Το αυστηρό πρωτόκολλο των διεθνών διαπραγματεύσεων λειτουργεί ως ομπρέλα σε αρκετές περιστάσεις, το οποίο δεν επιτρέπεται να παραβιάζεται από κανέναν. Όλοι θυμόμαστε την απόπειρα συνάντησης του Aρχηγού Aξιωματικής Aντιπολίτευσης προεκλογικά, με τον Πρωθυπουργό της Γαλλίας, Φρανσουά Ολλάντ και τα πυρά που εξαπέλυσε ο πρώτος μετά τη μη ικανοποίηση του αιτήματος του. Ακόμη μια περίπτωση απόπειρας να καταστρατηγηθεί το πρωτόκολλο ήταν και η προσπάθεια συμμετοχής και παρουσίας του Υπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Αβραμόπουλου, στο Eurogroup, πριν από κάποιες εβδομάδες, λόγω ασθένειας του Πρωθυπουργού, με την ίδια κατάληξη.
Όλα αυτά τα περιστατικά δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να θεωρηθούν προσωπικές ή εθνικές αποτυχίες των εν λόγω πολιτικών. Πρόκειται για μια απλή εφαρμογή των αρχών των διεθνών διαπραγματεύσεων.
Το ισχυρό πλήγμα ωστόσο στην Ελληνική πολιτική σκηνή ήταν ότι με την επιβολή της Τρόικας, η Ελλάδα έχει υποστεί μια μεγάλη διαπραγματευτική συνολική ήττα. Ομόλογοι των Ελλήνων πολιτικών δε θεωρούνται πλέον οι ξένοι πολιτικοί ηγέτες, αλλά η Τρόικα, η οποία λειτουργεί ως διαμεσολαβητής μεταξύ της Ελλάδας και των υπολοίπων Ευρωπαίων.
Αυτό λοιπόν που σηματοδοτεί η επίσκεψη της Μέρκελ στην Ελλάδα, είναι η καταστρατήγηση αυτής της ιεραρχίας. Υποδηλώνει ότι πλέον έχει γίνει σαφής η ανάγκη για επούλωση των πληγών, για παροχή οξυγόνου σε μία οικονομία που ασφυκτιά, για αντίθεση με την οικονομική πολιτική που εφαρμόστηκε τα τελευταία τρία χρόνια από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, για ίσως αναγνώριση λαθών των πεπραγμένων, αφού η Ελλάδα έγινε πειραματόζωο προς άσκηση της πιο σκληρής μορφής νεοφιλελεύθερων πολιτικοοικονομικών συνταγών, με στροφή αντί της μεταρρυθμιστικής που θα έπρεπε να εστιάζουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, σε ακραίες δεξιόστροφες πολιτικές εφαρμογές. Ή μάλλον αυτό θα έπρεπε να σηματοδοτεί.
Πού αποσκοπεί όμως η ξαφνική επιθυμία της Σιδηράς Κυρίας να επισκεφθεί τη χώρα μας; Όλοι γνωρίζουμε ότι ο τόπος και ο χρόνος μιας τέτοιας κίνησης έχουν εξαιρετική σημασία ως διαπραγματευτκές κινήσεις. Πιθανότατα στο να αποφευχθεί μία περαιτέρω απαξίωση της Ελλάδας, να συνδεθεί επιτέλους η πολιτική κατάσταση της χώρας με την οικονομία (πράγμα που ως τώρα δεν έγινε ποτέ), στο να δείξει η ηγεσία της Ευρώπης ότι η Ελλάδα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ότι ο Πρωθυπουργός κος Αντώνης Σαμαράς και είναι και θεωρείται ομόλογος των υπολοίπων ξένων ηγετών.
Μετά την πίεση των Ευρωπαίων εταίρων προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να υπάρξει μια ορθή –και κατ’επέκταση θετική- έκθεση για την Ελλάδα, τώρα δίνεται και η πολιτική διάσταση του ζητήματος. Φυσικά αυτή η αλλαγή στάσης είναι κάτι το οποίο δε γίνεται χωρίς αιτία. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες αφενός θέλουν πάση θυσία να αποφύγουν να καλύψουν οικονομικές τρύπες της χώρας μας, κάτι που άλλωστε έχει καταστεί σαφές τόσον καιρό και αυτός είναι ο λόγος που επιβλήθηκε η παρουσία της Τρόικας. Αφετέρου επιθυμούν να κρατήσουν την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, λόγω γεωπολιτικής σημασίας.
Συνοψίζοντας, η Καγκελάριος ενισχύοντας την κυβέρνηση πολιτικά αποσκοπεί σε τρεις άξονες. Οικονομική εξυγίανση, χωρίς συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, φύλαξη κεκτημένων στρατηγικής σημασίας και αποφυγή πολιτικής αποσταθεροποίησης στη χώρα, τόσο στη βάση της ελληνικής κοινωνίας, όσο και στην πολιτική ηγεσία, με τυχόν καταψήφιση των νέων μέτρων που έρχονται να ολοκληρώσουν το πολιτικό σχεδιάγραμμα.
Απομένει να δούμε το πώς θα επισφραγισθούν όλα αυτά με τη δεδομένη επίσκεψη. Είτε με μία χαλάρωση των βαριών μέτρων, είτε με μία σαφή ενίσχυσή τους.
Μπακαλοπούλου Μαριέττα
