Γράφει η Σοφία ΒούλτεψηΟύτε γίνεται τυχαία.
Όλοι γνωρίζουν πως για τους Έλληνες ο Χριστιανισμός δεν αποτελεί απλώς το επίσημο θρήσκευμά τους, η κατά το Σύνταγμα (αλλά και βάσει των αριθμητικών δεδομένων) «επικρατούσα θρησκεία».
Βρίσκεται στον πυρήνα της εθνικής τους συνείδησης, αποτελεί σταθεροποιητικό στοιχείο του Έθνους, συνδετικό κρίκο με το παρελθόν.
Γνωρίζουν οι μηδενιστές πως πάντα, ιστορικά, ό,τι κι’ αν συνέβαινε στη χώρα (όπως τώρα με τα μνημόνια), υπήρχαν, έμεναν ζωντανά εκείνα τα στοιχεία (η πατρίδα, η αγάπη για την Ελευθερία, η πίστη στις αξίες της Δημοκρατίας, η πίστη στον Θεό) που κρατούσαν το Έθνος ενωμένο και στηριγμένο σε ισχυρά θεμέλια.
Χρόνια τώρα καλλιεργείται η συζήτηση περί χωρισμού Κράτους και Εκκλησίας – τέτοια πρόταση είχε κατατεθεί και στην προηγούμενη συνταγματική αναθεώρηση.
Η πρόταση αφορούσε την (ματαιωθείσα) αναθεώρηση των άρθρων 3, 13, 33 και 59, που ρυθμίζουν τις σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας, κατοχυρώνουν το απαραβίαστο της θρησκευτικής συνείδησης, αναγνωρίζουν τις γνωστές θρησκείες, θέτουν υπό την εποπτεία της Πολιτείας τόσο την επικρατούσα θρησκεία όσο και τις άλλες γνωστές, ορίζουν τα σχετιζόμενα με τον όρκο και καθορίζουν τον τύπο του όρκου που δίνουν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι Βουλευτές.
Όσοι προτείνουν κάτι τέτοιο, συνειδητά αποσκοπούν στις συνέπειές του.
Γνωρίζουν δηλαδή πως αν η Εκκλησία χωριζόταν από το Κράτος, αυτό θα αφορούσε και τα άλλα θρησκεύματα, που επίσης θα έπαυαν να τελούν υπό την εποπτεία του Κράτους – με ό,τι αυτό καταλαβαίνουμε ότι σημαίνει.
Στην πράξη, σε περίπτωση χωρισμού Κράτους και Εκκλησίας, θα συνέβαιναν τα ακόλουθα:
Θα καταργούνταν τα θρησκευτικά στα σχολεία, οι ιερείς σε νοσοκομεία και φυλακές, στις ένοπλες δυνάμεις και στα σώματα ασφαλείας, ο θρησκευτικός όρκος στα δικαστήρια και τις δημόσιες υπηρεσίες, οι μισθοί των ιερέων, οι αργίες Χριστουγέννων, Πάσχα, Θεοφανίων κλπ., οι σταυροί και οι εικόνες στους δημόσιους χώρους, ο σταυρός από το κοντάρι της σημαίας, οι θρησκευτικές τελετές σε εθνικές επετείους, η θρησκευτική ορκωμοσία της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας, οι νόμοι για προσηλυτισμό και για τη συνεργασία Πολιτείας – Εκκλησίας για τους νέους ευκτήριους οίκους, κυρίως σεκτών, οι θρησκευτικές εορτές στις Ένοπλες Δυνάμεις, τα προνόμια – πλην της Εκκλησίας της Ελλάδος – των Πατριαρχείων, της Μονής Σινά και του Αγίου Όρους. Θα μετατρέπονταν σε ΝΠΙΔ το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο και οι μουφτείες της Θράκης. Η Εκκλησία θα μετατρεπόταν σε ΝΠΙΔ και θα εντασσόταν σε σύνολο θρησκευτικών ομάδων, ενώ θα καθίστατο υποχρεωτικός ο πολιτικός γάμος και προαιρετικός ο θρησκευτικός.
Με τον τρόπο αυτό, θα χάνονταν και μια σειρά άλλες αξίες που βρίσκονται στη βάση της εθνικής μας παράδοσης, της ιστορικής μας κληρονομιάς και της ίδιας της εθνικής μας ταυτότητας.
Κάθε άλλο παρά τυχαία ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν έχει δηλώσει πως «η Ρωσία θα υπερασπιστεί την πίστη και την εθνική της ταυτότητα». Κάθε άλλο παρά τυχαία, όταν, στην Ιταλία, ετέθη θέμα αποκαθήλωσης των Εσταυρωμένων από τα σχολεία για να μην προσβάλλονται οι μαθητές άλλων δογμάτων, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Τσιάμπι, είχε δηλώσει πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί, διότι ο Εσταυρωμένος δεν είναι ένα απλό σύμβολο θρησκευτικής πίστης, αλλά κομμάτι αναπόσπαστο της ιταλικής πολιτιστικής παράδοσης.
Και βέβαια, όλοι γνωρίζουμε πως με την κατάργηση όλων αυτών, θα καταργείτο και η απαγόρευση του προσηλυτισμού – κάτι που θα άφηνε ελεύθερο το πεδίο σε κάθε λογής αγύρτες, οι οποίοι θα έσπευδαν να δημιουργήσουν δικές τους «θρησκείες» και «δόγματα», όπως βλέπουμε να συμβαίνει στις ΗΠΑ και όπου υπάρχουν πάνω από 20.000 διαφορετικά «δόγματα», με σκοπό, βέβαια, την εξασφάλιση των χρημάτων από τις προσφορές των «πιστών».
Αν ρίξουμε μια ματιά στο λεξικό του Μπαμπινιώτη και στον όρο «προσηλυτίζω», θα δούμε: «Μεταστρέφω τη θρησκευτική πίστη κάποιου, κάνοντάς τον να αποδεχθεί το δικό μου δόγμα, τη δική μου πίστη. Πείθω κάποιον, κυρίως με προπαγανδιστική τακτική, με χρηματισμό ή απάτη να προσχωρήσει στις δικές μου ιδέες και αρχές. Προσηλυτισμός: Άμεση ή έμμεση προσπάθεια κάμψεως του θρησκευτικού συναισθήματος κάποιου και μεταστροφής της πίστεώς του με αποδοχή άλλου δόγματος. Η προπαγανδιστική προσπάθεια επηρεασμού των αντιλήψεων κάποιου και προσεταιρισμού του ως ομοϊδεάτη ή οπαδού.
Και εδώ παίζει μεγάλο ρόλο το μάθημα των Θρησκευτικών. Όταν είναι ομολογιακό και όταν διδάσκεται με σεβασμό στη συνταγματική κατοχύρωση της «επικρατούσας θρησκείας», τότε η αναφορά στα άλλα θρησκεύματα και δόγματα και σε άλλες θρησκευτικές πεποιθήσεις δεν αφήνει περιθώρια για προσηλυτισμό.
Όταν, όμως, γίνονται όλα «ίσιωμα», τότε δημιουργούνται προϋποθέσεις «επιλογής», άρα και προσηλυτισμού.
Ο μεγαλύτερος, όμως, κίνδυνος είναι η αποψίλωση της εθνικής μνήμης, της εθνικής συνείδησης.
Ο κίνδυνος να φθάσουμε στο σημείο οι επόμενες γενιές να μη αντιλαμβάνονται τους όρκους της εθνεγερσίας ή τους στίχους των εθνικών μας ποιητών.
Ο κίνδυνος να υπάρξει πλήρης αποσύνδεση.
Να μην καταλαβαίνουν δηλαδή για ποιο λόγο οι αγωνιστές του 1821 ορκίστηκαν στο Λάβαρο της Αγίας Λαύρας, για ποιο λόγο ο Κολοκοτρώνης προσκύνησε στην Παναγία της Τήνου, για ποιο λόγο οι Υδραίοι έκαμαν την προκήρυξή τους «εν ονόματι του Θεού Παντοκράτορος», για ποιο λόγο οι υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης έψαλαν τον Ακάθιστο Ύμνο, αποκαλώντας την Παναγία «Υπέρμαχο Στρατηγό».
Και στην περίπτωση αυτή θα έχει προκληθεί μεγάλη εθνική βλάβη.
Μια τέτοια ψυχική απομάκρυνση θα κατέληγε στο μέλλον ακόμη και σημαντικοί λογοτεχνικοί θησαυροί μας να μην γίνονταν κατανοητοί από τους επιγενόμενους, που με απορία θα αντιμετώπιζαν στίχους που συνδέουν την εθνική και την θρησκευτική μας συνείδηση.
Ο δεσμός είναι άρρηκτος και προκύπτει από τους ίδιους τους στίχους που παραπέμπουν στους εθνικοαπευλευθερωτικούς αγώνες μας, τους αγώνες που διεξάγονταν στο όνομα της θρησκείας και της πατρίδας.
Μερικά παραδείγματα, για να γίνει κατανοητό πώς με αυτά που θέλουν να επιβάλουν οι μηδενιστές που μας κυβερνούν (με την βοήθεια του κ. Καμμένου που δήθεν φωνάζει ενώ γνωρίζει καλά ποιους στηρίζει), ελλοχεύει ο κίνδυνος να έλθει μια μέρα που τα Ελληνόπουλα θα βρίσκουν ακαταλαβίστικους τους σημαντικότερους στίχους του Έθνους:
Από τον Εθνικό Ύμνο, Διονύσιος Σολωμός
Της αυγής δροσάτο αέρι
δεν φυσάς τώρα εσύ πλιο
στων ψευδόπιστων το αστέρι
φύσα, φύσα εις το Σταυρό.
Κάθε πέτρα μνήμη ας γένη.
Και η Θρησκεία κι’ η Ελευθεριά,
μ’ αργοπάτημα ας πηγαίνη,
μεταξύ τους κι’ ας μετρά.
Τέτοια αφήστενε φροντίδα,
όλο το αίμα όπου χυθή,
για θρησκεία και για πατρίδα,
όμοιαν έχει την τιμή.
Όπως διαπιστώνουμε ο εθνικός ποιητής, πέραν του ότι αδυνατεί να διανοηθεί οποιονδήποτε διαχωρισμό, τελειώνει τον ύμνο παρουσιάζοντας την θρησκευτική πίστη ως ανάχωμα στις πολιτικές επιδιώξεις των ισχυρών:
Τι θα κάμετε; Θ’ αφήσετε
Να αποκτήσωμεν εμείς
Λευθερίαν, ή θα την λύστε
Εξαιτίας πολιτικής;
Τούτο ανίσως μελετάτε
Ιδού εμπρός σας τον Σταυρό
Βασιλείς! Ελάτε, ελάτε
Και κτυπήσετε κ’ εδώ.
Και ο Ανδρέας Κάλβος, εθνικός ποιητής κι’ αυτός και αρχαιολάτρης, όταν μιλά για τους αγώνες των Ελλήνων για Ελευθερία, με την ελληνορθόδοξη πίστη τους συνδέει.
Το δίκαιον χέρι του επουράνιου πατρός επικαλείται στην Ωδή «Εις την Ελευθερίαν». Συνδέει μάλιστα και την εθνική προδοσία με την αποκήρυξη της χριστιανικής πίστης. Και απευθυνόμενος στους προδότες, που «τον σταυρόν και τους Ελληνας άφησαν οπίσω», λέει:
Ημείς δια τον σταυρόν
ανδρείως υπερμαχόμεθα
και εσείς εβοηθήσατε κρυφά τους πολεμούντας
σταυρόν και αλήθειαν.
Συμπέρασμα: Όποιοι επιδιώκουν να αποσυνδέσουν Πατρίδα και Θρησκεία, δεν το κάνουν μόνο για να χτυπήσουν την Θρησκεία, αλλά και την Πατρίδα…
elzoni.gr
