Του Μάνου Οικονομίδη
Στα χρόνια του Μνημονίου, πολιτικές ηγεμονίες δεν υπάρχουν. Ο πολιτικός χρόνος μιας κυβέρνησης συρρικνώνεται δραματικά και ταχύτατα, κάτω από το βάρος της αδυναμίας διαχείρισης μιας κοινωνικής πραγματικότητας που, πολύ απλά δεν υποφέρεται.
Το ζήσαμε με τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά, το βλέπουμε και σήμερα με τον Αλέξη Τσίπρα. Η προδιάθεση μιας κοινωνίας που κακοποιήθηκε από την εθνική τραγωδία του Μνημονίου, και βλέπει να της στερούν το δικαίωμα ακόμη και στο
αυτονόητο όνειρο για ένα καλύτερο μέλλον, είναι ξεκάθαρη: Ο… επόμενος.
Κάπου εκεί, αρχίζει το μόνιμο πρόβλημα. Στα χρόνια του Μνημονίου, οι Έλληνες ψηφίζουν παραδομένοι στο θυμικό τους. Πρώτα καταδικάζουν, και μετά επιλέγουν θετικά. Ή μάλλον, δεν φτάνουν καν στο δεύτερο στάδιο. Μένουν στην ψήφο διαμαρτυρίας και καταδίκης. Η οποία φυσικά, εκτονώνεται το βράδυ της κάλπης. Και την επομένη, ξεκινάει το ροκάνισμα της νέας κυβέρνησης, που μόλις έχει αναδειχθεί από την ετυμηγορία της εκλογικής διαδικασίας.
Στα χρόνια του Μνημονίου επίσης, και παρά τη συρρίκνωσή της σε… παράταξη τσέπης, αναφορικά με τα ποσοστά των εκλογών του 2012 και του 2015, σε σχέση με εκείνες του 2009, η Νέα Δημοκρατία κατάφερε να διατηρήσει την πιο συμπαγή κοινωνική βάση. Ιδίως από τη στιγμή που (τουλάχιστον) τα 2/3 της κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ… πήραν μεταγραφή στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η Νέα Δημοκρατία λοιπόν, του Κυριάκου Μητσοτάκη σήμερα, είναι εκείνη που κληρονομεί την ιστορική υποχρέωση να βάλει φρένο στο εθνικό αδιέξοδο της ψήφου διαμαρτυρίας. Και να διεκδικήσει στις επόμενες εκλογές τη θετική ψήφο των Ελλήνων, ώστε να διαμορφώσει μια πλατιά κοινωνική πλειοψηφία, πέρα και πάνω από τα στενά εκλογικά σύνορά της.
Κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο.
Στα χρόνια των Μνημονίων, στον χώρο της Κεντροδεξιάς βρήκαν χώρο και φωνή ακραίες εκφράσεις. Που “κούμπωσαν” με τη συγκυρία της στιγμής, και την ανάγκη των Ελλήνων να φλερτάρουν με τη γενική απαξίωση. Με τις… τσιρίδες.
Έτσι βεβαίως δεν πάμε πουθενά. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα αξιόπιστο και αξιοπρεπές εθνικό ισοδύναμο. Που εκ των πραγμάτων, μονάχα η Νέα Δημοκρατία μπορεί να το προσφέρει.
Γι’ αυτό και χρειάζεται (επειγόντως) rebranding. Συνολικά ο χώρος της Κεντροδεξιάς, που ιστορικά είδε τις ιδέες του να κυριαρχούν, αλλά δεν κατάφερε να κυριαρχήσει σε επίπεδο κοινωνίας.Μια κοινωνία στα όρια της εθνικής κατάθλιψης, έχει ανάγκη απο μια “άλλη πρόταση”. Μια πρόταση που θα ξαναπροσφέρει στους Έλληνες ελπίδα.
Μια θετική προσδοκία. Θα επανασυνδέσει το πολιτικό αποτύπωμα της Κεντροδεξιάς με θετικές εικόνες. Θα αφήσει πίσω της την εποχή της αδικαιολόγητης ανοχής των άκρων. Θα σβήσει την ταύτιση με ζοφερά αρνητικές εικόνες: Βράχια, καταστροφή, χρεοκοπία…
Όσοι έχουν στοιχειωδώς ασχοληθεί με εκλογικές καμπάνιες, κατανοούν μια αυταπόδεικτη πραγματικότητα: Η ελπίδα, ή έστω η προσδοκία, θα υπερισχύει… αιωνίως του φόβου. Επειδή αυτή είναι η φύση του ανθρώπου. Θέλει να πιστεύει ότι τα καλύτερα έρχονται.
Ακόμη κι αν η προσδοκία αυτή είναι φρούδα.Το μεγάλο στοίχημα για μια παράταξη σαν τη Νέα Δημοκρατία, είναι να εκφράσει αυτή την ελπίδα.
Όχι με όρους λαϊκισμού, χαιδεύοντας αυτιά και κολακεύοντας τις γονιδιακές αδυναμίες των Ελλήνων.Αλλά αντιπαραθέτοντας το μέτρο, τη μετριοπάθεια και την αξιοπιστία, απέναντι στη σημερινή κυβέρνηση, αλλά και εκείνες που προηγήθηκαν στα χρόνια των Μνημονίων.
Και εξελίχτηκαν σε ανατροφοδότες, μεγάλοι επιταχυντές και “χρυσοί χορηγοί” των άκρων (και των ακροτήτων που τα συνοδεύουν).Η κοινωνία κουράστηκε να ακούει για “βράχια”. Υπάρχει και ο ανοιχτός ορίζοντας.
Ένας ωκεανός δημιουργικής επανατοποθέτησης, σε ατομικό, κοινωνικό, και συλλογικό επίπεδο. Φτάνει βεβαίως να μην φοβάται κανείς το… κολύμπι.
ysterografa.gr