Το πολιτικό Κέντρο στην Ελλάδα
εκφράστηκε κατά καιρούς από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους. Αμέσως μετά
από τη Μεταπολίτευση από την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις αλλά και τη
Νέα Δημοκρατία, μετά ουσιωδώς απορροφήθηκε από το Πασοκ για να
εκφραστεί και πάλι από τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές του 2004 και
2007,με την παρατήρηση όμως ότι σημαντικό του κομμάτι εκφραζόταν και από
το Πασοκ μέχρι την αρχή της μνημονικής εποχής. Η Ελλάδα της κρίσης έφερε σαν αποτέλεσμα την διάλυση του Κέντρου και τη έκφραση του είτε ατελώς από το Πασοκ και το νεοσύστατο Ποτάμι, είτε πλέον χωρίς καμία δυναμική εκπροσώπησης ταχέως διαλυόμενο. Οι ιδέες του που ήταν πολύ κοντά και στην ιδεολογία του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού της περιόδου 1974-1980, ουσιαστικά έμειναν χωρίς εκπροσώπηση αφού και η ΝΔ παρά την οριακή της νίκη στις δεύτερες εκλογές του 2012 δεν απηχούσε ευρύτερες δυνάμεις. Ετσι το Κέντρο έμεινε ουσιωδώς χωρίς πολιτική εκπροσώπηση με ουσιαστικό κίνδυνο, πλην της απαξίωσης της ιδεολογίας, να εμφανίζεται εκπροσωπούμενο από το ιδιόμορφο περονικού τύπου κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Πολλοί πιστεύουν επίσης αδοκίμως κατά τη γνώμη μου , ότι το Κέντρο μπορεί να εκπροσωπηθεί από τις στεγνές κοινωνικού περιεχομένου ιδέες του νεοφιλελευθερισμού. Όμως ένα τέτοιο Κέντρο θα καταστεί χώρος κενός κοινωνικών πολιτικών, που σήμερα περισσότερο από ποτέ αποτελούν αναγκαίο εργαλείο πολιτικής εφαρμογής. Σε μία χώρα μνημονιακή, όπως η Ελλάδας, με κατεστραμμένες και υπολειτουργούσες κοινωνικές υποδομές, με ανάγκη επανακαθορισμού του κοινωνικού πλαισίου της πολιτικής και της ιδεολογίας, μία πολιτική στερημένη αυτών των στοιχείων δεν είναι κεντρώα. Η έννοια του Κέντρου, αν δεν προσδιορίζεται από την κοινωνική του διάσταση, την λαϊκή του διάσταση, δεν έχει καμία δυνατότητα απήχησης.
Το ζήτημα της χώρας, εκτός από τον εκσυγχρονισμό της, που ατελώς επιχειρήθηκε, είναι πλέον κυρίως πρόβλημα οικονομικής αδυναμίας των πολιτών της. Άνθρωποι καθημαγμένοι και απελπισμένοι, από την πρωτοφανή διάρκεια της κρίσης, χώρα με μεγάλα προβλήματα στις κοινωνικές υποδομές και υπηρεσίες, χρειάζεται κάτι παραπάνω από έναν άκρατο θατσερικό νεοφιλελευθερισμό, που στο κάτω-κάτω δεν υπήρξε και ποτέ πολιτικό πρόγραμμα της ΝΔ.
Η διάσταση του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού, είναι η μοναδική ελκυστική πλατφόρμα, ώστε να επανακάμψουν στη ΝΔ η να σταθεροποιηθούν σε αυτήν δυνάμεις του Κέντρου, που την προσεταιρίστηκαν και πρόσφατα , για να αποφύγουν την πολιτική λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυνάμεις πάλι εντός της ΝΔ , που εκπροσωπούν αυτές τις ιδέες του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού, όπως τον εγγυήθηκε ο ιδρυτής της, έχουν το ιστορικό χρέος να μην αφήσουν το Κέντρο να εκπροσωπηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα καταβάλει φιλοτιμότερες προσπάθειες για την επέκταση του στο χώρο του πολιτικού Κέντρου.
Είναι λοιπόν σαφές ότι οι δυνάμεις αυτές, όπως εκπροσωπούνται από τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, οφείλουν να εγγυηθούν τις ιδέες της μετεξέλιξης του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού, που είναι το Κοινωνικό Κέντρο. Μόνο με μία τέτοια πορεία η ΝΔ μπορεί να εκφράσει μια ευρεία κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία που πρέπει να υπερβεί και το 38% του δημοψηφίσματος. Γιατί ζητούμενο δεν είναι η έκφραση του 38%, που από μόνο του δεν είναι ασφαλές ποσοστό, αλλά η μεγιστοποίηση των πολιτικών ωφελειών από την πολιτική μίας Αριστεράς στα λόγια, που οδηγεί την Ελλάδα σε ένα απόλυτο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο.
Πάνος Αλεξανδρής
www.tokentro.com
