Twitter @EmOikonomidis
Ίσως η σηνήθεια… ολόκληρων γενεών, και μια καθημερινότητα που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για να κοντοσταθεί κανείς, να μετρήσει διαφορετικά καταστάσεις και περιστατικά και να ξανασκεφτεί τις νέες πραγματικότητες που έχουν διαμορφωθεί στον πλανήτη στην εποχή της μεγάλης κρίσης, συμβάλλουν στο να παραπέμπεται στις καλένδες ένα φλέγον ερώτημα. Και κυρίως, η απάντησή του: Μήπως οι ΗΠΑ δεν είναι πλέον η υπερδύναμη που μάθαμε να αντιμετωπίζουμε με δέος, στα όρια του αστικού μύθου.
Σε εσωτερικό επίπεδο, μια οικονομία που στηρίζει την προωθητική δυναμική της για ανάπτυξη στο καθαρό μυαλό και το… πείσμα του απερχόμενου προέδρου της Fed Μπεν Μπερνάνκι, και μια διακυβέρνηση υπό τον πρώτο Αφροαμερικανό Πρόεδρο, ο οποίος ωστόσο μετράει πληθυντικές ρωγμές στην υπόσχεση της μεγάλης αλλαγής που έδωσε το 2008: Το Γκουαντάναμο είναι ακόμη ανοικτό, η υπόθεση των υποκλοπών σκανδαλίζει την εθνική μνήμη μιας χώρας με προχωρημένες ευαισθησίες στο θέμα της ισότητας και των ατομικών ελευθεριών, η κοινωνία “εκτός των τειχών” που προσήλθε θριαμβολογώντας το 2008 στις κάλπες για να στηρίξει τον Μπαράκ Ομπάμα, έχει απογοητευτεί τόσο ώστε το 2016 θα ψάχνει… καναπέ για να απέχει. Ειδικά αν υποψήφια για την Προεδρία είναι η συστημική Χίλαρι Κλίντον.
Τα πράγματα ωστόσο είναι πολύ χειρότερα στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, σε σημείο που απορεί κανείς με την… αυτοσυγκράτηση του Χένρι Κίσινγκερ, βλέποντας τη σημερινή ηγεσία του State Department, αλλά και συνολικά την αμερικανική διπλωματία να αδυνατεί να διαδραματίσει τον απόλυτα παρεμβατικό ρόλο των περασμένων δεκαετίων. Από τις… ανατροπές καθεστώτων μέχρι την Πτώση του Τείχους και τη θριαμβευτική επικράτηση στον Ψυχρό Πόλεμο, οι ΗΠΑ έφτασαν σήμερα να φεύγουν με το κεφάλι κατεβασμένο από το Ιράκ, να ετοιμάζονται να κάνουν το ίδιο στο Αφγανιστάν, να τρέμουν πανικόβλητες τη… σκιά της Αλ Κάιντα, κλείνοντας επί μια εβδομάδα τις πρεσβείες τους στη Μέση Ανατολή, να υφίστανται το “φιάσκο Σνόουντεν”.
Ακόμη χειρότερα: Να μην μπορούν να επιβάλλουν την πολιτική τους στη Μέση Ανατολή και τον αραβικό κόσμο, εκεί όπου… είχαν πάντοτε τον τρόπο τους. Για τις δε σχέσεις τους, ή μάλλον την ισορροπία δύναμης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ας το αφήσουμε καλύτερα, καθώς έφτασαν στο σημείο να μην μπορούν να επιβάλλουν σε μια πρώην Ανατολικογερμανίδα και έναν πολιτικό με ουρές σκανδάλων στην πλάτη του από τη “σκοτεινή” εποχή της Ενοποίησης, να αλλάξουν οικονομική πολιτική, από το αποτέλεσμα της οποίας ταλαιπωρείται από… ιώσεις και η ίδια η Ουάσινγκτον.
Μέσα σε ελάχιστες ώρες απόψε, η Ουάσινγκτον είχε δυο στιγμές που θα ήθελε να ξεχάσει. Απ΄τη μια, η ανακοίνωση του εκπροσώπου του Λευκού Οίκου για την αποφυλάκιση Μουμπάρακ, με… συγκινησιακή αναφορά στη “φρεσκάδα” της Αραβικής Άνοιξης. Η αμηχανία προφανής.
Απ’ την άλλη, η δήλωση της συμπαθούς εκπροσώπου του State Department, Jen Psaki, ότι οι ΗΠΑ δεν γνωρίζουν ακόμη αν στη Συρία έγινε χρήση χημικών, στο πλαίσιο της τραγωδίας που μέσω σκληρών εικόνων έφτασε σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Διστάζουν δηλαδή να κατηγορήσουν ευθέως τον Άσαντ, τον οποίο έχουν εκ των προτέρων δαιμονοποιήσει, την ώρα που στηρίζουν μια αντιπολίτευση η οποία συνιστά τη… χαρά της Αλ Κάιντα και κάθε είδους εξτρεμιστών, λόγω της αδυναμίας της να ελέγξει τις ομάδες των αναρτών με τους οποίους συνεργάζεται.
Η εικόνα μιας υπερδύναμης σε κρίση ταυτότητας αρχίζει να γίνεται όλο και πιο εκκωφαντική. Μια εικόνα “ομιλούσα”. Με διαβρωτικές παρενέργειες για μια ανθρωπότητα που έχει εθιστεί να θεωρεί τις Ηνωμένες Πολιτείες “τη μια και μόνη υπερδύναμη”. Και αισθάνεται προχωρημένη αβεβαιότητα όταν διαπιστώνει ότι υπάρχει… κενό ηγεμονίας.
ysterografa.gr
Ίσως η σηνήθεια… ολόκληρων γενεών, και μια καθημερινότητα που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για να κοντοσταθεί κανείς, να μετρήσει διαφορετικά καταστάσεις και περιστατικά και να ξανασκεφτεί τις νέες πραγματικότητες που έχουν διαμορφωθεί στον πλανήτη στην εποχή της μεγάλης κρίσης, συμβάλλουν στο να παραπέμπεται στις καλένδες ένα φλέγον ερώτημα. Και κυρίως, η απάντησή του: Μήπως οι ΗΠΑ δεν είναι πλέον η υπερδύναμη που μάθαμε να αντιμετωπίζουμε με δέος, στα όρια του αστικού μύθου.
Σε εσωτερικό επίπεδο, μια οικονομία που στηρίζει την προωθητική δυναμική της για ανάπτυξη στο καθαρό μυαλό και το… πείσμα του απερχόμενου προέδρου της Fed Μπεν Μπερνάνκι, και μια διακυβέρνηση υπό τον πρώτο Αφροαμερικανό Πρόεδρο, ο οποίος ωστόσο μετράει πληθυντικές ρωγμές στην υπόσχεση της μεγάλης αλλαγής που έδωσε το 2008: Το Γκουαντάναμο είναι ακόμη ανοικτό, η υπόθεση των υποκλοπών σκανδαλίζει την εθνική μνήμη μιας χώρας με προχωρημένες ευαισθησίες στο θέμα της ισότητας και των ατομικών ελευθεριών, η κοινωνία “εκτός των τειχών” που προσήλθε θριαμβολογώντας το 2008 στις κάλπες για να στηρίξει τον Μπαράκ Ομπάμα, έχει απογοητευτεί τόσο ώστε το 2016 θα ψάχνει… καναπέ για να απέχει. Ειδικά αν υποψήφια για την Προεδρία είναι η συστημική Χίλαρι Κλίντον.
Τα πράγματα ωστόσο είναι πολύ χειρότερα στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, σε σημείο που απορεί κανείς με την… αυτοσυγκράτηση του Χένρι Κίσινγκερ, βλέποντας τη σημερινή ηγεσία του State Department, αλλά και συνολικά την αμερικανική διπλωματία να αδυνατεί να διαδραματίσει τον απόλυτα παρεμβατικό ρόλο των περασμένων δεκαετίων. Από τις… ανατροπές καθεστώτων μέχρι την Πτώση του Τείχους και τη θριαμβευτική επικράτηση στον Ψυχρό Πόλεμο, οι ΗΠΑ έφτασαν σήμερα να φεύγουν με το κεφάλι κατεβασμένο από το Ιράκ, να ετοιμάζονται να κάνουν το ίδιο στο Αφγανιστάν, να τρέμουν πανικόβλητες τη… σκιά της Αλ Κάιντα, κλείνοντας επί μια εβδομάδα τις πρεσβείες τους στη Μέση Ανατολή, να υφίστανται το “φιάσκο Σνόουντεν”.
Ακόμη χειρότερα: Να μην μπορούν να επιβάλλουν την πολιτική τους στη Μέση Ανατολή και τον αραβικό κόσμο, εκεί όπου… είχαν πάντοτε τον τρόπο τους. Για τις δε σχέσεις τους, ή μάλλον την ισορροπία δύναμης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ας το αφήσουμε καλύτερα, καθώς έφτασαν στο σημείο να μην μπορούν να επιβάλλουν σε μια πρώην Ανατολικογερμανίδα και έναν πολιτικό με ουρές σκανδάλων στην πλάτη του από τη “σκοτεινή” εποχή της Ενοποίησης, να αλλάξουν οικονομική πολιτική, από το αποτέλεσμα της οποίας ταλαιπωρείται από… ιώσεις και η ίδια η Ουάσινγκτον.
Μέσα σε ελάχιστες ώρες απόψε, η Ουάσινγκτον είχε δυο στιγμές που θα ήθελε να ξεχάσει. Απ΄τη μια, η ανακοίνωση του εκπροσώπου του Λευκού Οίκου για την αποφυλάκιση Μουμπάρακ, με… συγκινησιακή αναφορά στη “φρεσκάδα” της Αραβικής Άνοιξης. Η αμηχανία προφανής.
Απ’ την άλλη, η δήλωση της συμπαθούς εκπροσώπου του State Department, Jen Psaki, ότι οι ΗΠΑ δεν γνωρίζουν ακόμη αν στη Συρία έγινε χρήση χημικών, στο πλαίσιο της τραγωδίας που μέσω σκληρών εικόνων έφτασε σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Διστάζουν δηλαδή να κατηγορήσουν ευθέως τον Άσαντ, τον οποίο έχουν εκ των προτέρων δαιμονοποιήσει, την ώρα που στηρίζουν μια αντιπολίτευση η οποία συνιστά τη… χαρά της Αλ Κάιντα και κάθε είδους εξτρεμιστών, λόγω της αδυναμίας της να ελέγξει τις ομάδες των αναρτών με τους οποίους συνεργάζεται.
Η εικόνα μιας υπερδύναμης σε κρίση ταυτότητας αρχίζει να γίνεται όλο και πιο εκκωφαντική. Μια εικόνα “ομιλούσα”. Με διαβρωτικές παρενέργειες για μια ανθρωπότητα που έχει εθιστεί να θεωρεί τις Ηνωμένες Πολιτείες “τη μια και μόνη υπερδύναμη”. Και αισθάνεται προχωρημένη αβεβαιότητα όταν διαπιστώνει ότι υπάρχει… κενό ηγεμονίας.
ysterografa.gr
