Γράφει η Παναγιώτα Μπάλτα
Πάντα ήμουν κατά των greeklish. Δεν ξέρω γιατί. Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον από εγωισμό. «Εμείς αλφάβητο δεν έχουμε;» σκεφτόμουνα, «γιατί λοιπόν να χρησιμοποιούμε το ξένο;» ‘Ίσως πάλι να είχα επηρεαστεί απ’ αυτούς που βγαίνουν στα κανάλια και με υπερβάλλοντα ζήλο υποστηρίζουν πως τα greeklish είναι ένα κόλπο των ανεπτυγμένων χωρών να διεισδύσουν στη γλώσσα μας και άρα στη σκέψη μας αλλοιώνοντας τα ελληνικά, ενώ μάλιστα κατηγορούν τους νέους ότι υιοθετούν άκριτα αυτόν τον τρόπο γραφής, επειδή είναι μόδα.
Μια μέρα λοιπόν ,ενώ έκανα έκθεση στο φροντιστήριο, με ρωτάει η καθηγήτριά μου :«Ποια είναι η γνώμη σου για τα greeklish;» Όταν της είπα όλα τα παραπάνω είδα στο βλέμμα της πως διαφωνούσε. Σάστισα. Είναι δυνατόν φιλόλογος να μη θεωρεί πως τα greeklish συρρικνώνουν το λεξιλόγιο, επηρεάζουν την ορθογραφική ικανότητα, ότι απειλούν τα ελληνικά τέλος πάντων;
Κι όμως υπάρχει και η άλλη άποψη. Η γλώσσα έχει τη δυναμική να αποτυπώνεται γραπτά με πολλούς τρόπους. Αν δούμε το ζήτημα ιστορικά, έχουμε γραπτή απόδοση των ελληνικών με τη γραμμική β’, με τα αρχαία ελληνικά, τα νέα, με αλγεβρικά σύμβολα, με τον κώδικα μορς, το σύστημα Μπράιγ. Με τα greeklish!
Τα greeklish έρχονται να καλύψουν νέες ανάγκες που δημιουργήθηκαν από τη χρήση της τεχνολογίας, αφού η χρήση των λατινικών είναι απαραίτητη στο username, στο password, στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις. Οι ανάγκες επικοινωνίας στο περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης είναι η αιτία που επινοήθηκε αυτός ο νέος τρόπος γραφής. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ευθύνεται κιόλας για τη λεξιπενία, αφού αντίθετα εμπλουτίζει τη γλώσσα με ακόμα με ένα τρόπο έκφρασης, υποστηρίζουν κάποιοι. Με βάση αυτές τις σκέψεις, η κινδυνολογία για τα greeklish είναι αβάσιμη, αν υποθέσουμε ότι η ελληνική γλώσσα έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται στις αλλαγές των καιρών και να εξοστρακίζει τα ασύμφορα.
Ωραία βέβαια όλα αυτά αλλά τι γίνεται όταν τα greeklish αποτελούν μια ασπίδα να κρύβεται κανείς γραμματικά, γλωσσικά, εκφραστικά; Η απάντηση είναι απλή: όταν η χρήση περιορίζεται σε μικρά ανεπίσημα μηνύματα μεταξύ φίλων, δεν υπάρχει σημαντικός κίνδυνος απώλειας γλωσσικής και εθνικής ταυτότητας. Σε μεγάλα κείμενα όμως με σημαντικά νοήματα πρέπει να αποφεύγονται γιατί είναι κουραστικά, δυσανάγνωστα και συνεπώς δε διευκολύνουν τη ζωή μας-μα γι αυτό δε δημιουργήθηκαν;- αλλά τη δυσχεραίνουν.
