Στέλιου Μάρκελλου
Δευτεροβάθμια Εκκλησιαστική Σχολή Κορίνθου : Ιδρύθηκε το έτος 1924 απ τον Μητροπολίτη Κορίνθου και μετέπειτα Αντιβασιλέα της Ελλάδος Δαμασκηνό. Έκλεισε το 1971 απ τους Στρατιωτικούς και επαναλειτούργησε το 1977. Στις 30.06.2010 έπαυσε οριστικά, συγχωνευόμενη στο Εκκλησιαστικό Λύκειο Πατρών.
Με την πάροδο του χρόνου, συρρικνώθηκε το ενδιαφέρον των νέων μας για τις θεολογικές σπουδές. Μειώθηκαν δραματικά η προβολή, τα κίνητρα, η ποιότητα και ο αριθμός των μαθητών, που φοιτούσαν στο Λύκειο αυτό. Ελαχιστοποιήθηκε ο ανά την Ελλάδα όγκος των λειτουργούντων χωρίς υποδομές Εκκλησιαστικών Λυκείων. Αυξήθηκαν κατακόρυφα οι άτονες, μουντές φωνές. Οι χίλιες μύριες αμφιβολίες και αβεβαιότητες πλημμύρισαν το σύμπαν. Και μοιραία, και αυτή η ανθρωπιστική εκπαίδευση μετακυλίσθηκε στα γενικά μας πλέον σχολεία.
Κι΄όμως. Στα σχολεία αυτά, σαν σε γάργαρο ποτάμι, που κυλάει κελαρίζοντας, αναδεικνύονταν ευαίσθητες, θεολογικές, ιερατικές κλίσεις. Προετοιμάζονταν στελέχη έντιμα, δίκαια για την κοινωνία και για την εκκλησία. Άραγε, μήπως δεν αγαπήσαμε όσο έπρεπε και άξιζε αυτή την κατηγορία συνανθρώπων μας και αυτά τα σχολεία ; Μήπως ρίξαμε περισσότερο βάρος στα υλικά κόστη και προσπεράσαμε τα κενά των ψυχικών μας αναγκών ; Που άραγε θα βρουν πλέον στέγη, καταφυγή, στοργή, κατανόηση, αλλά και δικαίωση τέτοιοι χαρακτήρες ; Που να κοιμάται άραγε η έμπρακτη στήριξη όσων από μας εχουν τέτοιες ανησυχίες ;
Οι συνάνθρωποί μας αυτοί γλιστρούν αργά, αθόρυβα στο περιθώριο της δικής μας κοινωνίας. Με βήμα απελπιστικά αργό, ανηφορίζουν κουρασμένα τα άπειρα στενοσόκακα της δικής τους-της δικής μας-ζωής. Άπειρα και μακρόσυρτα σα τα κεριά του Καβάφη τα εμπόδια στα ωραία τους όνειρα. Απύθμενη, σαν τα σκοτεινά βαθειά νερά του πηγαδιού η πίκρα της απογοήτευσής τους. Οι δυνάμεις της νύχτας όμως, μοιάζουν να κουράζονται, να νυστάζουν. Τα σκοτάδια του νου, της ψυχής, του σώματος δείχνουν ικανά να υποχωρήσουν. Η πλατιά χαραμάδα της παλιάς, ξύλινης πόρτας αφήνει να περάσει το πρώτο, ξανθό πρωινιάτικο φώς. Το πρώτο σημάδι της ποθητής αυγής.
