Θυμάμαι κείνο το πρωινό
που χαρμόσυνα χτυπούσαν οι καμπάνες
χωρίς νάναι γιορτή και οι μάνες
στα μπαλκόνια «Πόλεμος, Πόλεμος»
σαν νάτανε γλέντι και γιορτή
Εμείς πήγαμε σχολείο χωρίς βιβλία
ο γυμνασιάρχης εμπνευσμένη για το ΟΧΙ μας έκανε ομιλία
οι δάσκαλοι μας στα κέντρα έτρεξαν επιστράτευσης
Θυμάμαι την μέρα της 28ης Οκτωβρίου
η ενδοξότερη ημέρα όλου μου του βίου
προκαταβολικά γιορτάσαμε τη νίκη
ξέφρενος ενθουσιασμός μας είχε όλους πλημμυρίσει
κανείς δεν σκέφθηκε για την ζωή του
για το συμφέρον του για το παιδί του
ούτε ότι ο πόλεμος αφάνισε την καλοπέραση του
στις Ένοπλες Δυνάμεις και στον ηγέτης η προσήλωση του
ενωμένοι όλοι μαζί του στην ιστορική στιγμή του
Ο Νικηφόρος τον πατέρα μου αποχαιρετά
«νικητής και τροπαιούχος» του λέει εκείνος λακωνικά
δεν πέρασαν λίγες βδομάδες και σήματα πήραμε λιγρά
«ο Νικηφόρος… έπεσε μαχόμενος ηρωικά
στο ύψωμα Ιβάν στην Κορυτσά»
Τρία χρόνια μετά τον ήρωα του 1912- 13
με χρυσά αριστεία ανδρείας
Γερμανικό πολυβόλο τον θερίζει
στο Σιδηρόκαστρο Τριφυλίας
και αφήνει πέντε παιδιά ορφανά
χρόνια φρικτά που και να τα σκέπτεσαι δακρύζεις
Θυμάμαι το Έπος του 40’ και το παραλήρημα της Νίκης
εκείνη την τιτανομαχία πώς να την λησμονήσεις;
η δόξα σφιχταγκαλιασμένη με τη λευτεριά
στον κόσμο καταυγάζει η Ελληνική Εποποιία και παλικαριά
Οι σύμμαχοι αγνώμονες άλλη μια φορά στα δίκαια μας
διχόνοια και μίσος έσπειραν στο λαό
οι Γερμανοί θυμούνται τα δανεικά τα δικά τους
όχι όμως τα δικά μας, έστι δίκης οφθαλμός ός τα πάνθ΄όρα!!
τιμή και δόξα στην ηρωική του 40’ γενιά
*Αμφικτύων
