Το άγνωστο Euro του μικρασιατικού μετώπου [εικόνες]

  

Είμαστε στο Μάιο του 1922, και στο μικρασιατικό μέτωπο ο ελληνικός στρατός προελαύνει χωρίς να διαβλέπει την επερχόμενη καταστροφή τρείς μήνες μετά.

Οι επιτελείς του στρατηγείου, αναζητώντας τρόπους εμψύχωσης των  εξαντλημένων στρατιωτών διοργανώνουν βραδιές θεάτρου και τραγουδιού, αλλά αυτό που πραγματικά εκτονώνει τους ταλαιπωρημένους Έλληνες φαντάρους είναι οι ποδοσφαιρικοί αγώνες μεταξύ Μεραρχιών.

Ρεπορτάζ πολεμικού ανταποκριτή για τους ποδοσφαιρικούς αγώνες στο Μικρασιατικό Μέτωπο.

 

 Ή ομάδα που ξεχωρίζει σε αυτό το μίνι τουρνουά του μετώπου, είναι η 13^η Μεραρχία με έδρες τις περιοχές Σμύρνης, Μαγνησίας και Κασαμπά, που έχει κύριες μονάδες το 2^ο και 3^ο Σύνταγμα Πεζικού και το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων, με διοικητή τον Συνταγματάρχη Πεζικού Κώστα Μανέττα.

Το πόσο μικρή σχέση έχουν με το ποδόσφαιρο οι άνθρωποι της εποχής φαίνεται 

και από τη γελοιογραφία του Μ. Παπαγεωργίου λίγα χρόνια μετά, που εμφανίζει 

τον Ελευθέριο Βενιζέλο να είναι τερματοφύλακας σε φιλέ βόλεϊ…

Η 13^η Μεραρχία λοιπόν θριαμβεύει (με άγνωστα όμως αποτελέσματα…) στις αναμετρήσεις με την 7^η και 9^η Μεραρχία,  και φτάνει στο μεγάλο «τελικό» με την 5^η Μεραρχία την Κυριακή 21 Μαΐου στις 4 το απόγευμα. Η έκταση που γίνεται ο αγώνας (για γήπεδο ούτε λόγος)  κατακλύζεται από εκατοντάδες  φαντάρους και αξιωματικούς, ενώ ρόλο επισήμων παίζουν οι αρχηγοί Πεζικού και Πυροβολικού. Στο ξεχωριστό αυτό παιχνίδι υπάρχει δημοσιογραφική κάλυψη από τον πολεμικό ανταποκριτή της εφημερίδας «Εμπρός», η γλαφυρή περιγραφή του οποίου δείχνει παντελή άγνοια του αθλήματος, ενώ είναι ξεκάθαρα μεροληπτικός υπέρ της 13^ης Μεραρχίας την οποία μάλιστα αποκαλεί «Η ομάδα μας»…

Ποδοσφαιρικός αγώνας της εποχής που είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς ποιος είναι ο τερματοφύλακας, ποιες είναι οι εμφανίσεις των αντιπάλων, που είναι οι γραμμές, και, κυρίως τι κάνει ο παίχτης αριστερά με τα σηκωμένα χέρια…

   

Ο αγώνας χαρακτηρίζεται από το έντονο πάθος των αντιπάλων, και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς αφού βρισκόμαστε, στη πρώτη γραμμή του μετώπου. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να καταλάβουμε από την περιγραφή πως εξελίσσεται το επίμαχο παιχνίδι :

«Ήτον ωραίο το θέαμα των ευσταλών ετούτων νέων, πότε συμπυκνωμένων και πότε διασκορπιζομένων εντός του Σταδίου. (…)Κάποτε κατορθώνει να πετύχει την ποδόσφαιρα επιτυχώς. Αλλά ο κέρβερος τερματοφύλαξ της ομάδας μας, ο πανύψηλος και λεβεντόκορμος αυτός καταμαυριάς, αναπηδά, την συλλαμβάνει και την εκτινάσσει εις το κέντρο του στίβου. Η πάλη παρατείνεται ούτω λυσσωδώς επί τινά λεπτά μέχρις ου δεινώς ποδοσφαιριστής της ομάδος εκσφενδονίζει μετά ηρακλείου δυνάμεως την ποδόσφαιραν δια του τέρματος του αντιπάλου.  Ο αγών συνεχίζεται με ολοέναν διογκούμενην λύσσαν εκ μέρους των αθλητών και ολοένα εκτεινόμενον ενδιαφέρον εκ μέρους των θεατών».

Σίγουρα ο Πανιώνιος Σμύρνης έχει πολύ καλύτερες 

εμφανίσεις από όλες τις ελληνικές ομάδες της εποχής.

Όλα αυτά βέβαια μέχρι τον Αύγουστο του 1922…

Περισσότερο σαφές είναι το τι επικρατεί μετά την επίτευξη γκολ: «Αλαλαγμοί χαράς, σφυρίγματα, ζητωκραυγαί και χειροκροτήματα καλύπτουν την πρώτη αυτή επιτυχίαν της ομάδος μας». Τελικό αποτέλεσμα είναι το 3-0 με νικήτρια την 13^η Μεραρχία, ενώ το έπαθλο που μοιράζονται νικητές και ηττημένοι είναι αναψυκτικό στο κυλικείο…