Twitter@EmOikonomidis
Τη σχέση του Ανδρέα Παπανδρέου με την Ιστορία τη γνωρίζουμε. Σχέση βιωματική, στα όρια της σκανδαλιστικής εμμονής στο φλερτ, ακόμη και μετά την επισημοποίησή της, δηλαδή από τη στιγμή που ο γιος του Γέρου της Δημοκρατίας ήρθε στην εξουσία ως ο προφήτης της Αλλαγής, και άλλαξε κατά τρόπο μη αναστρέψιμο το dna των Ελλήνων.
Από τότε, από το μακρινό αλλά μοιραίο 1981, τίποτα δεν είναι ίδιο. Ακόμη χειρότερα, λίγα πράγματα θα διορθωθούν, από όσα τουλάχιστον τσαλάκωσε ο παπανδρεϊσμός, που μέχρι και σήμερα ανιχνεύεται στην καρδιά και το μυαλό ακόμη και όσων διακρίνονται από συστολή να παραδεχτούν μεγαλοφώνως τη γοητεία που τους ασκεί.
Στα χρόνια της μεγάλης κρίσης που βιώνουμε, οφείλουμε πλέον να παραδεχτούμε ότι… είμαστε ΠΑΣΟΚ. Είμαστε όλοι ΠΑΣΟΚ. Ακόμη και όσοι… δεν πιστεύουν και δεν νομιμοποίησαν ποτέ με την ψήφο τους το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αυτή είναι η Ελλάδα, που έλεγε και ο Σημίτης. Βιαστική, επιφανειακή, εποχική, ως προς τις σκέψεις, τις αναζητήσεις και τους προβληματισμούς της.
Σε αυτή την Ελλάδα… υβρίδιο του ΠΑΣΟΚ λοιπόν, η Ιστορία ως “κατεργάρα γυναίκα”, δρομολόγησε το εθνικό σενάριο κατά τέτοιον τρόπο ώστε, η υπογραφή που άνοιξε την πόρτα της εθνικής χρεοκοπίας, να είναι του τελευταίου των Παπανδρέου που έγινε πρωθυπουργός. Του για πολλούς “λάθος Παπανδρέου”.
Ο πρώην πρωθυπουργός, το “παιδί της Αλλαγής”, για χάρη του οποίου ο Κώστας Σημίτης μετέτρεψε τη διαδικασία διαδοχής στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το 2004 σε παράσταση παιδικής σκηνής, με ένα θαμπό δαχτυλίδι σε ρόλο πρωταγωνιστή, είναι το πολιτικά μοιραίο πρόσωπο για τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες.
Περισσότερο και από τον Κώστα Σημίτη, στα χρόνια του οποίου γιγαντώθηκε το μεγάλο πάρτυ των ακόμη μεγαλύτερων “μεγάλων συμφερόντων”, οι Έλληνες συνήθισαν να ζουν τον μύθο τους, και η εθνική χρεοκοπία ήταν απλώς ζήτημα χρόνου. Ήρθε με την ένταξη στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου, στο τέλος της Άνοιξης του 2010. Από το Καστελόριζο. Με τον Γιώργο Παπανδρέου να εκφωνεί το δραματικό διάγγελμα, και στο φόντο πίσω του να διακρίνει κανείς την… πράσινη βαρκούλα να αρμενίζει.
Έπειτα από 6 χρόνια ακραίας κρίσης, ο Γιώργος Παπανδρέου κερδίζει πλέον χωρίς αντίπαλο το αποτύπωμα ταυτότητας του “βασικού μετόχου” της εθνικής παρακμής. Για να θυμηθούμε και τη μεγάλη, χαμένη μάχη του Κώστα Καραμανλή απέναντι στους “νταβατζήδες”, στα χρόνια του “βασικού μετόχου”, τότε που χτίστηκαν καριέρες τοξικών παραγόντων του δημοσίου βίου. Και διασώθηκαν άλλες.
Ας επανέλθουμε στο σήμερα όμως. Ή μάλλον στο χθες του σήμερα. Η συνέντευξη του Γιώργου Παπανδρέου στη Σία Κοσιώνη ήταν εμφανής πρόκληση στην κοινή λογική. Λες και ο τελευταίος των Παπανδρέου, πέταξε το γάντι σε μια ολόκληρη κοινωνία. Μια κοινωνία, την καταδίκη της οποίας υπέγραψε ο ίδιος. Μια κοινωνία που έπεσε θύμα διαρκούς κακοποίησης από το “όλον ΠΑΣΟΚ”, για να θυμηθούμε μια άλλη ιστορική ρήση, του Ευάγγελου Βενιζέλου αυτή τη φορά.
Η Ελλάδα στην οποία προσπαθούμε σήμερα να σταθούμε όρθιοι, ατομικά και ως κοινωνία, για να μη διακοπεί το νήμα μιας ιστορικής διαδρομής που ακόμη προκαλεί συγκλονισμό συγκίνησης και θαυμασμού στην… υπόλοιπη ανθρωπότητα, είναι μια Ελλάδα σε εθνική παρακμή. Μια χώρα σε αναστολή μέλλοντος.
Απ’ την άλλη βέβαια, όσο βρίσκουμε ακόμη διάθεση και πείσμα, να ξεκινούμε τη μέρα μας με την απόφαση να έχουμε κάτι ουσιαστικό να θυμόμαστε ότι κάναμε, στον απολογισμό του επιλόγου της, μπορούμε να θυμόμαστε την αποστροφή του Κώστα Καραμανλή, από τον επικήδειο που εκφώνησε για τον ευπατρίδη Γιάννη Αγγέλου.
Το φως, στο τέλος, νικάει πάντα το σκοτάδι…
ysterografa.gr
