Ήταν
σαν χθες πριν δύο χρόνια, στις 10/6/2013, που ο τότε δήμαρχος μάς είχε
καλέσει στην πλατεία για να μας μιλήσει για την αναγκαιότητα της
ανάπλασης του παραλιακού δρόμου από Κούστα μέχρι Ρουβέρα, με το σχέδιο
που είχε εκπονηθεί. Είχε μιλήσει τότε για αισθητική αναβάθμιση, για
λειτουργική αναβάθμιση, είχε απειλήσει, είχε εκβιάσει...
Φτάσαμε
αισίως στο καλοκαίρι 2015. Πολλά και πολλοί έχουν περάσει στο παρελθόν,
αλλά το χθες έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του στο παρόν και πολύ
φοβάμαι και στο μέλλον. Είναι κι αυτές οι Αποθήκες Φραντζή που κλείνουν
φασκιωμένες τα 9 χρόνια σε λίγες μέρες και μας κάνουν να φοβόμαστε ότι
θα έχουμε άλλο ένα στοιχειωμένο έργο στη βιτρίνα της πόλης.
Ιούνιος 2008. Παρέμβαση της Αρμονικής Ανάπτυξης...
Εκείνο
που με ανησυχεί πάνω απ' όλα όμως είναι ότι δεν έχουμε πάρει το μάθημά
μας από αυτές τις ιστορίες. Έχουμε βολευτεί με την απόδοση ευθυνών
(βγάζουν και μάτια βέβαια) και δεν ξέρω αν καταλαβαίνουμε ότι πρέπει ν'
αλλάξουν και ν' αλλάξουμε αρκετά, ώστε να μπορέσουμε να πάμε την πόλη
ένα βήμα πιο μπροστά.
Είπα
και στο τελευταίο ΔΣ, ότι το Ξυλόκαστρο αισθητικά έχει πιάσει πάτο. Από
τη μία τα έργα των νέων δρόμων και τα τεράστια προβλήματα που
δημιουργούν κι από την άλλη η τριτοκοσμική μας συμπεριφορά με την
παραγωγή και εναπόθεση των πάσης φύσεως σκουπιδιών που παράγουμε, η
διάβρωση και το χάλι του παραλιακού και των Αποθηκών Φραντζή έχουν φέρει
την πόλη μας σε σημείο που παρόμοιο θα βρούμε αρκετές δεκαετίες πίσω.
Και
μη μου πείτε ότι δεν πρέπει να τα λέμε γιατί θα κάνουμε κακό στην
τουριστική κίνηση, γιατί θα ...γελάσω! Αυτό μας μάρανε!!! Να το
συζητήσουμε πρέπει ανοικτά και να κάνουμε ότι μπορούμε για να
αντιστρέψουμε την πορεία.
Θα
μπορούσαμε και για φέτος να κάνουμε λίγα πράγματα. Η Συμπολιτεία
πρότεινε στο συμβούλιο της δημοτικής κοινότητας να οργανώσει μια λαϊκή
συνέλευση. Ελπίζω να γίνει γρήγορα. Τα προβλήματα δεν θα λυθούν με τη
μία, αλλά πρέπει να τα βάλουμε κάτω και να δούμε πώς θα ορθοποδήσουμε
πάλι.
Τα
νέα παιδιά του τοπικού συμβουλίου, του Εμπορικού Συλλόγου, οι νέοι
καταστηματάρχες και γενικά αυτοί που αισθάνονται "νέοι" είναι μια δόση
ελπίδας. Αν δεν μοιάσουν στο χθες και γίνουν σήμερα και αύριο για τον
τόπο, θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι.
Η
κακή μας συνήθεια να συζητάμε, να βρίσκουμε τον ένοχο, να τον
καταδικάζουμε και να μένουμε εκεί, μας κρατάει στο χθες. Αν μάθουμε να
συζητάμε εκτός από το να κραυγάζουμε και να καταριόμαστε και κυρίως αν
μάθουμε να σχεδιάζουμε, τότε έχουμε ελπίδα...
Α.Α.Ζ.
