(Photo Eurokinissi)
Twitter @EmOikonomidis
Στην ταινία “Inception” ο Κρίστοφερ Νόλαν μας καλωσόρισε στη βιωματική πραγματικότητα, τη ζωή που καλπάζει παράλληλα με αυτή την οποία καταλαβαίνουμε και μοιραζόμαστε, έχοντας τις περισσότερες φορές τον ρόλο της αληθινής πρωταγωνίστριας. Έστω κι αν δεν το γνωρίζουμε, ή αδυνατούμε να το κατανοήσουμε πλήρως.
Η δύναμη μιας ιδέας άλλωστε, που μπορεί να καρφιτσωθεί με επιχειρηματολογική φινέτσα στο μυαλό κάποιου, έχει τη γονιδιακή ύφεση να παρασύρει στο μυθιστόρημα το οποίο έρχεται να υπηρετήσει, ανθρώπους, κοινωνίες, γενιές και έθνη. Με την αφήγησή της να καθίσταται κατανοητή μονάχα στον επίλογο της διαδρομής αυτής.
Για το ΠΑΣΟΚ της πάλαι ποτέ απόλυτης πολιτικής ηγεμονίας, που δυσκολεύεται να συνηθίσει στο κοστούμι του κόμματος-συμπλήρωμα της Κεντροαριστεράς και των εξελίξεων, η 3η του Σεπτέμβρη, ως ανάμνηση της επετείου ίδρυσής του από τον Ανδρέα Παπανδρέου το μακρινό 1974, έχει εμβληματική αξία και λειτουργική χρηστικότητα.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ως “Νικ Κλεγκ” της κυβέρνησης συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά, που σε άλλες εποχές θα περιγραφόταν ως “Μεγάλος Συνασπισμός αλά ελληνικά”, κυματίζει το λάβαρο της συσπείρωσης του “όλου ΠΑΣΟΚ”, για να θυμηθούμε έναν όρο που ο ίδιος εισήγαγε στην πολιτική ρητορική του Κινήματος, τότε που τον αντίκριζαν όλοι ως “εκείνον που θα ερχόταν”.
Τελικά “ήρθε”, σε δύσκολες και εξαιρετικά άβολες στιγμές για το ΠΑΣΟΚ, οι στρατηγικοί χειρισμοί του από το… ξεφόρτωμα του Φώτη Κουβέλη και μετά όμως, δείχνουν ότι ο αντιπρόεδρος και Υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Σαμαρά σκοπεύει να δικαιώσει μια ιστορική ρήση του ηγέτη τον οποίο ο ίδιος υπερασπιζόταν το 1989, τότε που από το ΠΑΣΟΚ… έφευγαν οι περισσότεροι.
Το ΠΑΣΟΚ, όπως είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν διαμοιράζεται σε τιμάρια. Ή τουλάχιστον αυτό συνέβαινε την εποχή του… ακραίου φλερτ με την εξουσία. Ακόμη και σήμερα όμως, που το “βαθύ” ΠΑΣΟΚ έχει μετακομίσει στην Κουμουνδούρου και τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι προφανές ότι στη Χαριλάου Τρικούπη εξακολουθεί να χτυπάει η καρδιά της Κεντροαριστεράς.
Κι αν η παρουσία του Γιώργου Παπανδρέου στις επετειακές εκδηλώσεις για την 3η του Σεπτέμβρη ήταν περίπου αυτονόητη, ανεξαρτήτως των προσωπικών και πολιτικών ισορροπιών με τον διάδοχό του στην ηγεσία του Κινήματος, από τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ ήταν και παραμένει “ιδιοκτησία” του Οίκου των Παπανδρέου, σε ψυχολογικό-συναισθηματικό επίπεδο, η ηχηρή έκπληξη είναι η παρουσία εκείνου που υποτίθεται ότι θα έκλεινε τον παπανδρεϊσμό στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Με την ιδιότητα του “συνιδρυτή” του ΠΑΣΟΚ, που μόνο ο ίδιος τολμούσε να επικαλεστεί παρόντος του Ανδρέα Παπανδρέου, ο Κώστας Σημίτης υπήρξε “ένας ξένος ανάμεσά μας”, για το Κίνημα. Που τον βρήκε το 1996 ως σανίδα σωτηρίας για να μην καταλήξει στα χέρια του Άκη Τσοχατζόπουλου, και ταυτόχρονα να διατηρήσει τη νομή της εξουσίας. Όπως και συνέβη, για οκτώ ολόκληρα χρόνια, μέχρι την πολιτική αλλαγή του 2004, και την άνοδο στην εξουσία του Κώστα Καραμανλή και της Νέας Δημοκρατίας.
Η παρουσία Σημίτη αποτελεί προχωρημένο στρατήγημα από την πλευρά του Ευάγγελου Βενιζέλου. Ο πρώην πρωθυπουργός παραμένει “υπαρκτός” σε ένα κομμάτι ψηφοφόρων που κινούνται στον μεσαίο χώρο, έχουν τις ρίζες τους στο ΠΑΣΟΚ, και δεν ενδιαφέρονται να μετακομίσουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Παραμένουν στην… αυξανόμενη δεξαμενή των αναποφάσιστων, ή μάλλον των αποστασιοποιημένων από τις πολιτικές εξελίξεις.
Η ρητορική Σημίτη ακούγεται, τουλάχιστον με ενδιαφέρον, από εκείνα τα ΜΜΕ που διατηρούν (έστω και… συστημικά και αποδυναμωμένα) την ικανότητα να επηρεάζουν, αν όχι να διαμορφώνουν μέρος της ατζέντας της επικαιρότητας.
Ενώ, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται το γεγονός ότι η άλλοτε πανίσχυρη ομάδα των “εκσυγχρονιστών”, που σήμερα αυτοπροσδιορίζονται ως “ορφανά”, είναι εξαιρετικά συμπαγής και δομημένη, όταν ο Κώστας Σημίτης επανέρχεται στο προσκήνιο ως σημείο αναφοράς.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, και πολλούς περισσότερους, μερικοί εκ των οποίων αφορούν τον “αφοπλισμό” στελεχών με “σημιτικές” καταβολές”, όπως του Ανδρέα Λοβέρδου, της Άννας Διαμαντοπούλου, του Γιώργου Φλωρίδη και άλλων, η παρουσία του Κώστα Σημίτη στις επετειακές εκδηλώσεις για την 3η του Σεπτέμβρη, αποτελεί για τον Ευάγγελο Βενιζέλο το σημαντικότερο πολιτικό στοίχημα επί του οποίου μπορεί να ποντάρει.
Και να καρφιτσώσει στο υποσυνείδητο μιας δεξαμενής στελεχών και κοινωνίας, την ιδέα της επανασυσπείρωσης του ΠΑΣΟΚ (και του Σημίτη). Η δύναμη μιας ιδέας, που λέγαμε…
ysterografa.gr
Twitter @EmOikonomidis
Στην ταινία “Inception” ο Κρίστοφερ Νόλαν μας καλωσόρισε στη βιωματική πραγματικότητα, τη ζωή που καλπάζει παράλληλα με αυτή την οποία καταλαβαίνουμε και μοιραζόμαστε, έχοντας τις περισσότερες φορές τον ρόλο της αληθινής πρωταγωνίστριας. Έστω κι αν δεν το γνωρίζουμε, ή αδυνατούμε να το κατανοήσουμε πλήρως.
Η δύναμη μιας ιδέας άλλωστε, που μπορεί να καρφιτσωθεί με επιχειρηματολογική φινέτσα στο μυαλό κάποιου, έχει τη γονιδιακή ύφεση να παρασύρει στο μυθιστόρημα το οποίο έρχεται να υπηρετήσει, ανθρώπους, κοινωνίες, γενιές και έθνη. Με την αφήγησή της να καθίσταται κατανοητή μονάχα στον επίλογο της διαδρομής αυτής.
Για το ΠΑΣΟΚ της πάλαι ποτέ απόλυτης πολιτικής ηγεμονίας, που δυσκολεύεται να συνηθίσει στο κοστούμι του κόμματος-συμπλήρωμα της Κεντροαριστεράς και των εξελίξεων, η 3η του Σεπτέμβρη, ως ανάμνηση της επετείου ίδρυσής του από τον Ανδρέα Παπανδρέου το μακρινό 1974, έχει εμβληματική αξία και λειτουργική χρηστικότητα.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ως “Νικ Κλεγκ” της κυβέρνησης συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά, που σε άλλες εποχές θα περιγραφόταν ως “Μεγάλος Συνασπισμός αλά ελληνικά”, κυματίζει το λάβαρο της συσπείρωσης του “όλου ΠΑΣΟΚ”, για να θυμηθούμε έναν όρο που ο ίδιος εισήγαγε στην πολιτική ρητορική του Κινήματος, τότε που τον αντίκριζαν όλοι ως “εκείνον που θα ερχόταν”.
Τελικά “ήρθε”, σε δύσκολες και εξαιρετικά άβολες στιγμές για το ΠΑΣΟΚ, οι στρατηγικοί χειρισμοί του από το… ξεφόρτωμα του Φώτη Κουβέλη και μετά όμως, δείχνουν ότι ο αντιπρόεδρος και Υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Σαμαρά σκοπεύει να δικαιώσει μια ιστορική ρήση του ηγέτη τον οποίο ο ίδιος υπερασπιζόταν το 1989, τότε που από το ΠΑΣΟΚ… έφευγαν οι περισσότεροι.
Το ΠΑΣΟΚ, όπως είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν διαμοιράζεται σε τιμάρια. Ή τουλάχιστον αυτό συνέβαινε την εποχή του… ακραίου φλερτ με την εξουσία. Ακόμη και σήμερα όμως, που το “βαθύ” ΠΑΣΟΚ έχει μετακομίσει στην Κουμουνδούρου και τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι προφανές ότι στη Χαριλάου Τρικούπη εξακολουθεί να χτυπάει η καρδιά της Κεντροαριστεράς.
Κι αν η παρουσία του Γιώργου Παπανδρέου στις επετειακές εκδηλώσεις για την 3η του Σεπτέμβρη ήταν περίπου αυτονόητη, ανεξαρτήτως των προσωπικών και πολιτικών ισορροπιών με τον διάδοχό του στην ηγεσία του Κινήματος, από τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ ήταν και παραμένει “ιδιοκτησία” του Οίκου των Παπανδρέου, σε ψυχολογικό-συναισθηματικό επίπεδο, η ηχηρή έκπληξη είναι η παρουσία εκείνου που υποτίθεται ότι θα έκλεινε τον παπανδρεϊσμό στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Με την ιδιότητα του “συνιδρυτή” του ΠΑΣΟΚ, που μόνο ο ίδιος τολμούσε να επικαλεστεί παρόντος του Ανδρέα Παπανδρέου, ο Κώστας Σημίτης υπήρξε “ένας ξένος ανάμεσά μας”, για το Κίνημα. Που τον βρήκε το 1996 ως σανίδα σωτηρίας για να μην καταλήξει στα χέρια του Άκη Τσοχατζόπουλου, και ταυτόχρονα να διατηρήσει τη νομή της εξουσίας. Όπως και συνέβη, για οκτώ ολόκληρα χρόνια, μέχρι την πολιτική αλλαγή του 2004, και την άνοδο στην εξουσία του Κώστα Καραμανλή και της Νέας Δημοκρατίας.
Η παρουσία Σημίτη αποτελεί προχωρημένο στρατήγημα από την πλευρά του Ευάγγελου Βενιζέλου. Ο πρώην πρωθυπουργός παραμένει “υπαρκτός” σε ένα κομμάτι ψηφοφόρων που κινούνται στον μεσαίο χώρο, έχουν τις ρίζες τους στο ΠΑΣΟΚ, και δεν ενδιαφέρονται να μετακομίσουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Παραμένουν στην… αυξανόμενη δεξαμενή των αναποφάσιστων, ή μάλλον των αποστασιοποιημένων από τις πολιτικές εξελίξεις.
Η ρητορική Σημίτη ακούγεται, τουλάχιστον με ενδιαφέρον, από εκείνα τα ΜΜΕ που διατηρούν (έστω και… συστημικά και αποδυναμωμένα) την ικανότητα να επηρεάζουν, αν όχι να διαμορφώνουν μέρος της ατζέντας της επικαιρότητας.
Ενώ, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται το γεγονός ότι η άλλοτε πανίσχυρη ομάδα των “εκσυγχρονιστών”, που σήμερα αυτοπροσδιορίζονται ως “ορφανά”, είναι εξαιρετικά συμπαγής και δομημένη, όταν ο Κώστας Σημίτης επανέρχεται στο προσκήνιο ως σημείο αναφοράς.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, και πολλούς περισσότερους, μερικοί εκ των οποίων αφορούν τον “αφοπλισμό” στελεχών με “σημιτικές” καταβολές”, όπως του Ανδρέα Λοβέρδου, της Άννας Διαμαντοπούλου, του Γιώργου Φλωρίδη και άλλων, η παρουσία του Κώστα Σημίτη στις επετειακές εκδηλώσεις για την 3η του Σεπτέμβρη, αποτελεί για τον Ευάγγελο Βενιζέλο το σημαντικότερο πολιτικό στοίχημα επί του οποίου μπορεί να ποντάρει.
Και να καρφιτσώσει στο υποσυνείδητο μιας δεξαμενής στελεχών και κοινωνίας, την ιδέα της επανασυσπείρωσης του ΠΑΣΟΚ (και του Σημίτη). Η δύναμη μιας ιδέας, που λέγαμε…
ysterografa.gr
