Ομιλία
του Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων κ. Νικολάου Βούτση κατά την διάρκεια
της συζήτησης του Προϋπολογισμού του Κράτους 2016
(Αδιόρθωτα Πρακτικά για δημοσιογραφική χρήση)
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Ακόμη και στην Έκθεση
της Τραπέζης της Ελλάδος που μας έδωσαν πριν από δύο ώρες, υπάρχει ένας
σαφής τόνος -μια νότα, θα έλεγε κανείς- αισιοδοξίας για τα οικονομικά
πράγματα της χώρας, τουλάχιστον από ένα σημείο
και ύστερα –από την αρχή σχεδόν, αλλά σίγουρα από ένα σημείο και
ύστερα- της νέας χρονιάς, όπως επίσης υπάρχει θετική αποτίμηση για την
ανακεφαλαιοποίηση. Και το λέω γιατί εδώ ακούστηκαν πολλές κορώνες επ’
αυτού του ζητήματος και το αποτέλεσμά της, που γλιτώνει
και 16 δισεκατομμύρια περίπου από τα χρέη σε σχέση με τη δανειακή
σύμβαση. Και αυτό είναι σημαντικό.
Θα ήταν παράξενο η
Αντιπολίτευση να ψήφιζε ή να ενέκρινε τον Προϋπολογισμό. Δεν θα
λειτουργούσε η δημοκρατία. Είναι απολύτως εύλογο το ότι δεν υπερψηφίζει
τον Προϋπολογισμό. Πλην, όμως, θα περίμενε κανείς μερικά
πράγματα να ειπωθούν στη συζήτηση, που αναπτύσσεται εδώ και μέρες στη
Βουλή, κυρίως όσον αφορά τι λέει και τι προτείνει η Αντιπολίτευση,
κυρίως η Αξιωματική Αντιπολίτευση, για το τι πρέπει να γίνει.
Επιτρέψτε μου να σας πω,
ότι πέρυσι τέτοιο καιρό –και το θυμάστε και δείτε και τα Πρακτικά- η
Αξιωματική Αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ, εμείς τότε, σε όλες τις ομιλίες μας
είχαμε ένα σύνολο θετικών προτάσεων, πέραν
του καταγγελτικού λόγου κ.λπ., για το πώς θα μπορούσε σε κάθε τομέα να
χαραχτεί και να προχωρήσει μια άλλη πολιτική. Κάποιες από αυτές
απεδείχθη εκ των πραγμάτων και μέσα στη συγκεκριμένη συγκυρία, ότι
χρονικά δεν θα μπορούσαν να υλοποιηθούν τουλάχιστον αυτό
τον χρόνο, άλλες ενδεχομένως απεδείχθησαν, ότι ως προτεραιότητες δεν
ήταν σωστές, οτιδήποτε. Πάντως υπήρχε η κατάθεση ενός συνόλου θετικών
προτάσεων για την υπέρβαση της κρίσης σε άλλη κατεύθυνση από την τότε
Κυβέρνηση.
Σήμερα δεν έχουμε
ακούσει τίποτα. Θέλω να εξάρω ως προς αυτό το ότι στην ομιλία του ο κ.
Δένδιας πραγματικά -ψάχνοντας να ακούσω κάτι θετικό και από άλλους- είπε
για το Ασφαλιστικό να φτιάξουμε έναν κουμπαρά σε
σχέση με τη δημόσια περιουσία και την αξιοποίησή της και το έβαλε στη
συζήτηση. Και επαναλαμβάνω, ότι χρειάζεται αυτό να το εξάρει κανείς.
Οτιδήποτε άλλο, από ένα σύνολο ομιλιών, είναι σε μια κατεύθυνση άρνησης,
καταγγελίας, διαφοροποίησης, χωρίς καμιά θετική
εναλλακτική πρόταση.
Και αυτό είναι πάρα πολύ
σημαντικό, διότι συνδέεται και με άλλα πράγματα. Θα περίμενε κανείς,
παραδείγματος χάρη, προς τους Ευρωπαίους –αν πούμε ότι προηγουμένως δεν
θα μπορούσε να διαμορφωθεί ένα μέτωπο θετικών
προτάσεων- να υπάρχει ένα μέτωπο αντιστάσεων σε σχέση με αυτά που
πράγματι συμβαίνουν, που πιέζουν τη χώρα, εν προκειμένω αυτή την
Κυβέρνηση. Ξεχάσατε πολύ γρήγορα ότι πέρυσι δεν ολοκληρώθηκε η πέμπτη
αξιολόγηση και δεν είχαν κάνει δεκτές ούτε τις δικές σας
προτάσεις και το μέιλ Χαρδούβελη κ.λπ. Τα ξεχάσατε.
Δηλαδή, σήμερα ως προς
τους Ευρωπαίους εταίρους τι ορθώνεται από αυτή τη Βουλή απέναντι; Δεν
ακούγεται κουβέντα από πλευράς Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Όσον αφορά
την κινδυνολογία, παραδείγματος χάρη, ή μάλλον
την επικινδυνότητα που εμπεριέχει εκ των πραγμάτων η συζήτηση για το
θέμα της Σένγκεν -το οποίο δυο- τρεις ημέρες έρχεται και ξανάρχεται και
συζητιέται και σωστά συζητιέται διότι η κατάσταση και η πραγματικότητα
είναι τέτοια που συζητιούνται σε όλη την Ευρώπη
αυτά- θα ορθωθεί μια άμυνα, μια καταγγελία αυτών που θέλουν να διώξουν
και να σπρώξουν τη χώρα έξω από τη Σένγκεν, σε αυτή την περίπτωση εν
προκειμένω, ναι ή όχι;
Δεν μπορεί να σιωπά η
Αξιωματική Αντιπολίτευση σε αυτό και να ψάχνει μήπως ο Μουζάλας ή η
Χριστοδουλοπούλου δεν τα έκαναν καλά και οδήγησαν τη χώρα να είναι επί
ξύλου κρεμάμενη για να βγαίνει ο Σλοβάκος, ο Ούγγρος
κ.λπ. και να λέει να φύγει η χώρα από το Σένγκεν και από εκεί και πέρα
σιωπή. Δεν γίνεται.
Όμως, θα πω και για
άλλα, για να μην αισθάνεσθε ότι αδικείται ο λόγος σας, για την παιδεία,
για το περίφημο 23%, το οποίο πράγματι θυμάστε ότι ήταν κάπου στις
τεσσεράμισι το πρωί, όταν ήρθε σε ένα καλοκαίρι. Είχαν
έρθει και οι συνδικαλιστές της παιδείας και ψάχναμε να δούμε τι;
Ψηφίσατε, ψηφίσαμε. Ευτυχώς δεν υλοποιήθηκε.
Η Κυβέρνηση είχε
προτείνει, εξ όσων γνωρίζω, το 0%, 6%, 13% αντ’ αυτού, δηλαδή, αντί του
23%, το οποίο δεν ήταν κακό, δηλαδή, το 0% για νήπια κ.λπ., το 6% για τη
μάζα, που είναι τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών κ.ά.,
που όλες οι οικογένειες όλων των διαστρωματώσεων δίνουν, έστω για να
καταγραφεί ως φορολογική ύλη, η οποία σήμερα δεν καταγράφεται και το 13%
για λύκεια, γυμνάσια, κ.λπ. και γινόταν μία συζήτηση. Ήρθε η Ευρωπαϊκή
Ένωση και είπε ή 0% ή 23% και εξαναγκάστηκε
η Κυβέρνηση ως προς αυτό, πήγε στο 0% και έψαχνε τα κρασιά κ.λπ.
Εσείς τι θέση έχετε;
Γιατί δεν στηρίξατε το 0%, 6%, 13% ενδεχομένως; Γιατί το 0% ή 23%; Τι
προβάλατε σε αυτό; Επαναλαμβάνω πράγματα που είναι ψηφισμένα από την
Ελληνική Βουλή το καλοκαίρι σαν τέτοια.
Άλλα θέματα: Θα πω για
το τραπεζικό σύστημα. Έχετε αντιληφθεί -διότι βλέπω και αξιόλογους πρώην
Υπουργούς που είχαν μία δραστηριότητα και μία εμπειρία και οι οποίοι
πυροβολούσαν αυτές τις μέρες για την ανακεφαλαιοποίηση
των τραπεζών- ότι ζητήθηκε από τη χώρα μας - και παίζεται ακόμη- να
είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που να έχει μόνο συστημικές τράπεζες 100%;
Ενώ δεν υπάρχει χώρα που να έχει πάνω από 70% συστημικές, έχουν και τις
άλλες τράπεζες που μπορούν και κάνουν τις στοχευμένες
δουλειές, επενδύσεις στη μικρή επιχειρηματικότητα σε όλες τις χώρες,
από τη χώρα μας απαιτήθηκε και τα γνωρίζετε -δεν θέλω να αναφερθώ από
μικροφώνου σε λεπτομέρειες- να υπάρχουν μόνο οι τέσσερις τράπεζες και να
κλείσουν όλες οι άλλες και οι συνεταιριστικές.
Δεν σας άκουσα πουθενά.
Τι συνέβη; Τίποτε. Μόνο για την ανακεφαλαιοποίηση και το πώς την έκανε η
Κυβέρνηση, που την έκανε ακριβώς, δυστυχώς και δεν μπορούσε να γίνει
διαφορετικά, ευτυχώς ως προς το αποτέλεσμα,
τα 5,6 δισεκατομμύρια. Σας είπα και τι λέει η Έκθεση της Τράπεζας της
Ελλάδας.
Όμως, γι’ αυτό το μείζον
θέμα, σε σχέση με την κατεύθυνση του τραπεζικού συστήματος στη χώρα,
γιατί δεν λέτε τίποτε; Όλη σας την πείρα πού την ακουμπάτε; Τι έχετε να
πείτε εσείς επ’ αυτού; Πώς θα το διορθώσετε
μεθαύριο ή πώς σήμερα βοηθάτε την Κυβέρνηση να το διορθώσει;
Θα μπορούσα να αναφερθώ
και σε πολλά άλλα πράγματα, όπως στο μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Συνταράσσεται η Ευρωπαϊκή Ένωση την τελευταία διετία, Ουκρανικό,
προσφυγικό, η Διατλαντική Συμφωνία, η οικονομική κρίση,
οι στρατηγικές της λιτότητας, η σύγκρουση που γίνεται μέσα σε ένα
πολυπολικό διεθνές σύστημα ισχύος, οι πόλεμοι κ.λπ. Κουβέντα για την
Ευρωπαϊκή Ένωση. Σαν να μιλάμε ότι υπάρχει μία Αξιωματική Αντιπολίτευση
στην Ελλάδα απολύτως επαρχιώτικη -πολιτικά επαρχιώτικη,
εννοώ- που βλέπει ανάμεσα στο τρίγωνο, όπως λέγαμε παλιά Κολωνάκι, τάδε
κ.λπ. το τι συμβαίνει στην πολιτική ζωή του τόπου.
Πείτε θέσεις γι’ αυτά τα
πράγματα. Τι πρέπει να γίνει με την αρχιτεκτονική του ευρώ; Τι πρέπει
να γίνει με το θέμα της δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με το
Ευρωκοινοβούλιο, με τον Προϋπολογισμό, με τα άλλα
που είπε χθες ο κ. Τσακαλώτος εδώ, απαντώντας και κάνοντας έναν γόνιμο
διάλογο με τον κ. Λοβέρδο;
Εσείς πού είστε μέσα σε
αυτό το πράγμα; Δεν υπάρχετε, δεν είναι μέσα στην ατζέντα σας, την ύλη
σας. Το λέω ως δυστύχημα, δεν το λέω ως ευτύχημα.
Ύστερα, επιτρέψτε μου να
σας πω το εξής. Οι εκλογές έγιναν χθες. Αισθάνεσθε καθόλου την ανάγκη
να αναλογιστείτε, να αναδιατυπώσετε, να μελετήσετε τι έχει συμβεί σε
αυτή τη χώρα, μέσα από τις μνημονιακές πολιτικές
της τελευταίας πενταετίας; Αισθάνεστε την ανάγκη; Δεν το λέω με την
έννοια της αυτοκριτικής προς τον λαό ή μέσα στο Κόμμα σας. Δεν με
ενδιαφέρει αυτό. Με ενδιαφέρει το εξής. Λέτε πραγματικά τέσσερις φορές
να εξαπάτησε η Αριστερά -εν προκειμένω, ο ΣΥΡΙΖΑ- το
λαό μέσα σε ενάμιση χρόνο; Διότι ακούω από το πρωί μέχρι το βράδυ για
εξαπατήσεις: Εξαπατήθηκαν, οι αυταπάτες, οι εξαπατήσεις, μία, δύο,
τρεις, τέσσερις. Δεν σκέφτεστε ότι μπορεί να συμβαίνει και κάτι άλλο,
ότι μπορεί να συμβαίνουν άλλα πράγματα, ότι μπορεί
να έχουν αλλάξει τόσο πολύ τα πράγματα και οι συνειδήσεις και οι
προοπτικές και οι ελπίδες του κόσμου και η κοινωνική διαστρωμάτωση και
τα ταξικά συμφέροντα και η ευρωπαϊκή διάσταση σε σχέση με τις σχέσεις
της χώρας; Τίποτε. Μηδέν. Κανένας προβληματισμός γι’
αυτό το ζήτημα.
Υπάρχει πεδίο
συνεννόησης -και εννοώ ευρύτατης συνεννόησης -με τις επιμέρους
διαφοροποιήσεις σε διάφορα θέματα; Βεβαίως και υπάρχει. Βέβαια, θα
αναφερθώ στο προσφυγικό όπου έγιναν, απ’ ό,τι φαίνεται, κάποια βήματα
στο Προεδρικό Μέγαρο, τουλάχιστον απ’ όσους ήταν εκεί, αλλά εξ όσων
γνωρίζω και από τη συζήτηση μέσα στη Βουλή ενδεχομένως αυτό το ζήτημα,
δηλαδή το προσφυγικό θέμα, τυγχάνει και ευρύτερης, θα μπορούσε να πει
κανείς, σύμπτωσης κάποιων κεντρικών απόψεων.
Θα πω, όμως, για τα εξής
ζητήματα τα οποία είναι επί θύραις και γι’ αυτό κάνω αυτή την ομιλία
σήμερα, επειδή έχουμε μιάμιση ημέρα μπροστά μας και καλό είναι μέχρι
αύριο να έχουμε τοποθετηθεί.
Πρώτον, οι συντάξεις.
Είπε ο Πρωθυπουργός να υπάρξει μία συμφωνία ότι δεν θα μειωθούν οι
συντάξεις. Άρα, τι εννοεί; Διότι, είναι προφανές πως υπάρχουν «συν-πλην»
και μέσα στον Προϋπολογισμό και αλλού -τα έχουμε
δει όλοι- και άρα, να αναζητηθούν από κοινού οι λύσεις, τα καλάθια, οι
κουμπαράδες -έτσι τα λένε- απ’ όπου μεσομακροπρόθεσμα, όχι ad hoc, για
μία χρονιά, γιατί καταλαβαίνετε ότι δεν το τσιμπάει κανείς αυτό. Η
Νορβηγία τι έκανε με τα πετρέλαιά της; Έλυσε το
πρόβλημά της για τα επόμενα t; χρόνια.
Να δούμε εδώ και να
γίνει μία ευρύτατη συζήτηση με ποιον κουμπαρά θα μπορέσει τις
πραγματικές αδυναμίες στην κεφαλαιοποίηση που προήλθαν μέσα από τις
αιτίες που έχουν αναλυθεί και για τις οποίες φταίτε, φταίμε
–δεν μπαίνω σε αυτή τη συζήτηση- και όμως δεν κάνετε μία γόνιμη
συζήτηση πάνω σε αυτό. Γιατί δεν μπαίνετε σε αυτή τη συζήτηση; Τι
περιμένετε ακριβώς; Να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ και να έρθει η Νέα
Δημοκρατία ; άστα να πάνε στο διάολο.
Λέω, λοιπόν, πρώτον μία συμφωνία στη βάση της μη μείωσης των συντάξεων.
Δεύτερον, για τις
εργασιακές σχέσεις, υπάρχει απαίτηση και το ξέρετε πολύ καλά, ιδίως από
πλευράς του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η απελευθέρωση των απολύσεων,
παραπέρα ελαστικών σχέσεων, κλπ. κλπ. μπορεί να
γίνει μία συμφωνία, ένα αρραγές μέτωπο για να ξανάρθουν οι συλλογικές
συμβάσεις και όλα τα συμπαρομαρτούντα και να υπάρξει και άμυνα και να
γίνουν και διορθωτικά βήματα σε σχέση με το μείζον θέμα των εργασιακών
σχέσεων να φύγουμε από τον εργασιακό μεσαίωνα;
Είναι κάτι που παίζεται τώρα. Πείτε το. Το έχετε πει και το παλεύετε,
απλά να γίνει από όλες τις πτέρυγες να διαμορφωθεί αυτή η αντίληψη.
Τρίτον, το χρέος. Ελπίζω
πια όλοι να έχουμε καταλάβει ότι δεν είναι βιώσιμο. Δεν είναι δυνατόν,
την ίδια κουβέντα κάναμε και πέρυσι και πρόπερσι αν είναι ή δεν είναι
βιώσιμο. Έ, δεν είναι! Το λένε απαξάπαντες
και αρχίζουν και ψάχνουν διάφορες μεθόδους απομείωσης, ονομαστικής
απομείωσης, κουρέματος που δεν το λένε κούρεμα κλπ. κλπ.
Συμφωνούμε ότι δεν είναι
βιώσιμο; Δεν το έχω ακούσει ακόμη. Προκαλούμε εμείς, επί ενάμισι χρόνο
και ως Αξιωματική Αντιπολίτευση που είμασταν σε εκείνα τα Έδρανα και ως
Κυβέρνηση για να υπάρξει μία συνολική στάση
ότι: παιδιά δεν βγαίνει με αυτό το χρέος ούτε εθνικό σχέδιο παραγωγικής
ανασυγκρότησης μπορεί να γίνει στη βάση των δεσμεύσεων υπάρχουν ετησίως
εάν πρόκειται να αποπληρωθεί όλο αυτό το χρέος. Υπάρχουν διάφορες
πλευρές, πλούσιος διάλογος και επιστημονικός και
άλλος για το πώς θα μπορούσε να διεκδικηθεί από τη χώρα η μεγαλύτερη
δυνατή απομείωση του χρέους. Πάμε μαζί σε αυτό το πράγμα. Δεν
καταλαβαίνω γιατί όχι.
Άρα, λοιπόν, υπάρχει ένα
ευρύτατο πλαίσιο στο οποίο ιδού πεδίο δόξης λαμπρό κρατώντας όλη την
κριτική πώς φτάσαμε εδώ, πώς είναι τα νούμερα έτσι, αλλιώς, το ένα, το
άλλο, αλίμονο. Αλλιώς δεν θα υπήρχε συμπολίτευση
και αντιπολίτευση. Δεν είναι δυνατόν όμως να μην γίνεται καθόλου
συζήτηση γι’ αυτό το πράγμα.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
αυτές τις μέρες, και στη
βάση του ότι δεν γίνεται αυτός ο ουσιαστικός διάλογος, αναπτύσσονται
σενάρια πολιτικής φαντασίας των κέντρων διαπλοκής. Ξανά μανά.
«Παρενθέσεις», για την Κυβέρνηση. Οικουμενικές κυβερνήσεις.
Αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος, που καταγγέλλεται και από
πλευρές της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, με αφορμή τη συζήτηση και τη
διαδικασία -είναι εντελώς δικό της θέμα- που έχει επιλέξει για την
επιλογή της ηγεσίας της.
Δεν πρέπει να μπει ένα
τέρμα και σε αυτή την αντιδημοκρατική πρακτική, που είναι πραγματικά ένα
σχέδιο κάποιων που δεν θελήσανε το πρώτο οκτάμηνο, που ήταν πόλεμος
-και τώρα είναι δεύτερος πόλεμος- να χάσουν τα
συμφέροντά τους και βάζουν σαν πιόνι το πολιτικό σύστημα ή επιχειρούν
να το βάλουν, για να μπορέσουν να μείνουν αλώβητα τα δικά τους
συμφέροντα; Δεν πρέπει να υπάρχει ένα μέτωπο δημοκρατίας από όλη τη
Βουλή απέναντι σε αυτούς;
Σε τελευταία ανάλυση
αυτός ο προϋπολογισμός είναι ένα σωστό εργαλείο, ένα επαρκές για αυτή τη
φάση εργαλείο, για την εφαρμογή και τήρηση του οδικού χάρτη στον οποίο
πριν από πολύ λίγο καιρό με την ανάλυση των
Προγραμματικών Δηλώσεων της Κυβέρνησης ο Πρωθυπουργός από αυτό το Βήμα
είχε αναφερθεί, όπως και ο Υπουργός των Οικονομικών, και τα λοιπά.
Παραμένουμε πιστοί,
πρώτον, στην ανάγκη ανατροπής της πολιτικής λιτότητας σε ευρωπαϊκή
κλίμακα. Και έχει πολύ μεγάλη σημασία να δούμε το τι θα γίνει και να
βοηθήσουμε όλοι να γίνει και στην Ισπανία, να βοηθήσουμε
όλοι να γίνει και σε άλλες χώρες, να αξιοποιήσουμε όλες τις μικρές, τις
τόσες αντιφάσεις του συστήματος, ακριβώς για να μπορέσει να ηττηθεί η
στρατηγική της λιτότητας σε ευρωπαϊκή κλίμακα και βεβαίως να ηττάται και
σε κάθε μία χώρα ξεχωριστά, αλλά όχι πρωθύστερα
και σαν ένα απονενοημένο διάβημα ενός αποκομμένου στρατεύματος –ας
πούμε- το οποίο πηγαίνει στο άπειρο.
Δεύτερον, είπαμε -και
ξαναλέμε- ότι αυτή η Βουλή με την εξάντληση της θητείας της και αρκετά
πριν, μπορεί να είναι η Βουλή όπου θα υπάρξει η απεξάρτηση και ο
απεγκλωβισμός από τα μνημόνια και τις δεσμεύσεις, που
δεσμεύουν σήμερα τη λαϊκή κυριαρχία.
Και αυτό θα γίνει. Το πιστεύω ακράδαντα.
Για χρόνια θα είναι
κυβερνήσεις, πλειοψηφίες, δημοκρατικά εκλεγμένες και με στήριξη του λαού
και εδώ και στην κάλπη και στον δρόμο, με κορμό τη ριζοσπαστική
Αριστερά της ταξικής, κοινωνικής, λαϊκής μεροληψίας
και της ιστορικής ευθύνης για το πού πηγαίνει ο κόσμος και ο λαός μας.