Πάει
και το λιμάνι του Πειραιά, πάει και το λιμάνι της Χίου. Άλλο το πήραν οι Κινέζοι
άλλο οι σύγχρονοι Μικρασιάτες. Ένας λαός χαμένος παραδομένος ολoκληρωτικά.
Αγέννητα εγγόνια περιμένουν στον ουρανό να έρθουν να ξεπληρώσουν το χρέος μίας αρρωστημένης
υπόδουλης κουλτούρας.
Eξαρτημένα πολιτικά πρεζάκια
καμένης
άσπρης κόκας και θηλυπρεπείς λεβέντες που σε σκοτεινά καταγώγια τις
νύχτες ξεπουλάνε τις ημέρες. Πουλημένα τομάρια στο ανατολίτικο παζάρι
εκπόρνευσης της ξανθομαλλούσας πλούσιας πλην άτιμης Ελλάδας.
7
χρόνια ξεδιάντροπης υποταγής για την εξασφάλιση μίας εφήμερης αντιπροσωπείας στους
βάρβαρους δανειστές που θέλουν την πόρνη τους μακιαβελικά εξαθλιωμένη και ελκυστική
ταυτόχρονα. Άλλα 7 ζητά ο αριστερός εραστής του κεφαλαίου.
Οφσοράκιδες
άθλιοι πρωταγωνιστές του Παναμά κονταίνουν την Ελλάδα και σκάβουν το λάκκο του πτώματος
της για μία πρέζα εξουσίας παραπάνω. Οι ίδιες άθλιες ψυχές που σκότωσαν τον Καποδίστρια,
πυροβόλησαν τον Βενιζέλο υπέγραψαν το Μνημόνιο 1 και 2 και 3, τη συνεργασία με
τον κατακτητή χαμογελώντας.
Χάθηκε
το νταούλι, χάθηκε και η λύρα που έπιασε ο Αλέξης, αυτό το γελαστό παιδί της ξενοιασιάς, το
ντέφι και η αρκούδα ο ελληνικός λαός χορεύει γύρω από τον εαυτό της μέχρι να
πέσει κάτω. Μέχρι να γονατίσει, να προσκυνήσει το δήμιο του αιώνια.
Πολιτικοί
του κολεγιακού σωλήνα και επιχειρηματίες του αέρα, λαθρεπιβάτες της κοινωνίας
κυβερνούν την Ελλάδα και σκίζουν τα ιμάτια της. Λαθρέμποροι της ιστορίας εκβιάζουν
και ενεχυριάζουν το χρυσό ελληνικό αέρα ξεροσταλιάζοντας απέξω από τα ευρωπαϊκά clubs.
Την
12η Ιουλίου θα ηχήσουν και πάλι οι καμπάνες. Είναι η μέρα της Ελλάδας. Η νύχτα
που έσβησε το όνειρο της διάλυσής της πέρυσι ο Αλέξης Τσίπρας, η νύχτα που θα
σβήσει και φέτος την ψόφια Ελλάδα του. Η ημέρα που ο ήλιος θα ανέβει ψηλά για πρώτη φορά, ξεκολλώντας από το βρώμικο '81, το προδοτικό '96, το κάλπικο '04 και το μαφιόζικο 15, όλα έργα του ίδιου σκηνοθέτη.
Σβήσε
το φεγγάρι, σβήσε μου τις λέξεις, σβήσε την Ελλάδα σβήσε μου τα μάτια, να μην βλέπω μέχρι
τότε…
