Στην εποχή των social media, τα νέα ταξιδεύουν με απρόβλεπτη ταχύτητα. Καθρέφτης της κοινωνίας και της ζωής μας, μπορούν να καταγράψουν και να μεταλαμπαδεύσουν εικόνες και πραγματικότητες, σε ρυθμούς που ποτέ στο παρελθόν δεν είχε συναντήσει η ανθρωπότητα.
Ακόμη και στην πλατιά θάλασσα των κοινωνικών μέσων ωστόσο, είναι δύσκολο να αποτυπωθεί πλήρως το ανθρώπινο συναίσθημα. Ο κόμπος στο λαιμό, τα δάκρυα στα μάτια, ο θρήνος στην καρδιά… Οι λέξεις που δεν βγαίνουν, πολύ περισσότερο δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε ένα κείμενο, για την απώλεια του Θόδωρου Νικολαΐδη.
Του τελευταίου πραγματικά μεγάλου της δημοσιογραφίας, και όχι μόνο της αθλητικής. Ενός ανθρώπου που έκανε το πάθος του επάγγελμα, και αφιέρωσε όλη τη ζωή του στο “Φως των Σπόρ”. Τη δημοσιογραφία. Τον Ολυμπιακό. Τον “κ. Θόδωρο”, όπως τον μάθαμε όσοι είχαμε το ιστορικό προνόμιο να περάσουμε κοντά του τα πιο ευμετάβλητα χρόνια της ενήλικης ζωής μας. Τότε που οι χαρακτήρες είναι ακόμη προς διαμόρφωση. Και αναζητείς ανάσες έμπνευσης.
Χάρη σε εκείνον, έναν αυθεντικό “εφημεριδά”, που δεν είχε σχέση με δημόσια έργα, εργολαβίες και διαφημιστικά πακέτα, αλλά επένδυσε στην αναγνωστική ανταπόκριση του κοινού, το “Φως” δεν υπέκυψε ποτέ στην ακραία οπαδική τύφλωση, και φρόντισε, ως συνειδησιακή επιλογή ζωής και ταυτότητας, να δίνει χώρο και έκφραση σε κάθε αθλητική ομάδα.
Ο κ. Θόδωρος, ήταν το “Φως”. Και από τα χέρια του πέρασαν γενιές δημοσιογράφων, που όλοι κοντοστέκονται σήμερα. Θυμούνται. Μελαγχολούν. Και δακρίζουν.
Ο κ. Θόδωρος ήταν “άρχοντας”. Της δημοσιογραφίας και της ζωής. Γι’ αυτό και οι παρέες του ήταν εκλεκτές. Γι’ αυτό και ήταν φίλος του μεγάλου Έλληνα Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή. Για τον οποίο, όταν “έφυγε” εκείνος, στις 23 Απριλίου του 1998, είχε γράψει στο “Φως” ένα εμβληματικό κομμάτι με τίτλο που θα ζήλευε κάθε μεγάλη πολιτική εφημερίδα: “Τον είδε κανείς να πεθαίνει;”. Για να υπονοήσει την αθανασία του ηγέτη που διόρθωσε το μέλλον των Ελλήνων.
Ο κ. Θόδωρος, ένας παθιασμένος καραμανλικός, ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι για να τα ξαναλέει με τον Εθνάρχη.
Και γι αυτόν τον μεγάλο δάσκαλο της δημοσιογραφίας άλλωστε, θα μπορούσαμε να αντιγράψουμε τα δικά του λόγια: Τον είδε κανείς να πεθαίνει;
Καλό ταξίδι, αφεντικό…
