γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι τα πολιτικά κόμματα, στην Ελλάδα, δεν
προστατεύουν τις παραδόσεις. Όποιος και αν το λέει αυτό κάνει λάθος.
Ας πάρουμε
σαν παράδειγμα τη διχόνοια. Δεν είναι στοιχείο της πορείας της ράτσας
μας; Δεν είναι κομμάτι της παράδοσής μας; Είδατε ποτέ τα κόμματα να την βάζουν
στην άκρη ή να την καταπολεμούν; Αντιθέτως την προβάλλουν και την μεταφέρουν
στο λαό.
Να πάμε
και αλλού. Στην ανταμοιβή των αξίων. Τον Αριστείδη δεν τον καταδίκασαν σε θάνατο;
Τον Ιουλιανό δεν τον λένε παραβάτη; Και στα χρόνια μας, η παράδοση δεν
συνεχίζεται; Τον Παπαδόπουλο δεν τον καταδίκασαν σε θάνατο; Τον Μεταξά δεν τον
λένε φασίστα;
Επί αιώνες, δεν ζεσταίναμε τα σπίτια μας με τζάκια; Και τι χρειαζόταν;
Κούτσουρα, προσάναμμα και λίγος αέρας. Όσο πιο ξερό ήταν το προσάναμμα, τόσο
πιο εύκολα άναβε η φλόγα. Όσο μεγαλύτερα ήταν τα κούτσουρα που ρίχναμε στο
τζάκι, τόσο δυνάμωνε η φωτιά. Αν όμως βάζαμε φωτιά έξω από το τζάκι, δεν άναβε
εύκολα το κούτσουρο. Και αν άναβε με το σωστό προσάναμμα, η φωτιά κρατούσε για
λίγο και με δυσκολία. Ενώ το τζάκι… φρόντιζε για όλα. Έκαιγε τα κούτσουρα,
ζέσταινε όσους ήταν κοντά του και συγχρόνως ακούγαμε το παραμύθι από τη γιαγιά.
Μου ήρθαν στο νου όλες αυτές οι εικόνες, από την παράδοσή μας, χάρις
στις εκλογές που έγιναν πρόσφατα στη Νέα Δημοκρατία και λίγους μήνες νωρίτερα
στο ΠΑΣΟΚ.
Και τζάκια
είχαμε, και κούτσουρα είχαμε, και προσάναμμα είχαμε και παραμύθι είχαμε.
Παραδοσιακά πράγματα. (Τώρα, απομένει να απολαύσουμε τη ζεστασιά).
Όλοι αυτοί που αγωνίσθηκαν για τον Τζιτζικώστα και τον Γεωργιάδη
λαμπάδιασαν σαν προσάναμμα για να τους αναδείξουν ως …κορυφαία κούτσουρα. Τα κούτσουρα βρήκαν το δρόμο για το τζάκι
και όπως ήταν μεγάλα και με πολλές φλόγες, το φούντωσαν και μάζεψαν τον κόσμο
γύρο του να ζεσταθεί.
Τα προσανάμματα, βέβαια, έγινε στάχτη. Τα κούτσουρα, με τη σειρά τους κάηκαν
πολιτικά (ρυπαίνοντας την ατμόσφαιρα με πολιτική αιθαλομίχλη). Το τζάκι, μας
συγκέντρωσε γύρω του. Και εμείς …καθίσαμε περιμένοντας το πρώτο από τα πολλά
παραμύθια που η γιαγιά ξέρει να λέει …τόσο όμορφα και πιστευτά.
Ο χειμώνας (της Πατρίδας), για να περάσει, θα χρειαστεί πολλά κούτσουρα.
Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν αρκετά. Το ένα θα καίγεται το άλλο …θα το κουβαλάμε. Πάντοτε
όμως …στο τζάκι. Και αυτή είναι η ουσία
της παράδοσης που προστατεύουν τα πολιτικά μας κόμματα.
Εμείς να κουβαλάμε, το προσάναμμα να λαμπαδιάζει και να χάνετε, το κούτσουρο να φουντώνει τη φωτιά βγάζοντας πολιτική αιθαλομίχλη και το τζάκι να παραμένει εκεί …ακλόνητο και αγαπημένο, έχοντας επίγνωση της αποστολής του. Με κάποιους να το καθαρίζουν κάθε τόσο, κάποιους άλλους να τσακώνονται λέγοντας «το δικό μας τζάκι είναι πιο σύγχρονο» και τη γιαγιά να επαναλαμβάνει τα ίδια παραμύθια αλλάζοντας τα λόγια κάθε φορά. Παραμύθια που κανένας δεν γνωρίζει ποιος τα έχει γράψει αλλά που μας αρέσουν και που μας αποκοιμίζουν αφού ο κακός λύκος, όπως μας λένε, πάντοτε χάνει.
enimerosipeloponnisou.blogspot.gr
