Η συνεδρίαση της Βουλής στη μνήμη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, είχε, μεταξύ άλλων, το παραπάνω χαρακτηριστικό photo opportunity, με τον Αλέξη Τσίπρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη να δίνουν τα χέρια.
Λογικό και αναμενόμενο, θα πει κανείς. Στο πλαίσιο της αστικής ευγένειας και της λήθης του πένθους. Αλήθεια, όμως, πόσο καλύτερη θα ήταν η ζωή μας, αν ο
Πρωθυπουργός και ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έδιναν πιο συχνά τα χέρια.
Πόσο πιο εύκολη θα ήταν η διαδρομή της Ελλάδας με κατεύθυνση την έξοδο από την εθνική δυστυχία των Μνημονίων, αν οι δυο μεγάλες παρατάξεις μπορούσαν στοιχειωδώς να συνεννοηθούν.
Πόσο χρόνο δεν θα είχαμε χάσει, αν είχε επικρατήσει και στην Ελλάδα, η εθνική συναίνεση που επικράτησε σε κάθε άλλη χώρα η οποία βρέθηκε σε μηχανισμό στήριξης Μνημονίων, και κατάφερε να βγει γρήγορα και εύκολα, ακριβώς λόγω αυτής της πολιτικής συνεννόησης.
Πόσο καλύτερα θα ήταν για όλους μας, αν αντι κάθε Αξιωματική Αντιπολίτευση να υποκύπτει και να διολισθαίνει στη στρατηγική της άρνησης και του “όχι σε όλα”, δεν σκεφτόταν ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές θα τις βρει μπροστά της στο μέλλον.
Την “πάτησε” ο Γιώργος Παπανδρέου από τον Αντώνη Σαμαρά.
Την “πάτησε” ο Αντώνης Σαμαράς από τον Αλέξη Τσίπρα.
Την “πατάει” ο Αλέξης Τσίπρας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Θα την “πατήσει”, μετά βεβαιότητας, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως αυριανός πρωθυπουργός, από τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης που θα βρει απέναντί του.
Κι όμως, το πολιτικό μνημόσυνο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αφύπνιση της εθνικής μνήμης. Επί δικών του ημερών, το 1989, υλοποιήθηκε η πραγματική Εθνική Συμφιλίωση, ανάμεσα στις δυο αντίπαλες πλευρές του Εμφυλίου.
Γιατί δεν μπορούμε να τα βρούμε σήμερα; Γιατί επικρατεί και πάλι εθνικός διχασμός; Ποιοί είναι τόσο, ιστορικά και διαχρονικά μοιραίοι, ώστε να παρασύρουν στη δική τους τύφλωση και ψύχωση, το μέλλον ενός ολόκληρου λαού;
Μαρίκα Λυσιάνθη / ysterografa.gr
