Θα ήθελα, καταρχάς, να συγχαρώ τη Γραμματεία Διεθνών Σχέσεων, για τη
διοργάνωση αυτής της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας και επίκαιρης συζήτησης
που αφορά στο μέλλον της Ευρώπης.Θέλω ιδιαίτερα να καλωσορίσω τους προσκεκλημένους από το εξωτερικό, που τιμούν με την παρουσία τους το 10ο Τακτικό Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας. Τον Γενικό Γραμματέα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και έναν παραδοσιακό φίλο της Ελλάδος, τον κ. Αντόνιο Λόπεθ Ιστούριθ, την κυρία Κούνεβα, τον κ. Αντζελίνο Αλφάνο και βέβαια τον κ. Αβέρωφ Νεοφύτου. Επίσης, θέλω να κάνω μια ξεχωριστή μνεία στο αδερφό κόμμα της Κύπρου, στον Ευρωπαϊκό Συναγερμό, διότι η Κύπρος και η Κυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη απέδειξε ότι όταν υπάρχει βούληση, θέληση, σχέδιο και πρόγραμμα, μπορεί μια χώρα να βγει από τη μνημόνιο, συντομότερα και από ό, τι η ίδια είχε προγραμματίσει.
Σε μια εποχή που η Ευρώπη αντιμετωπίζει μια σειρά από πολύ μεγάλες προκλήσεις, προσβλέπω σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και γόνιμη συζήτηση.
Πρώτη μεγάλη ευρωπαϊκή πρόκληση - η οποία ξεκίνησε με τη μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση το 2009 - ήταν και παραμένει η πρόκληση της ατελούς Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης. Απεδείχθη, δυστυχώς, ότι τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, όπως είχαν τεθεί από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ήταν θεμέλια τα οποία δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις μιας μεγάλης χρηματοπιστωτικής κρίσης. Η δε δημιουργία ενός ενιαίου κοινού νομίσματος, χωρίς τις απαραίτητες υποστηρικτικές δομές, κατέληξε τελικά να είναι τροχοπέδη στην προσπάθεια της Ευρώπης για να βγει από αυτήν την πολύ μεγάλη κρίση.
Δεύτερη μεγάλη πρόκληση που αντιμετωπίζει σήμερα η Ευρώπη είναι μια πρόκληση ιδιαίτερα επίκαιρη και για τη δική μας τη χώρα. Είναι η διαχείριση του προσφυγικού – μεταναστευτικού προβλήματος. Δυστυχώς, η Ευρώπη στο ζήτημα αυτό απέδειξε ότι δεν είχε τα απαραίτητα γρήγορα αντανακλαστικά. Παρά τις πολύ φιλότιμες προσπάθειες – και θέλω να τις εξάρω εδώ – του Ευρωπαίου Επιτρόπου για τη μετανάστευση, του Δημήτρη Αβραμόπουλου, πολλές φορές οι στρατηγικές της Ευρώπης καθορίστηκαν, όχι από ευρωπαϊκές αλλά από εθνικές προτεραιότητες. Το επόμενο πεδίο δοκιμασίας της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης έχει να κάνει και με τον τρόπο με τον οποίο η Ευρώπη θα μπορέσει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της φύλαξης των εξωτερικών συνόρων. Και σε αυτή την κατεύθυνση, η πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη δημιουργία μιας ενιαίας δύναμης θαλασσίων και χερσαίων συνόρων είναι μια πρόταση η οποία κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση.
Η μεγαλύτερη πρόκληση, όμως, για τη συνέχιση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, δεν είναι άλλη από τις δυνάμεις του λαϊκισμού και του εθνικισμού, που, δυστυχώς, κάνουν τις εμφάνισή τους σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Και η δική μας η χώρα, η Ελλάδα, ήταν αυτή η οποία βρέθηκε στην πρώτη γραμμή αυτής της μεγάλης μάχης μεταξύ των δυνάμεων του λαϊκισμού και των δυνάμεων της κοινής λογικής. Και πιστεύω πραγματικά ότι η δική μας η χώρα θα δώσει πάλι το μήνυμα στην Ευρώπη ότι ο λαϊκισμός, οι εύκολες υποσχέσεις, η ανέξοδη ρητορική δεν μπορεί να είναι η απάντηση για τα σύνθετα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ελληνικές κοινωνίες. Το δε εκκρεμές του λαϊκισμού θα κινηθεί πίσω στην Ελλάδα με μεγάλη ταχύτητα σε πολιτικές κοινής λογικής, μετριοπάθειας, πολιτικές που θα ενώνουν τις δυνάμεις των Ελλήνων στον κοινό σκοπό, που δεν είναι άλλος από την έξοδο από την κρίση.
Η Νέα Δημοκρατία σήμερα είναι η μόνη πολιτική δύναμη η οποία μπορεί να εξασφαλίσει εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης απέναντι στη χειρότερη Κυβέρνηση που έχει γνωρίσει ο τόπος από τη Μεταπολίτευση και μετά. Αυτή είναι η πρόκλησή μας.
Με την πολιτική επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας, θα δείξουμε και έναν δρόμο στην ίδια την Ευρώπη ότι οι δυνάμεις αυτές, της μετριοπάθειας, της κοινής λογικής, οι δυνάμεις που απεχθάνονται το λαϊκισμό, οι δυνάμεις που απεχθάνονται τις εύκολες και ανέξοδες υποσχέσεις, έχουν θέση στην Ευρώπη που οραματιζόμαστε. Αυτή, λοιπόν, θα είναι η μεγάλη ελληνική μάχη αλλά και η μεγάλη ευρωπαϊκή μάχη, η οποία πρέπει να δοθεί.
Τελειώνοντας, θα ήθελα απλά να υπενθυμίσω κάτι το οποίο πολλές φορές το θεωρούμε αυτονόητο και δεδομένο αλλά καλό είναι να το επαναλαμβάνουμε. Η Ευρώπη παρά τα προβλήματά της, παρά το γεγονός ότι είναι μια ήπειρος η οποία γερνά, μια ήπειρος η οποία δεν έχει καταφέρει να ενώσει τη συλλογική της ισχύ και να βρει έναν τρόπο να την εκφράσει πολιτικά στη διεθνή σκηνή με την ένταση που θα επιθυμούσε, εξακολουθεί – κατά την άποψή μου – να παραμένει το καλύτερο μέρος στον κόσμο που μπορεί να ζει κανείς. Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
Η Ευρώπη, με τις όποιες δυσκολίες της, με την όποια περιπλοκότητα που συνεπάγεται μια Ευρωπαϊκή Ένωση των 28 χωρών, με τη δυσκολία στην εξεύρεση κοινών τόπων μέσα από διαρκή συνεννόηση, παραμένει το κοινό μας σπίτι. Κι αυτό το οποίο εγώ οραματίζομαι για τη δική μας τη χώρα είναι μια Ελλάδα ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όχι επαίτης αλλά συνδιαμορφωτής των ευρωπαϊκών εξελίξεων.
Και πρώτη θα βρεθεί αντιμέτωπη το 2016 με μεγάλες προκλήσεις. Ήδη, το δημοψήφισμα για την παραμονή της Μεγάλης Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια τέτοια πρόκληση. Εγώ εκτιμώ και ελπίζω ότι η Βρετανία θα ψηφίσει υπέρ της παραμονής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πιστεύω ότι αυτό συνολικά θα είναι ωφέλιμο για να μπορέσει να κλείσει αυτή η μεγάλη εκκρεμότητα και να μπορέσουμε και πάλι να δούμε με ησυχία και χωρίς την απειλή διασπαστικών τάσεων, ποιο πρέπει πραγματικά να είναι το μέλλον της Ευρώπης.
Και μην έχετε καμία αμφιβολία ότι, σε αυτή την προσπάθεια, η Νέα Δημοκρατία και μέσα από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα αλλά και η Ελλάδα συνολικά με μια νέα Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θα έχει έναν ισχυρό και πρωταγωνιστικό ρόλο.
