Ένα πλατύ χαμόγελο, από εκείνα που τον συνόδευαν όταν ήθελε να σε βγάλει από τη δύσκολη θέση ενός πειράγματός του, θα το επέτρεψε στον εαυτό του ο Θόδωρος Νικολαϊδης, εκεί ψηλά από όπου παρακολουθούσε σήμερα το στερνό αντίο που του απηύθυναν οι γενιές που τον έζησαν, ευεργετήθηκαν από εκείνον, και τον αγάπησαν.
Ο κύριος Θόδωρος δεν μένει πια εδώ, στο Πρώτο Νεκροταφείο ωστόσο κατάφερε να ενώσει διαφορετικούς ανθρώπους, με διαφορετικές αφετηρίες και πορείες, που είχαν ωστόσο ως κοινή συνισταμένη το γεγονός ότι σε κάποια στροφή της ζωής τους, είχαν την ξεχωριστή τύχη να τον συναντήσουν. Να τον γνωρίσουν. Να δουλέψουν μαζί του. Να μοιραστούν σκέψεις και αγωνίες. Όνειρα και δάκρυα. Να τολμήσουν να ονειρευτούν ότι μπορούν να πετάξουν πιο ψηλά. Και εκείνος να τους δώσει την ώθηση. Να μην κόψει σε κανέναν τα φτερά. Αλλά αντιθέτως, να δώσει κουράγιο και σε εκείνους που δεν το είχαν σε πληθυντικό βαθμό.
Στο τελευταίο αντίο προς τον Θόδωρο Νικολαϊδη, μπορούσε κανείς να δει γενιές των καλύτερων Ελλήνων αθλητικογράφων. Δηλαδή, των καλύτερων Ελλήνων δημοσιογράφων, γιατί όποιος έχει βραχεί έστω και λίγο από το αθλητικό ρεπορτάζ, γνωρίζει ότι η δυσκολία και η σπουδαιότητά του δεν μπορούν να συγκριθούν με κανένα άλλο.
Φυσικά, ήταν εκεί και αρκετοί επώνυμοι παράγοντες. Από τον εμβληματικό Γιώργο Βαρδινογιάννη, στους αδελφούς Αγγελόπουλους. Και φυσικά, ήταν εκεί ο Κώστας Καραμανλής, που δεν τον έβγαλε ποτέ από την καρδιά του.
Στην επέτειο της εκλογής του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, την 21η Μαρτίου του 1997. Την ημέρα που κατέρρευσε και δικαστικά η αθλιότητα της σκευωρίας του Βατοπεδίου, η οποία οδήγησε σε πτώση την κυβέρνησή του, για να ακολουθήσει η περιπέτεια Παπανδρέου και η εθνική περιπέτεια των Μνημονίων.
Μια μέρα συγκινησιακά φορτισμένη για τον Κώστα Καραμανλή. Που βρέθηκε εκεί. Στο “Φως” και τον ιδρυτή του. Όπως συνηθίζει άλλωστε να λέει, στο τέλος το φως νικάει πάντα το σκοτάδι.
Καλό ταξίδι, κ. Θόδωρε. Αναντικατάστατε και δάσκαλε…
