρήματα περί τάχα νομιμότητας και διαφημιστικής πίτας και «τάξης στο ραδιοτηλεοπτικό πεδίο».
Δεν το έπραξε. Και δεν το έπραξε συνειδητά.
Γιατί συνειδητά θέλει να διχάζει ο κ. Τσίπρας. 
Γιατί στον διχασμό στηρίχθηκε από την πρώτη στιγμή της καριέρας του.
Γνωρίζει πως μόνο χωρίζοντας τους Έλληνες, βάζοντας ένα διαχωριστικό τείχος ανάμεσα στο «εμείς» και «αυτοί», θα είχε μια ευκαιρία να ταυτιστεί με το ένα από τα δύο «στρατόπεδα».
Και έκανε το μόνο το οποίο γνωρίζει να κάνει.
Δεν πρόκειται για πανικό – όσο πανικόβλητο και αν ήταν το ύφος του.
Πρόκειται για τον διχασμό – το εθνικό σαράκι στο οποίο καταφεύγουν όλοι οι δημαγωγοί και εξουσιομανείς.
Είναι αυτό το τελευταίο χαρτί του. Και το παίζει αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Ανιστόρητος καθώς είναι, δεν έμαθε ποτέ πως οι διχαστικές συμπεριφορές οδηγούν το Έθνος σε αδελφοσκοτωμούς, αλλά εξαφανίζουν και τους εμπνευστές τους!
Έπαιξε ο κ. Τσίπρας το τελευταίο του χαρτί την ώρα που ρωτούσε με δήθεν επιθετικό και θυμωμένο ύφος – σαν τα μωρά παιδιά – εργαζομένους τους οποίους ο ίδιος οδηγεί στην ανεργία, τι έκαναν για τους άλλους ανέργους στη χώρα και στον χώρο τους.
Απευθυνόταν στους ίδιους δημοσιογράφους τους οποίους ο ίδιος και οι πραιτοριανοί του κατηγορούσαν – και κατηγορούν – για καταστροφολογία, όταν μιλούν για την ανεργία και τις καταστροφικές επιλογές της κυβέρνησής του, με την άθλια «διαπραγμάτευση» και τα capital controls.
Θέλει ο κ. Τσίπρας με τον διχασμό να κρύψει τις πραγματικές του προθέσεις – δηλαδή τον έλεγχο της ενημέρωσης.
Ο Τσάβες είχε βάλει λουκέτο σε ιδιωτικά κανάλια της Βενεζουέλας, όταν αυτά δεν διέκοψαν για να μεταδώσουν απευθείας την ομιλία του και προτίμησαν να μεταδώσουν αργότερα αποσπάσματα.
Σε τι διαφέρουν αυτοί όταν (δια στόματος κ. Γεροβασίλη) «κατήγγειλαν» τα μέσα ενημέρωσης που δεν διέκοψαν το πρόγραμμά τους για να μεταδώσουν τα της «διάσκεψης του Νότου»;
Ο Μαδούρο λέει ότι του έχουν κηρύξει «οικονομικό πόλεμο».
Σε τι διαφέρει ο κ. Τσίπρας όταν λέει ότι δίνει αγώνες κατά των ξένων, της ολιγαρχίας και όλων των εχθρών που συνεχώς κατασκευάζει;
Όχι, ο διχαστικός κ. Τσίπρας δεν διαφέρει σε τίποτε από όλους τους αυταρχικούς αρχηγούς όλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων στον κόσμο, στην Ευρώπη, στην Ελλάδα.
Κι’ αν κάποιοι ενοχλούνται, ας πιούν ξύδι.
Αυτό που θα τους ποτίσει τελικά ο θρίαμβος της Δημοκρατίας…

elzoni.gr