«Οι αρχικές, αποθαρρυντικές εκτιμήσεις για τις φετινές τιμές στο ελαιόλαδο αποδεικνύεται ότι ήταν μάλλον αισιόδοξες, αφού εντέλει τα δύο ευρώ ανά λίτρο θα είναι μάλλον η υψηλότερη και όχι η χαμηλότερη τιμή πώλησης. Μιλάμε δε για το έξτρα παρθένο ελαιόλαδο, για το οποίο η μέση τιμή παραγωγού στην Πελοπόννησο και την Κρήτη διαμορφώνεται στο 1,80 ευρώ. Με την παραγωγή μειωμένη κατά 20%, τη ζήτηση καθηλωμένη και το καλλιεργητικό κόστος σε ανεξέλεγκτη αύξηση, οι παραγωγοί θα βρεθούν σε ακόμα χειρότερη θέση.
Είναι γεγονός ότι οι τιμές είναι χαμηλές όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ιταλία και στην Ισπανία. Όμως εκεί οι παραγωγοί δεν φτάνουν στα όρια της επιβίωσης. Στην μεν Ιταλία οι τιμές είναι ακόμα και τώρα ασύγκριτα υψηλότερες, ενώ τα έσοδα από την τυποποίηση είναι επίσης πολύ μεγάλα, στη δε Ισπανία η τεράστια παραγωγή του 1,3 εκατομμυρίων τόνων αναπληρώνει σε ένα βαθμό τις απώλειες από τις χαμηλές τιμές.
Στην Ελλάδα δυστυχώς οι χρόνιες δυσλειτουργίες, η κρατική αδιαφορία και η απουσία πολιτικής στον τομέα του ελαιολάδου, έχουν οδηγήσει τους Έλληνες παραγωγούς σε απελπισία και απόγνωση. Καμία πρωτοβουλία, καμία πρόνοια, κανένα μέτρο στήριξης, παρόλο που ήταν αναμενόμενο ότι η ευρωπαϊκή, πλέον, κρίση θα επηρέαζε πολλαπλάσια τον Έλληνα παραγωγό. Μόλις η οικονομία της Ιταλίας άρχισε να κλυδωνίζεται και αυτή, το αγοραστικό ενδιαφέρον για το ελληνικό χύμα λάδι που πηγαίνει για τυποποίηση στην Ιταλία έπεσε και μαζί κατρακύλησαν και οι τιμές. Οι Ισπανοί, λόγω του όγκου της παραγωγής, ουσιαστικά καθορίζουν την τιμή στην αγορά, παρόλο που το λάδι τους είναι υποδεέστερο του ελληνικού.
Ανάμεσα σε αυτές τις δύο υπερδυνάμεις, οι Έλληνες παραγωγοί έχουν μείνει εκτεθειμένοι και αβοήθητοι από την πολιτεία. Και δεν εννοώ μόνο τις εισοδηματικού τύπου ενισχύσεις, τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, τις αποζημιώσεις για καταστροφές κτλ. Εννοώ τις παραγωγικές ενισχύσεις, την επένδυση στην ποιότητα και την προστιθέμενη αξία. Έχουμε πει εκατοντάδες φορές για το τεράστιο έλλειμμα στην τυποποίηση, το οποίο οδηγεί το άριστο ελληνικό ελαιόλαδο στο εξωτερικό όπου νοθεύεται για φραγκοδίφραγκα, ενώ θα μπορούσε να συσκευάζεται εδώ και να πωλείται στο εξωτερικό με 10-15 ευρώ το λίτρο. Έχουμε πει άπειρες φορές για την ψαλίδα στην τιμή από το χωράφι στο ράφι, για την έλλειψη ελέγχων στην αγορά, για την αδράνεια σε ό,τι αφορά την προώθηση διμερών συμφωνιών για εξαγωγές.
Πριν από ένα χρόνο, ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης της Κίνας, σε επίσκεψή του στην Κρήτη είχε προβλέψει ότι σε πέντε χρόνια θα διπλασιαστεί η τιμή του κρητικού ελαιολάδου γιατί δεν θα επαρκεί για να καλύψει τη ζήτηση στην κινεζική αγορά. Σύμφωνα με έκθεση του Υπουργείου Εξωτερικών, το λάδι χρησιμοποιείται στην Κίνα κυρίως ως καλλυντικό και ως φάρμακο και λιγότερο ως τροφή. Η εγχώρια παραγωγή είναι μηδενική, είναι επομένως ολοφάνερο ότι υπάρχει για την Ελλάδα μία τεράστια αγορά με απεριόριστες δυνατότητες, όχι μόνο για το βρώσιμο ελαιόλαδο, αλλά και για προϊόντα μεταποίησης.
Θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή η προώθηση των ποιοτικών, εξαγώγιμων ελληνικών προϊόντων πρέπει να είναι εθνική οικονομική προτεραιότητα. Πρέπει άμεσα η Κυβέρνηση να ρίξει ρευστό στον τομέα της μεταποίησης, της τυποποίησης, της προβολής και των εξαγωγών. Υπάρχει στον αγροτικό τομέα μία πόρτα για την έξοδο από την κρίση και πρέπει να την αξιοποιήσουμε, βοηθώντας τον αγρότη να βελτιστοποιήσει την παραγωγικότητα και την αποδοτικότητα της ελληνικής γης.»
