Ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος υπήρξε ένα από τα πλέον “hot topics” για την ελληνική πολιτική πραγματικότητα την προηγούμενη δεκαετία, και ειδικά μετά τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις εθνικές εκλογές της 7ης Μαρτίου του 2004, και την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Κώστα Καραμανλή, μέσα σε κλίμα εθνικής ευφορίας και μεγάλων προσδοκιών για την “απαλλαγή” της χώρας από το λεγόμενο σύστημα ΠΑΣΟΚ.
Εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας από το καλοκαίρι του 2000, όταν και αντικατέστησε στην τότε Ρηγίλλης τον Άρη Σπηλιωτόπουλο, μετά την οριακή ήττα (;) στις εκλογές εκείνου του Απριλίου από το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη, κυβερνητικός εκπρόσωπος και Υπουργός Επικρατείας μετά το 2004, ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος είπε, σαν σήμερα το 2008, το “αντίο” στην κεντρική πολιτική. Υπέβαλε την παραίτησή του, μετά από μια θυελλώδη ομιλία στη Βουλή, που εξελίχτηκε σε μπρα-ντε-φορ με τον τότε Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Γιώργο Παπανδρέου, την εποχή που ο ίδιος βρισκόταν στο μάτι του κυκλώνα, και μιας λυσσώδους κριτικής στα όρια της σκανδαλολογίας, για την υπόθεση του Βατοπεδίου.
Με δημοσιογραφική καριέρα τουλάχιστον αξιοπρόσεκτη, τόσο σε επίπεδο πολιτικής ανάλυσης και σχολιασμού, όσο και ειδησεογραφικών εκπομπών στην τηλεόραση, ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος δεν ανήκε στην κατηγορία των… ανεπάγγελτων, που βρίσκουν την πολιτική ως φυσική διέξοδο στην αδυναμία τους να χτίσουν μια προσωπική επαγγελματική σταδιοδρομία.
Όσο για τη θητεία του στην πολιτική, υπήρξε ταραχώδης, είχε τα σκαμπανεβάσματα και τις στραβοτιμονιές της, και μέχρι και σήμερα διχάζει τις εκτιμήσεις, τα συμπεράσματα και την αποτίμηση για το ύφος και το περιεχόμενό της. Ανάμεσα σε εκείνους που περίπου τον… δαιμονοποιούν, και σε όσους αναγνωρίζουν την προσφορά και τις ικανότητές του.
Εκείνο το βράδυ πάντως στη Βουλή, είχε μιλήσει επί προσωπικού. Και η κεντρική αποστροφή της ομιλίας του, που στόχευε τον Γιώργο Παπανδρέου, “έγραψε” ως ατάκα που έγινε πρωτοσέλιδο: “Ανήκουμε σε άλλους κόσμους. Γεννηθήκατε πολιτικά ισχυρός. Είμαι ο γιος ενός ταχυδρόμου”, είχε πει, συναισθηματικά φορτισμένος. Και έφυγε…
Εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας από το καλοκαίρι του 2000, όταν και αντικατέστησε στην τότε Ρηγίλλης τον Άρη Σπηλιωτόπουλο, μετά την οριακή ήττα (;) στις εκλογές εκείνου του Απριλίου από το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη, κυβερνητικός εκπρόσωπος και Υπουργός Επικρατείας μετά το 2004, ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος είπε, σαν σήμερα το 2008, το “αντίο” στην κεντρική πολιτική. Υπέβαλε την παραίτησή του, μετά από μια θυελλώδη ομιλία στη Βουλή, που εξελίχτηκε σε μπρα-ντε-φορ με τον τότε Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Γιώργο Παπανδρέου, την εποχή που ο ίδιος βρισκόταν στο μάτι του κυκλώνα, και μιας λυσσώδους κριτικής στα όρια της σκανδαλολογίας, για την υπόθεση του Βατοπεδίου.
Με δημοσιογραφική καριέρα τουλάχιστον αξιοπρόσεκτη, τόσο σε επίπεδο πολιτικής ανάλυσης και σχολιασμού, όσο και ειδησεογραφικών εκπομπών στην τηλεόραση, ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος δεν ανήκε στην κατηγορία των… ανεπάγγελτων, που βρίσκουν την πολιτική ως φυσική διέξοδο στην αδυναμία τους να χτίσουν μια προσωπική επαγγελματική σταδιοδρομία.
Όσο για τη θητεία του στην πολιτική, υπήρξε ταραχώδης, είχε τα σκαμπανεβάσματα και τις στραβοτιμονιές της, και μέχρι και σήμερα διχάζει τις εκτιμήσεις, τα συμπεράσματα και την αποτίμηση για το ύφος και το περιεχόμενό της. Ανάμεσα σε εκείνους που περίπου τον… δαιμονοποιούν, και σε όσους αναγνωρίζουν την προσφορά και τις ικανότητές του.
Εκείνο το βράδυ πάντως στη Βουλή, είχε μιλήσει επί προσωπικού. Και η κεντρική αποστροφή της ομιλίας του, που στόχευε τον Γιώργο Παπανδρέου, “έγραψε” ως ατάκα που έγινε πρωτοσέλιδο: “Ανήκουμε σε άλλους κόσμους. Γεννηθήκατε πολιτικά ισχυρός. Είμαι ο γιος ενός ταχυδρόμου”, είχε πει, συναισθηματικά φορτισμένος. Και έφυγε…
Video
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / ysterografa.gr
