Ο
Ταγίπ
Ερντογάν υπήρξε ένας πραγματικός ηγέτης που κέρδισε την αποδοχή του λαού
του από
το 2001 μέχρι το 2016 και κατάφερε να ξεριζώσει ένα βαθιά ριζωμένο
παρακράτος στo Τουρκικό Κράτος χιλιάδων κρατικών λειτουργών. Ονειρεύτηκε
μία Μεγάλη Τουρκία
ισάξια των υπερδυνάμεων και της Οθωμανικής αυτιοκρατορίας αφελώς.
Ασφαλώς δεν μπορεί
να κατηγορήσει κάποιος έναν ηγέτη που οραματίζεται μία δυνατή χώρα στο
παγκόσμιο
γίγνεσθαι όμως όφειλε να γνωρίζει καλύτερα την παγκόσμια ιστορία και
κυρίως την παγκόσμια ισορροπία πριν τη σημέρινη κατάληξη της Τουρκίας.
Δυστυχώς
αυτό που ενσάρκωσε η πολιτική του Ταγίπ Ερντογάν ξεπηδώντας από το δόγμα
Νταβούτογλου και το στρατηγικό της βάθος, κατέληξε να είναι μία
διεθνή παράκρουση που απείλησε τόσο την ίδια την ύπαρξη του Ταγίπ
Ερντογάν το
2016 όσο και την ίδια την υπόσταση της Τουρκίας πλέον στη μετά-μοντέρνα
εποχή του
21ου αιώνα. Μία Τουρκία υπερδύναμη και όχι περιφερειακή δύναμη με
μηδενικά προβλήματα με τους γείτονές της και ισάξια των ισχυρών της Γης
κατέληξε σε ένα προβληματικό Κράτος που δεν έχει την αποδοχή καμίας άλλης χώρας,
συμμαχικής ή εχθρικής της, και το χειρότερο με ζωτικά εσωτερικά προβλήματα επιβίωσης.
Ο
Ταγίπ Ερντογάν δεν κατάλαβε ποτέ ότι ο θεμέλιος λίθος του Τουρκικού Κράτους ήταν
μιαρός από τα εγκλήματα εθνοκάθαρσης απέναντι σε Έλληνες και Αρμένιους και σε
καμία περίπτωση δεν είναι δυνατό να στηρίξει πάνω του το μεγαλεπίβολο οικοδόμημα που
οραματίστηκε. Σύντομα οι τριγμοί άρχισαν να ακούγονται στο οικοδόμημα της σύγχρονης Τουρκίας ακόμα και έξω από την
επικράτεια της, προκαλώντας απορία, οργή και όρεξη σε
επιτήδειους.
Η
εκπλήρωση της εθνικής ονείρωξης του Ταγίπ Ερντογάν κατέληξε σε στρατηγικές
συμμαχίες με τη Ρωσία και τα κράτη παρία όπως το Ιράν που ασφαλώς δεν έχασαν
ευκαιρία να διεισδύσουν στην όμορφη Τουρκία και να λειτουργήσουν αυξητικά
στην αποσύνθεσή της. Αντίστροφα η Τουρκία απομακρυνόμενη από το κοσμικό Κράτος
που εξασφάλισε την ασυλία της στον 20ό αιώνα και τους πιστούς της φίλους
αναγκάστηκε να στραφεί στην Ανατολή για την εκπλήρωση του στρατηγικού της σχεδίου με εμφανή πλέον αδιέξοδα.
Ο Tαγίπ Ερντογάν δεν
κατάλαβε ποτέ ότι το κενό που προκάλεσε στην παγκόσμια εντροπία εύκολα θα
καλυπτόταν από ένα λαό 35 εκατομμυρίων που βρίσκεται εντός της Τουρκίας,
Συρίας, Ιράκ και Ιράν καθώς και της Ευρώπης και έδωσε την κρισιμότερη ίσως μάχη για την ανθρωπότητα απέναντι στους σφαγείς των ελευθέρων ανθρώπων, αιμοδιψείς πολεμιστές του ISIS.
Έναν ανερχόμενο λαό ταγμένο στην ελευθερία που εκτελεί αυτό για το
οποίο προορίστηκε η Τουρκία με το τέλος τους Α’ΠΠ. Τον τοποτηρητή της
Δύσης και το προπύργιό της στην πιο ευαίσθητη περιοχή του κόσμου στην
οποία ολοκληρωτικά
καθεστώτα και παρακρατικές τρομοκρατικές οργανώσεις επιδιώκουν την
κυριαρχία τους, για την τελική μάχη με το Ισραήλ και την αποδόμηση της
Δύσης.
Μ’ένα Στρατό αποδεκατισμένο και κλεισμένο στις φυλακές, με έναν Αρχηγό Στρατού που
ντρέπεται να φορέσει τη στολή του εκτός Τουρκίας, με μία Αντιπολίτευση
εχθρική προς το ίδιο το Κρατος της σύρεται σε πολεμικές κραυγές που
καταστρέφουν ό,τι έχτιζε για δεκαετίες και εγγυάται την τάχιστη αποδρομή του. Είναι
ερώτημα πια τι θα αφήσει πίσω ο Ταγίπ Ερντογάν ως κληρονομιά, όταν η καμπάνα της Κωνστατινούπολης
χτυπήσει όπως χτυπάει για κάθε άνθρωπο.
Η
Ελλάδα οφείλει να έχει ετοιμότητα όχι φυσικά για πολιτικές εκμηδένισης
της Τουρκίας ακόμα και αν μπορεί αλλά όπως και για τη ΨευδοΜακεδονία
έμπρακτης διεκδίκησης των οφειλομένων της ιστορίας της στην περίπτωση
συνέχισης της αυτοκαταστροφικής πολιτικής της Τουρκίας.
Αλίμονο αν σε κενά που δημιουργηθούν νομοτελειακά δεν είναι αυτή που
δηλώσει
την ειρηνευτική και σταθεροποιητική της ισχύ σε όποιες περιοχές
επιθυμούν την
επιστροφή τους στα πάτρια εδάφη.
Αυτά
προς το παρόν και ας μη χαίρονται οι προδότες του έθνους. Είναι πολύ
μεγαλύτερα
τα σύνορά μας από αυτά του Κράτους μας και σύντομα θα ταυτιστούν, όσο η
Ελλάδα
πρεσβεύει την ειρήνη και την πρόοδο, την ελευθερία και την ευημερία όλοι
θα θέλουν να έρχονται σε αυτή ακόμα και ντυμένοι και ως Έλληνες για να
την καταστρέψουν εις μάτην…
