Γράφει ο
Χρήστος Πασαλάρης
Χρήστος Πασαλάρης
Ήταν μια δύσκολη, πολύ δύσκολη, η Κυριακή που πέρασε! Με την
Τρόικα να έχει βουτήξει από το λαιμό τη δύστυχη Ελλάδα ώσπου να πει το
«ήμαρτον, αφέντες, λέω ΝΑΙ και στα υπόλοιπα»!… Και με τον Βλαδίμηρο
Πούτιν να σφίγγει το λαιμό του σαστισμένου Ομπάμα ώσπου να ψελλίσει,
μετά το δημοψήφισμα : « Ωχ αδελφέ, βάλε την Κριμαία στο μαντρί σου, να
ξεμπερδεύουμε»!.. Και στις δύο περιπτώσεις τα μέσα δημοσιότητας έπαιξαν
ανορθόδοξο αλλά ρυθμιστικό ρόλο τους σε αυτόν τον αδυσώπητο
επικοινωνιακό πόλεμο που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία του Τύπου… Ανάλογο ρόλο έπαιξαν και τα ελληνικά media καθ όλη τη διάρκεια της μνημονιακής τετραετίας υπό ξένη κατοχή. Και παίζουν ακόμη. Ο ρόλος αυτός, σε συνδυασμό με τη βαθύτατη κρίση του ελληνικού τύπου, είναι μέγα θέμα που επί τέλους βγαίνει στο φως. Και που ασφαλώς θα έχει ανατρεπτικές συνέχειες ώσπου να φτάσουμε στην κάθαρση του δημοσιογραφικού χώρου , μαζί με την εξυγίανση της δημόσιας ζωής, αμέσως μετά τις τρείς εκλογικές αναμετρήσεις…
Και επειδή οι αλάνθαστες διαγνώσεις πηγάζουν από τα κάτω, δηλαδή από το λαό, θα θυμίσω ότι ο ελληνικός τύπος απαξιώνεται κάθε μέρα και περισσότερο από το ίδιο το στήριγμά του: Από το αναγνωστικό και ραδιοτηλεοπτικό κοινό. Πόθεν προκύπτει; Από πρόσφατες έρευνες για τους βασικούς θεσμούς που αποκαλύπτουν ότι τα ελληνικά ΜΜΕ, ως θεσμός, έχουν γκρεμοτσακιστεί, μαζί με τα πολιτικά κόμματα ,στις τελευταίες θέσεις…
Τέτοια ανυποληψία δεν γνώρισε ποτέ στα 200 χρόνια της ιστορίας του ο ένδοξος ελληνικός Τύπος. Το δείχνει φανερά η κάθετη πτώση των κυκλοφοριών και της τηλεθέασης. Που σημαίνει ότι οι σκεπτόμενοι Έλληνες θεωρούν τον Τύπο (εκδότες και δημοσιογράφους) ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟ για την οικονομική κρίση και την πρωτόγνωρη δοκιμασία τους. Η ανυποληψία του Τύπου και- κατά συνέπεια ο δραματικός κατήφορός του είναι αλήθειες που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει!...
Από εκεί και πέρα αιτίες και υπεύθυνοι ποικίλουν σε αριθμό και σε μέγεθος. Δεσπόζει το γεγονός ότι στα 40 τελευταία χρόνια ο Τύπος πέρασε σχεδόν εξ ολοκλήρου στα χέρια μεγαλοεπιχειρηματιών, άσχετων με τη δημοσιογραφία, που οι περισσότεροί τους μετέτρεψαν τα media, αλλά και αρκετούς επώνυμους δημοσιογράφους σε «εργαλεία» για την εξυπηρέτηση των επιχειρήσεων τους ή και των πολιτικών βλέψεων τους.
Το παράδειγμά τους ακολούθησαν δυστυχώς και εκατοντάδες μικρότεροι «βαρονέτοι» {ακόμη και σεσημασμένοι ) που έβγαλαν φυλλάδες και έστησαν σταθμούς είτε για προσωπική τους προβολή, είτε για στήριξη των «μαγαζιών» τους, είτε για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος . Έτσι το 2013 καταγράφηκαν σε όλη τη χώρα 160 ιδιωτικά κανάλια, 1.200 ραδιοσταθμοί, 600 εφημερίδες και άλλα τόσα περιοδικά (δηλαδή παγκόσμιο ρεκόρ σε αριθμό ΜΜΕ), όπου και «βολεύτηκαν» κάπου 30.000 «δημοσιογράφοι» , οι περισσότεροι αγράμματοι και ανεκπαίδευτοι, αλλά πρόθυμοι, αρκετοί εξ αυτών, να νοικιάσουν την πέννα τους και το λαρύγγι τους στα τυχάρπαστα αφεντικά ή και να δουλεύουν αμισθί ώσπου να στεριώσουν ή και για να «τρυπώσουν» σε κάποιες «Μ.Κ.Ο.»!...
Επόμενο ήταν να ξεφυτρώσουν στο ίδιο διάστημα χιλιάδες blogs και αμέτρητες ιστοσελίδες, άλλοτε με φλογερούς αντιρρησίες που βγάζουν το «άχτι» τους, άλλοτε με νεαρούς σπουδαστές που προσδοκούν αμέτρητα «χτυπήματα» (άρα και διαφήμιση) και άλλοτε με «σκώληκες» που πουλάνε αποχρωματισμό σε απατεώνες ή ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Φαινόμενο της ηλεκτρονικής εποχής και η εντυπωσιακή στροφή του μεγάλου κοινού προς τη διαδικτυακή επικοινωνία όπου ο νεοέλληνας «ξεμπερδεύει» γρήγορα και δωρεάν με μια πρόχειρη, επίπεδη και φευγαλέα ενημέρωση. Οπότε «τι να την κάνει την… πανάκριβη εφημερίδα»;
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν μήπως ότι ζούμε το τέλος της ένδοξης ελληνικής δημοσιογραφίας; Δεν τολμώ να το πιστέψω. Γνωρίζω καλά ότι τα 90 % των επαγγελματιών δημοσιογράφων είναι έντιμοι, καθαροί και άξιοι λειτουργοί. Περιμένουν όμως και αυτοί κάποιους τολμητίες που θα φέρουν σαρωτικές αλλαγές. Ξέρουν ότι οι ανατροπές δεν θα προέλθουν βέβαια από τα υφιστάμενα ψηφοθηρικά σωματεία, αλλά από μια νέα γενιά αγωνιστών δημοσιογράφων, που θα βγάλουν εφημερίδες και θα στήσουν κανάλια μακριά από εργολαβίες, από κόμματα, από παρατάξεις, από μουσειακές ιδεολογίες. Με ύψιστο χρέος την έντιμη πληροφόρηση, τον έλεγχο της εξουσίας, την εποικοδομητική κριτική και την παροχή πλούσιας γνώσης. Εκδότες - μπροστάρηδες σε εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες. Που δεν θα λατρεύουν το χρήμα και δεν θα φοβούνται το θάνατο!..
Χίμαιρες; Ουτοπίες; Όνειρα; Και όμως! Στο DNA των καλώς εννοουμένων Ελλήνων δημοσιογράφων κρύβεται πάντα κάποιος Φαρμακίδης, κάποιος Τερτσέτης, κάποιος Γαβριηλίδης, κάποιος Καβαφάκης, κάποια Καλλιρόη Παρέν, κάποια Ελένη Βλάχου… Αλλά και κάποιοι νεώτεροι, όπως η τριάδα Βούλτεψη-Μπέρτσου -Ρωμαίου της υπόθεσης Λαμπράκη. Πού θα πάει; Θα φανερωθούν!... Θα φέρουν την αλλαγή!..
Ch.Passalaris@hotmail.com
