Της Λέττας Καλαμαρά
Ο Ιταλός Αντόνιο Γκράμσυ (Antonio Gramsci) υπήρξε ο θεμελιωτής του Δυτικού Μαρξισμού και της σύγχρονης Ελλάδας, κατά τα φαινόμενα. Ο σκληρός κριτής του Μαρξισμού του Μπουχάριν, του ιδεολόγου της Μπολσεβίκικης επανάστασης που απέτυχε να φέρει τη διάλυση του καπιταλισμού και την παγκοσμιοποίηση της ευτυχίας του Σταλινισμού, επέμεινε στην κατασκευή της ανθρώπινης γνώσης στο ιστορικό πλαίσιο της κάθε εποχής, βλέπε Ευρώπη της Γερμανίας, ως τον αυτοσκοπό της επικράτησης της θεωρίας του.
Ο Ιταλός Αντόνιο Γκράμσυ (Antonio Gramsci) υπήρξε ο θεμελιωτής του Δυτικού Μαρξισμού και της σύγχρονης Ελλάδας, κατά τα φαινόμενα. Ο σκληρός κριτής του Μαρξισμού του Μπουχάριν, του ιδεολόγου της Μπολσεβίκικης επανάστασης που απέτυχε να φέρει τη διάλυση του καπιταλισμού και την παγκοσμιοποίηση της ευτυχίας του Σταλινισμού, επέμεινε στην κατασκευή της ανθρώπινης γνώσης στο ιστορικό πλαίσιο της κάθε εποχής, βλέπε Ευρώπη της Γερμανίας, ως τον αυτοσκοπό της επικράτησης της θεωρίας του.
Ο Αντόνιο, βλέπε Αλέξης, Γκράμσυ ανέπτυξε τη θεωρία της ηγεμονίας του στη συγκατάθεση και όχι στον καταναγκασμό. Ποιος ο λόγος για επαναστάσεις όταν ο ΔΟΛ τόσο όμορφα μεταλλάσσεται σε μία "Κραυγή των λαών" ή στην "Εμπρός" όπου ο Αντόνιο εργάστηκε ως συντάκτης, στο ίδιο μέσο που κόσμησε ως αρχισυντάκτης ο μετέπειτα δικτάτορας και εισβολέας της Ελλάδας Μουσολίνι, αποδεικνύοντας πως τα δύο άκρα Μαρξισμού και Φασισμού μπορούν και να σφιχταγκαλιαστούν για τον κοινό σκοπό.
Στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια γιατί όχι ηγεμονία του Αλέξη Γκράμσυ οι κυρίαρχες ελίτ (μιζαδόρικες τάξεις, τα κλάσματά τους και οι διάφοροι σύμμαχοί τους), με άλλα λόγια οι κατέχοντες τις καταθέσεις δισεκατομμυρίων ευρώ του πλούτου της Ελλάδας που συνωστίζονται στις μέρες μας στα χιονοδρομικά σαλέ, μπορούν να αρθρώνουν το όραμά τους που ασφαλώς θα αγκαλιάζει τα συμφερόντων όλων τους. Και θα χρησιμοποιούν επιλεκτικά κριτήρια για να στρατολογούν, μέρες που είναι κρίσεων και τοποθετήσεων της στρατιωτικής ηγεσίας σε ευαίσθητες θέσεις, σε μία συμμαχία διαιρώντας και απενεργοποιώντας κάθε δυνατή αντίδραση. Το κλασικό ευτυχές βράσιμο του βατράχου στα μηνιάτικα των 240 ευρώ του Μαρινόπουλου και τόσων άλλων Βημάτων και Νέων που έρχονται.
Ο Αλέξης Γκράμσυ πίστευε ότι στις καπιταλιστικές κοινωνίες, τις γνωστές μας κατακτήσεις του ιμπεριαλισμού όπως για παράδειγμα η Ελλάδα πριν αρχίσει η μεγάλη Αλλαγή, η ανάδειξη της ηγεμονίας του θα μπορούσε να προωθηθεί και να αποκρυσταλλωθεί στα φόρουμ του λαϊκού πολιτισμού, παιδείας, δημοσιογραφίας, λογοτεχνίας, τέχνης όπως φυσικά των πολιτικών κομμάτων και εργατικών συνδικάτων. Κάπως έτσι ο Νταλάρας έγινε η εξαίρετη Άντζελα, ο Κατράκης ο συμπαθής Λάκης, ο Φρέντυ η ψυχαγωγική Ελένη και ο Παναγούλης ο ιστορικός αρχισυνδικαλιστής της ΔΕΗ ανάμεσα στις χιλιάδες κοινωνικές και πολιτιστικές απαλλοτριώσεις της σύγχρονης Ελλάδας μας. Ψυχές άδικα εκτελεσμένες για την υλοποίηση του μεγάλου ελληνικού ονείρου, όπως οι άριστοι Στρατηγοί ακρίτες στις Νήσους των λαθρομεταναστών.
Σε αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες οικονομικής, κοινωνικής και ιδεολογικής ηγεμονίας της θεωρίας του Αλέξη Γκράμσυ, όλες οι υποτακτικές ομάδες διαφορετικής κοσμοθεωρίας οδηγούνται στην υποταγή συγκαταβατικά στην κυρίαρχη ιδεολογία του, καθιστώντας κάθε βίαιη καταναγκαστική ανατρεπτική ενέργεια του καπιταλισμού και της δυτικής κοσμοθεωρίας περιττή πια. Σε αυτό τον πόλεμο θέσης του Αλέξη Γκράμσυ αντιδιαμετρικό της μπολσεβικής θεωρίας της βίαιης ανατροπή, η ελπίδα οδηγεί σε ένα ατομικό και απολίτικο καπιταλιστικό σύστημα, σε μία παραζάλη να αναζητά ο λαός τον Κανένα ως ηγέτη του, και να έλκεται από την εναλλακτική πολιτική κουλτούρα θεωρώντας ότι οι ζωές των υποτακτικών έχουν πολιτική σημασία μακριά από τον καπιταλιστικό αγώνα για αγαθά, καταργώντας νομοτελειακά το διαχωρισμό της οικονομίας από την πολιτική. Μία φτωχή και υποτακτική ζωή τύπου της Αλβανίας του Χότζα αποκτά την αξία της και η ουρά για ένα δραχμικό συσσίτιο δεν έχει καμία σημασία μπροστά στον αγώνα με πανευρωπαϊκό ηγέτη τον Αλέξη Γκράμσυ. Με άλλα λόγια η φυλακή του αρχαιοελληνικού πνεύματος και της μελλοντικής ζωής των Ελλήνων στη Μαοϊκή Κίνα του περασμένου αιώνα, σε ένα διαχρονικό βέρτιγκο της Ελλάδας προς τα εμπρός κινούμενη προς τα πίσω.
Η μετακαπιταλιστική παγκοσμιοποίηση του Αλέξη Γκράμσυ και των ελίτ που μαζεύονται αυτές τις ημέρες στα χιονισμένα βουνά της Ελβετίας σφραγίζοντας τις ζωές μας έχει ως προϋπόθεση την ταυτόχρονη "δημοκρατικοποίηση" της οικονομικής, πολιτιστικής και πολιτικής ζωής μας σύμφωνα με τη Γερμανική δυτική μαρξιστική θεωρία πολιτισμικής διάλυσής μας. Άντε γεια ήαλλιώς Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης, στου κόσμου το μπαλκόνι μην ξαναβγείς...
Ουρανέ, όχι δεν θα πω το ναι, ουρανέ φίλε μακρινέ, πώς να δεχθώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή, πώς να δεχθώ μάνα μου είναι η γη, πώς να αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό.
Αχ, ουρανέ, θόλε μακρινέ...
Thedayaftergr
