Γράφει ο Insider
Πριν ακριβώς έναν χρόνο, ο Αλέξης
Τσίπρας, ο Πάνος Καμμένος αλλά κυρίως ο Φώτης Κουβέλης, αρνήθηκαν να
πουν αυτές τις δύο απλές λέξεις: “Σταύρος Δήμας”. Επέλεξαν να ρίξουν την
κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Αντώνη Σαμαρά και να βυθίσουν τη χώρα σε
μια μεγάλη περιδίνηση.
Ο Αλέξης Τσίπρας, είχε τότε γοητευτεί
από την επίθεση φιλίας της διαπλοκής, που έγινε εντονότερη μόλις
εδραιώθηκε το δημοσκοπικό του προβάδισμα. Είχε άλλωστε αποτρέψει με κάθε
τρόπο την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Για όσους ξεχνούν την σκοτεινή
περίοδο που προηγήθηκε της πτώσης της κυβέρνησης, είχαμε δύο γεγονότα
που σχεδιάστηκαν και εκτελέστηκαν με χειρουργική ακρίβεια και προφανή
επιτυχία: Την αλλαγή στάσης του Φώτη Κουβέλη και το show Καμμένου –
Λαζόπουλου – Σκουρλέτη με την απόπειρα “εξαγοράς” Βουλευτών των ΑΝΕΛ.
Θυμίζουμε ότι σύμφωνα με μαρτυρίες τόσο
συνεργατών του Φώτη Κουβέλη όσο και συνεργατών του Αντώνη Σαμαρά και του
Βαγγέλη Βενιζέλου, ο κ. Κουβέλης είχε δεχτεί από τον Αύγουστο να
αναλάβει Πρόεδρος Δημοκρατίας. Στη συνέχεια όμως, ο κ. Κουβέλης μετέβαλε
τη στάση του, επιλέγοντας να “ρίξει” τη “μνημονιακή κυβέρνηση” για να
“απαγκιστρώσει τη χώρα από τα Μνημόνια”. Θυμίζουμε επίσης, ότι μόλις ο
κ. Κουβέλης άλλαξε στάση, πανθομολογείτο ότι προοριζόταν για το
ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρξε, άλλωστε και συνάντηση στην
Κουμουνδούρου στελεχών της ΔΗΜΑΡ με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπου δόθηκαν
χέρια και συμφωνήθηκε η κοινή συμπόρευση. Τελικά όμως, η συμφωνία
αθετήθηκε εν ψυχρώ από τον κ. Τσίπρα, λόγω της τότε εσωτερικής
αρνησικυρίας της Αριστερής Πλατφόρμας.
Αφού απετράπη η υπερψήφιση προέδρου της
Δημοκρατίας από την ΔΗΜΑΡ απετράπησαν και τυχόν διαρροές από τους ΑΝΕΛ.
Θυμίζουμε τις γελοιότητες περί “αποστασίας” και “χρηματισμού” Βουλευτών
μέσω facebook, θυμίζουμε την καλοστημένη παράσταση που έδωσε ο Λάκης
Λαζόπουλος με συμπρωταγωνιστή τον Χαϊκάλη, θυμίζουμε τον Αιμίλιο Λιάτσο
που πηγαινοερχόταν στους εισαγγελείς προφητεύοντας τις αποστασίες πριν
ακόμα συμβούν, θυμίζουμε τις φωτογραφίες της Κουντουρά με υπουργούς της
Ν.Δ. που διέρρεαν ως δια μαγείας σε εφημερίδες, θυμίζουμε τον δύσμοιρο
Βουλευτή των ΑΝΕΛ Μελά που τσακωνόταν στα τηλεοπτικά παράθυρα για το αν η
θετική ψήφος του, συνεπάγεται και την “εξαγορά” του...
Αυτό το δυσώδες παρασκήνιο ζήσαμε
ακριβώς έναν χρόνο πριν. Που είχε ως αποτέλεσμα την πτώση της κυβέρνησης
και την ανάληψη της εξουσίας από τον Αλέξη Τσίπρα και τον Πάνο Καμμένο.
Όμως το πραγματικό ερώτημα είναι, που
τελικά θα βρισκόταν η Ελλάδα, αν τελικά οι δύο μαγικές λέξεις “Στάυρος
Δήμας” ακούγονταν (και) από το στόμα του κ. Τσίπρα στις 29 Δεκεμβρίου;
Η Ελλάδα τότε είχε ήδη μπει σε ανάπτυξη.
Το τρίτο τρίμηνο του 2014, είχε μάλιστα την μεγαλύτερη ανάπτυξη σε
ολόκληρη την Ευρωζώνη. Με αυτούς τους ρυθμούς, έναν χρόνο μετά ποια θα
ήταν η εικόνα της χώρας;
Το 2015 θα έκλεινε με ανάπτυξη (τουλάχιστον) 3%!
Η ανεργία θα είχε υποχωρήσει στο 22%, δηλαδή 300.000 συμπολίτες μας θα είχαν ήδη βρει δουλειά!
Η Ελλάδα θα είχε βγει οριστικά από τα
μνημόνια, θα είχε σταθεί στα πόδια της, θα αξιοποιούσε το φτηνό χρήμα
του Ντράγκι, το ζεστό πακέτο Γιούνκερ και θα δανειζόταν από τις Αγορές,
με προστασία από την πιστοληπτική γραμμή στήριξης.
Η οικονομία θα συνέχιζε να μην παράγει ελλείμματα αλλά πρωτογενή και δημοσιονομικά πλεονάσματα.
Η αξιοπιστία της χώρας μας θα είχε
αποκατασταθεί πλήρως στο εξωτερικό και οι ελληνικές εταιρίες θα
δανείζονταν φτηνότερα, αυξάνοντας την ανταγωνιστικότητά τους.
Οι τράπεζες θα ήταν ανοιχτές, χωρίς capital controls, με τις καταθέσεις να βρίσκονται εντός του τραπεζικού συστήματος.
Το Ελληνικό δημόσιο θα ήταν κατά
τουλάχιστον 30 δις πλουσιότερο από τις μετοχές των τραπεζών, αξίες που
εξαϋλώθηκαν από την ανακεφαλαιοποίηση του κ. Τσίπρα.
Οι ελληνικές τράπεζες θα συνέχισαν να
παίζουν κυρίαρχο ρόλο στα Βαλκάνια και να αιμοδοτούν την κερδοφορία
τους, αφού δεν θα είχαν ξεπουλήσει την εκεί συμμετοχή τους.
Οι αποκρατικοποιήσεις των 14
αεροδρομίων, του ΟΛΠ, των σιδηροδρόμων, της ΔΕΣΦΑ θα παρήγαγαν ήδη
πλούτο και θέσεις εργασίας, οι μπουλντόζες θα είχαν ήδη πιάσει δουλειά
στο Ελληνικό, ενώ οι μεγάλες ενεργειακές εταιρίες θα ετοιμάζονταν να
βάλουν τα πρώτα τρυπάνια εξόρυξης υδρογονανθράκων στην Δυτική Ελλάδα.
Ο ΤΑΠ, το μεγαλύτερο ενεργειακό έργο της
Νοτιοανατολικής Ευρώπης θα ήταν ήδη σε πλήρη εξέλιξη, ενώ η χώρα μας θα
είχε ξεκινήσει την ενεργειακή διασύνδεση των νησιών και τον καθορισμό
ΑΟΖ με την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο.
Ο ΕΝΦΙΑ θα ήταν χαμηλότερος κατά 20%, η
έκτακτη εισφορά θα ήταν χαμηλότερη κατά 30%, οι φόροι επιχειρήσεων θα
βρίσκονταν στο 25% από 29% που είναι σήμερα, οι ασφαλιστικές εισφορές θα
ήταν χαμηλότερες, οι φόροι στην εστίαση και τα νησιά θα ήταν κατά 10%
χαμηλότεροι, θα είχε αυξηθεί η ιδιωτική κατανάλωση και το
επιχειρηματικό περιβάλλον θα ήταν ευνοϊκότερο για επενδύσεις. Επίσης, θα
είχε εφαρμοστεί η καθολική εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου
εισοδήματος για τις ευπαθέστερες κοινωνικές ομάδες! *
Και το σημαντικότερο, δεν θα είχαμε
μπλέξει με τα εκατομμύρια προσφύγων και μεταναστών που εγκλωβίστηκαν
στην Ελλάδα, μέσω της ανεύθυνης πολιτικής ανοικτών θυρών της κυρίας
Τασίας και του ΣΥΡΙΖΑ.
Βεβαίως σήμερα, μπορεί να αποκρούσαμε
αυτά που θα ερχόντουσαν, αλλά τουλάχιστον “ο βασικός μισθός πήγε στα
751”, “οι συνταξιούχοι πήραν 13η σύνταξη”, “καταργήθηκε ο ΕΝΦΙΑ”,
“διαγράψαμε το χρέος”, “κανένα σπίτι δεν κινδυνεύει από τα κοράκια”,
“αποτρέψαμε το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων”, και “χορέψαμε τις
αγορές πεντοζάλη”.
Χαλάλι λοιπόν!
Σοβαρά τώρα, υπό άλλες συνθήκες, σήμερα
θα συζητούσαμε για τους στόχους του 2016, που θα προέβλεπαν ανάπτυξη 3,7
%, περαιτέρω ανάσχεση της ανεργίας, μείωση φορολογικών συντελεστών,
εξορθολογισμό του κράτους.
Το 2016 θα ήταν η χρονιά της ελπίδας για την Ελλάδα, αλλά και για κάθε Έλληνα ξεχωριστά.
Όλα αυτά όμως θα συνέβαιναν χωρίς κανένα κόστος;
Ασφαλώς όχι! Το κόστος θα ήταν το mail
Χαρδούβελλη. Μέτρα συνολικού ύψους 1,5 δις ευρώ για την διετία 2015
-2016 που αφορούσαν κυρίως στη σύνδεση ασφαλιστικών παροχών με τις
εισφορές , στην αύξηση του φόρου στα ξενοδοχεία από το 6,5% στο 13%,
και στη διατήρηση των ονομαστικών συντάξεων στο επίπεδο του 2015 για τα
έτη 2016 και 2017.
Σκεφτείτε λοιπόν, ο κ. Τσίπρας πριν έναν
ακριβώς χρόνο να είχε πει τις δύο μαγικές λέξεις: “Σταύρος Δήμας”. Ίσως
σήμερα να ήταν και πάλι πρωθυπουργός σε μια διαφορετική όμως Ελλάδα. Σε
μιαν Ελλάδα που θα είχε απαλλαγεί από τα Μνημόνια, σε μιαν Ελλάδα που
θα κοιτούσε μόνον μπροστά!
Δεν ξέρω αν ο κ. Τσίπρας σε μια τέτοια
περίπτωση θα έκανε τα ίδια λάθη. Το μόνο που ξέρω είναι ότι και ο ίδιος
βαθιά μέσα του, κάθε πρωί που ξυπνάει μετανιώνει που την 29η Δεκεμβρίου
του 2014 έμεινε σιωπηλός...
Πόσο διαφορετική ίσως να ήταν η μοίρα του, αλλά και η μοίρα της πατρίδας, αν και ο ίδιος έλεγε τις δύο μαγικές λέξεις...
“Σταύρος Δήμας”
*Πηγή: eurostat, ΜΠΔΣ, ετήσια έκθεση ΤτΕ, Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής
liberal.gr
