Στην κρίση της πανδημίας, τα συνδικάτα στην Ευρώπη έδωσαν την μάχη στο πλευρό των εργαζομένων, βρίσκοντας λύσεις για την προστασία της υγείας και της εργασίας και μεσολαβώντας ανάμεσα σε κυβερνήσεις και εργοδότες. Πρωτοστάτησαν στην εφαρμογή των υγειονομικών μέτρων και στην εκστρατεία των εμβολιασμών. Στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων παραμερίζοντας ιδεοληψίες και κομματικές αγκυλώσεις. Το ακριβώς αντίθετο από αυτό που είδαμε στην Ελλάδα…
Η πανδημία του κορωνοϊού, που μέχρι σήμερα έχει προκαλέσει πάνω από 4 εκατομμύρια θανάτους στον κόσμο, δεν οδήγησε σε δοκιμασία μόνο τα συστήματα
υγείας. Δοκιμάστηκαν όλοι οι θεσμοί του κόσμου μας όπως τον ξέραμε, με πρώτες τις κυβερνήσεις. Αλλά την ώρα που σχεδόν παντού έχασαν οι κυβερνήσεις και κέρδισε το συνδικαλισμός, η Ελλάδα πήγε για άλλη μια φορά… ανάποδα στο ρεύμα…Ο απολογισμός είναι ξεκάθαρος: Η Ελλάδα υπήρξε η μόνη χώρα όπου οι συνδικαλιστικές ενώσεις οργάνωσαν γενικές απεργίες και πολυπληθείς διαδηλώσεις στη διάρκεια της πανδημίας. Και η μόνη χώρα όπου κοινοβουλευτικά κόμματα υιοθέτησαν αυτές τις συναθροίσεις και έλαβαν μέρος σ’ αυτές.
Αντίθετα, στις άλλες χώρες, οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις επικεντρώθηκαν στην αντιμετώπιση της πανδημίας και στην επιβολή των μέτρων προστασίας σε όσες επιχειρήσεις συνέχισαν να λειτουργούν. Συνεργάστηκαν δηλαδή με τις κυβερνήσεις για την προστασία της υγείας των εργαζομένων, υπέγραψαν πρωτόκολλα συνεργασίας τόσο με τις κυβερνήσεις όσο και με τις επιχειρήσεις, έκαναν ελέγχους, βρίσκονταν σε επαφή με τα μέλη τους μέσω τηλεφωνικών γραμμών και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τους πρόσφεραν βοήθεια, έδιναν συμβουλές, ακόμη και οικονομικές ενισχύσεις, ενώ έλαβαν μέρος στην διάδοση του εμβολιασμού.
Επιπλέον, διέβλεψαν τον κίνδυνο για απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας και πολλές συνδικαλιστικές οργανώσεις συμφώνησαν με τους εργοδότες για πάγωμα αυξήσεων ή άλλες διευκολύνσεις, με αντάλλαγμα τη διάσωση θέσεων εργασίας.
Με λίγα λόγια, σε όλον τον κόσμο οι συνδικαλιστές αντιλήφθηκαν εγκαίρως τους κινδύνους και προσπάθησαν να τους αποτρέψουν. Και έπραξαν αυτό που είναι το καθήκον του συνδικαλισμού: Προστασία υγείας και περιφρούρηση θέσεων εργασίας.
Στην Ελλάδα, συνέβη το ανάποδο: Η κυβέρνηση πάλεψε και τελικά κράτησε όρθια τη χώρα και οι συνδικαλιστές συνέχισαν το παλιό βιολί τους, σε ένα κλίμα διαρκούς μαξιμαλισμού και άρνησης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα γεγονότα στην ΕΑΒ, όπου τα συνεχιζόμενα επεισόδια θέτουν σε κίνδυνο την ίδια την επιχείρηση, αλλά και τις θέσεις εργασίας.
Ανάποδα ήταν και τα αποτελέσματα: Η κυβέρνηση κέρδισε την εμπιστοσύνη του λαού, ενώ η εμπιστοσύνη στον συνδικαλισμό και η ανταπόκριση στα προσκλητήριά του μειώθηκε, όπως φάνηκε από την μικρή συμμετοχή στις απεργίες και στα συλλαλητήρια για το νομοσχέδιο για την εργασία.
Ο καλός συνδικαλιστής ΔΕΝ φτάνει στην απεργία
Αρκεί μια ματιά στον υπόλοιπο κόσμο για να καταλάβουν κάποιοι πως πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους.
Στην Ελλάδα υπάρχει η στρεβλή και παρωχημένη άποψη πως όσο πιο πολλές απεργίες και διαδηλώσεις οργανώνεις τόσο πιο καλός συνδικαλιστής είσαι.
Στον υπόλοιπο κόσμο έχει από καιρό εμπεδωθεί πως καλός συνδικαλιστής είναι αυτός που ΔΕΝ χρειάζεται να φθάσει στην κήρυξη απεργίας, αλλά διαπραγματεύεται και λύνει τα προβλήματα πριν αυτά οδηγήσουν στη σύγκρουση.
Αν αυτή η πρακτική υπήρξε χρήσιμη στην προ πανδημίας εποχή, η ανάγκη να αντιληφθεί έγκαιρα τους κινδύνους και να διαβάσει σωστά τα στοιχεία το συνδικαλιστικό κίνημα έγινε αδήριτη τους τελευταίους 15 μήνες.
Ανεργία και απολύσεις στο επίκεντρο της κρίσης
Στις άλλες χώρες το έκαναν. Διάβασαν στοιχεία και έρευνες:
Πριν από έναν μήνα έγινε γνωστό πως ένας στους δύο ανθρώπους παγκοσμίως (έρευνα του ινστιτούτου δημοσκοπήσεων Gallup σε 117 χώρες) είδε τα εισοδήματά του να μειώνονται λόγω της πανδημίας. Στις χώρες του ΟΟΣΑ η ανεργία βρέθηκε στο υψηλότερο επίπεδο μετά τη μεγάλη ύφεση της δεκαετίας του 1930. Ο ΟΗΕ ανακοίνωσε ότι χάθηκαν εκατομμύρια θέσεις στον τουρισμό.
Η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας ανακοίνωσε ότι ένας στους έξι νέους κάτω των 29 ετών δεν έχει δουλειά λόγω της πανδημίας. Και πως περίπου 1,6 δις εργαζόμενοι στην ανεπίσημη οικονομία, που αντιστοιχούν περίπου στο ήμισυ του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού, βρέθηκαν και εξακολουθούν να βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο να χάσουν τα προς το ζην.
Σύμφωνα με την Eurostat, τον Απρίλιο του 2021 περίπου 15,380 εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες στην ΕΕ, εκ των οποίων 13,030 εκατομμύρια στη ζώνη του ευρώ, ήταν άνεργοι.
Στην Ελλάδα, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ το εργατικό δυναμικό μειώθηκε κατά 188.706 άτομα τον Φεβρουάριο του 2021, σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2020 (700.842 άνεργοι) - αλλά κάποιοι κάνουν το παν για να αυξηθεί ο αριθμός.
Στην Ισπανία, τον Φεβρουάριο, οι άνεργοι έφθασαν τα 4 εκατομμύρια και σχεδόν 700.000 οικογένειες βρέθηκαν χωρίς εισόδημα – ιστορικό ρεκόρ από την περίοδο της οικονομικής κρίσης του 2013. Ήδη τον Απρίλιο του 2020 είχαν χάσει τη δουλειά τους 900.000 άνθρωποι από τότε που επιβλήθηκαν τα περιοριστικά μέτρα και η Nissan αποφάσισε να κλείσει το εργοστάσιό της στη Βαρκελώνη, όπου απασχολούνται 3.000 άνθρωποι.
Στην Ιταλία χάθηκαν 440.000 θέσεις εργασίας μέσα σε έναν χρόνο και έκλεισαν 400.000 επιχειρήσεις.
Στη Γερμανία, ήδη από τον Απρίλιο του 2020 ο αριθμός των ανέργων είχε αυξηθεί κατά 13,2%. Και τον Μάιο του 2020 ο αριθμός των ανέργων είχε αυξηθεί κατά 240.000 περίπου, με τον συνολικό αριθμό τους να φθάνει τα 2,875 εκατομμύρια. Τον περασμένο Ιανουάριο η Commerzbank ανακοίνωσε ότι θα μειώσει κατά περίπου 10.000 τις θέσεις πλήρους απασχόλησης έως το 2024 σε παγκόσμιο επίπεδο. Αν και τον Δεκέμβριο του 2020, η τράπεζα, όπου στο τέλος του 2019 απασχολούνταν 48.500 άτομα, κατέληξε σε συμφωνία με το συμβούλιο των εργαζομένων για περικοπή 2.300 θέσεων ως το 2024.
Τον Ιούνιο του 2020, η BMW - που αναμένει μεγάλη μείωση των πωλήσεων λόγω της κρίσης του κορωνοϊού και της πτώσης των εξαγωγών - κατέληξε σε συμφωνία με τους εκπροσώπους των εργαζομένων για «περικοπή» 6.000 θέσεων εργασίας χωρίς απολύσεις. Δηλαδή μέσω προσωρινών, ειδικών ευέλικτων μορφών απασχόλησης ή εναλλαγής των εργαζομένων, καθώς και με εθελούσιες συμφωνίες εξόδου. Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι που θα συνταξιοδοτηθούν σύντομα θα μπορούσαν να λάβουν αποζημιώσεις, οι δε συμβάσεις των 40 ωρών να μειωθούν στις 38 ώρες, ενώ μερικοί από τους εργαζόμενους μπορούν να παραιτηθούν από τους μισθούς και να πάρουν επιπλέον ημέρες ρεπό.
Στη Βρετανία, τον περασμένο Ιανουάριο ανακοινώθηκε ότι το ποσοστό της ανεργίας ανήλθε στο υψηλότερο επίπεδο από το 2016 και οι απολύσεις ανήλθαν σε επίπεδο ρεκόρ. Στο τρίτο τρίμηνο του 2020 είχαν απολυθεί 314.000 άνθρωποι, κατά 181.000 περισσότεροι σε σχέση με το δεύτερο τρίμηνο. Ήδη τον Απρίλιο και τον Μάιο του 2020 είχαν χάσει τη δουλειά τους 600.000 εργαζόμενοι – ο μεγαλύτερος αριθμός από το 2009 - ενώ ο αριθμός των ανθρώπων που υπέβαλαν αίτηση για να ενταχθούν στο ταμείο ανεργίας σημείωσε τον Απρίλιο 2020 την μεγαλύτερη μηνιαία αύξησή του από το 1996 – αύξηση 69%, δηλαδή πάνω από 2 εκ. αιτήσεις.
Η HSBC, τα καταστήματα Marks and Spencer, τα Debenhams, το Selfridges, η Rolls-Royce ανακοίνωσαν κατάργηση χιλιάδων θέσεων εργασίας. Εκατοντάδες απολύσεις ανακοίνωσαν και το BBC και ο Guardian.
Στην Ιρλανδία, ήδη από τον Μάιο του 2020, η ανεργία σκαρφάλωσε στο επίπεδο ρεκόρ του 28,2%.
Στην Πορτογαλία τον Οκτώβριο του 2020 η ανεργία αυξήθηκε κατά 34,5% (επιπλέον 403.554 άνεργοι), οι αιτήσεις για επιδόματα ανεργίας αυξήθηκαν κατά 52%, ενώ στην τουριστική περιοχή του Αλγκάρβε ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε κατά 134%, με τον κόσμο να αναζητά την επιβίωσή του στα συσσίτια.
Στην Ελβετία ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε, σύμφωνα με τα συνδικάτα, κατά 50%.
Στη Γαλλία 7,8 εκατομμύρια Γάλλοι λάμβαναν επίδομα εποχικής ανεργίας στο τέλος Μαΐου 2020, στη Νορβηγία την ίδια περίοδο η ανεργία έφθασε σε ιστορικό ρεκόρ 15,4%, στη Νότια Αφρική ήδη από το πρώτο τρίμηνο του 2020 η ανεργία αυξήθηκε σε επίπεδο ρεκόρ 30,1%, στη Βραζιλία είχαν χαθεί περί τα 8 εκ. θέσεις εργασίας.
Στο Χονγκ Κονγκ καταγράφηκε το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας των τελευταίων 17 χρόνων, υψηλό ποσοστό τριετίας εμφάνισε η ανεργία στην Ιαπωνία, στη Ρωσία οι άνεργοι ξεπέρασαν το 5 εκατομμύρια και οι φτωχοί άγγιξαν τα 20 εκατομμύρια, στις ΗΠΑ πάνω από 31 εκατομμύρια άνθρωποι λάμβαναν ήδη κάποια βοήθεια από το κράτος από τον Ιούλιο του 2020, καθώς ήδη από τον Απρίλιο του 2020 είχε χαθεί ο συγκλονιστικός αριθμός των 20,5 εκ. θέσεων εργασίας – η μεγαλύτερη μείωση στον αριθμό των μισθωτών εργαζομένων από τη Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930.
Την ίδια ώρα, οι αεροπορικές εταιρίες ανακοίνωναν δεκάδες χιλιάδες απολύσεις.
Αυτή ήταν η κατάσταση ήδη από πέρσι.
Και το συνδικαλιστικό κίνημα βρέθηκε σε μεγάλο σταυροδρόμι. Έπρεπε να πάρει σοβαρές αποφάσεις. Όχι μόνο για την επιβίωση των μελών του, αλλά και για την δική του.
Γερμανία: Εναλλάξ συμμετοχή σε απεργίες!
Στη Γερμανία, η ηγεσία της IG Metall, της μεγαλύτερης συνδικαλιστικής οργάνωσης με 3,9 εκατομμύρια μέλη, με επικεφαλής τον Γεργκ Χόφμαν, αποφάσισε πέρσι να παγώσει κάθε διεκδίκηση. Επικεντρώθηκε στη διασφάλιση των θέσεων εργασίας. Με την λήξη της κρίσης επανήλθε σε προειδοποιητικές απεργίες προκειμένου να πετύχει αυξήσεις της τάξης του 4%, σημειώνοντας πως ήδη χάθηκαν 120.000 θέσεις εργασίας. Τελικά συμφώνησαν στο 2,3%,
Η IG Metall έχει παρελθόν μεγάλων κινητοποιήσεων, ωστόσο όχι συχνών. Έτσι, όταν η IG Metall απεργεί και διαδηλώνει, στη Γερμανία όλοι γνωρίζουν πως τα πράγματα είναι σοβαρά. Το 2010, με την οικονομική κρίση, υπό την ηγεσία του ιστορικού στελέχους της Μπέρτολντ Χούμπερ, του επονομαζόμενου και «φιλόσοφου» λόγω των σπουδών του στην Ιστορία, την Φιλοσοφία και τις Πολιτικές Επιστήμες, το ισχυρότερο σωματείο της Ευρώπης δέχθηκε πάγωμα μισθών με αντάλλαγμα την διατήρηση των θέσεων εργασίας.
(Ανάλογη στάση είχαν τότε κρατήσει και οι Γάλλοι συνδικαλιστές της Πεζό, που συμφώνησαν με τους εργοδότες για να μην χαθούν θέσεις εργασίας, αλλά και οι Ιταλοί συνδικαλιστές της Αλιτάλια).
Είναι δε χαρακτηριστικό ότι όταν η IG Metall κηρύσσει απεργία δεν είναι γενική και δεν λαμβάνουν μέρος όλοι οι εργαζόμενοι, αλλά 100.000 (από τα 3,9 εκ.) εναλλάξ! Για παράδειγμα, τον Μάιο του 2013, στις απεργίες είχαν λάβει μέρος συνολικά 700.000 εργαζόμενοι, αλλά ποτέ όλοι μαζί!
Δεν θα καταστρέψουμε την Γερμανία…
Τον Απρίλιο του 2009, ο Χούμπερ, αν και Σοσιαλδημοκράτης, έλαβε μέρος στη διάσκεψη κορυφής που συγκάλεσε η Μέρκελ. Και της έδωσε χείρα βοηθείας. Δεν δίστασε να πει ξεκάθαρα – και χωρίς να φοβάται μήπως του τραβήξει το αυτί το κόμμα του: «Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε την εξαφάνιση του βιομηχανικού πυρήνα της Γερμανίας. Δεν θα αφήσουμε τη Γερμανία να χρεοκοπήσει, αλλά πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη οι υπεύθυνοι».
Ένας άλλος συνδικαλιστής, ο Ρον Γκετελφίνγκερ, Πρόεδρος της Ένωσης Εργατών Αυτοκινητοβιομηχανίας, είχε δεχθεί μέσα στην κρίση να μπει στο Δ.Σ. της Κράισλερ, για να δώσει την μάχη για την διάσωση θέσεων εργασίας.
Ένας άλλος κορυφαίος συνδικαλιστής, ο Μιχάλης Βασιλειάδης, γιος Ελλήνων μεταναστών, όταν εξελέγη, τον Οκτώβριο του 2009, στην ηγεσία του τρίτου μεγαλύτερου συνδικάτου της χώρας, του IG-BCE, συνδικαλιστικού οργάνου των εργαζομένων στους τομείς των κατασκευών, της χημικής βιομηχανίας και της ενέργειας, έγινε δεκτός από τον γερμανικό Τύπο με τίτλους όπως «Συνδικαλιστής απαλλαγμένος από ιδεολογία».
Το σωματείο του παραδοσιακά επιζητεί συνεννόηση με τους εργοδότες και ο ίδιος δεν κουράζεται να λέει πως φιλοδοξία του είναι να αποφεύγει τις απεργίες. Ο Βασιλειάδης είναι μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος από το 1982, αλλά στην πρώτη του συνέντευξη δεν δίστασε να πλέξει το εγκώμιο της Μέρκελ, δηλώνοντας πως «μια προσέγγιση απαλλαγμένη από ιδεοληψίες θα φέρει θετικά αποτελέσματα».
Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι τον Νοέμβριο του 2016, η Volkswagen και τα πανίσχυρα εργατικά συνδικάτα της συμφώνησαν στην περικοπή 30.000 θέσεων εργασίας στη βασική της μονάδα VW προκειμένου να αποφευχθούν αναγκαστικές απολύσεις στη Γερμανία έως το 2025. Η περικοπή περιλάμβανε εθελούσιες εξόδους, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και μείωση του προσωπικού μερικής απασχόλησης. Παράλληλα, τα συνδικάτα πέτυχαν τη δέσμευση της διοίκησης να δημιουργήσει 9.000 νέες θέσεις εργασίας στον τομέα ηλεκτρικών αυτοκινήτων, κυρίως στα εργοστάσια στη Γερμανία.
Στα τέλη του 2016, το Βέλγιο συγκλονίστηκε από απεργίες. Στις αρχές του 2017 εργοδότες και συνδικάτα συμφώνησαν για αυξήσεις 1,1% το 2017 και το 2018.
Το 2018, στη Βραζιλία, ένα συνδικαλιστικό σωματείο οδηγών φορτηγών, η Abcam, από τις μεγαλύτερες του τομέα – εκπροσωπεί 600.000 οδηγούς - κάλεσε τους απεργούς οδηγούς να απομακρύνουν τα οδοφράγματα που είχαν παραλύσει την κυκλοφορία, για να αποφευχθεί γενίκευση της σύγκρουσης και σοβαρές πολιτικές εξελίξεις, κυρίως μετά την κινητοποίηση του στρατού με στόχο την άρση του αποκλεισμού των δρόμων.
Ιταλία: Πράσινο φως στον Ντράγκι, αγώνας για τα εμβόλια
Στην Ιταλία, ο Μαουρίτσιο Λαντίνι, γενικός γραμματέας από το 2019 του πανίσχυρου συνδικάτου Cgil, είναι ο άνθρωπος που αμέσως μετά την εκλογή του πρότεινε στην κυβέρνηση την υπογραφή ενός «κοινωνικού συμβολαίου» κατά της αποβιομηχάνισης, κάτι που είχε δεχθεί ο τότε πρωθυπουργός Κόντε.
Αν και ανήκει στην Αριστερά, δεν δίστασε πρόσφατα να πει πως η μέθοδος Ντράγκι λειτούργησε. Και πως ορθώς ο πρωθυπουργός ζήτησε και επέβαλε κεντρικό έλεγχο στο Ταμείο Ανάκαμψης και ενισχυμένες εξουσίες στον ίδιο για την καλύτερη αξιοποίηση των χρημάτων.
Σημειώστε ότι και στο παρελθόν, μετά τον θάνατο του Τζιάννι Ανιέλλι, ένας προκάτοχός του Λαντίνι, ο Σέρτζιο Κοφεράτι, είναι δηλώσει για τον μεγαλοβιομήχανο: «Δεν αρνήθηκε ποτέ τον ρόλο των συνδικάτων».
Με το ξέσπασμα της υγειονομικής κρίσης, τα ιταλικά συνδικάτα δεν έμειναν ανενεργά. Τον Μάρτιο του 2020 Cgil, Cisl, Uil και υπουργείο Υγείας υπέγραψαν πρωτόκολλο πρόληψης και ασφάλειας των εργαζομένων, ειδικά αυτών που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή. Το πρωτόκολλο ανανεώθηκε τον Απρίλιο του 2021, με σκοπό την συμμετοχή εργοδοτών και εργαζομένων στην εκστρατεία υπέρ του εμβολιασμού και τους εμβολιασμούς μέσα στις επιχειρήσεις.
Σύμφωνα με το πρωτόκολλο, οι επιχειρήσεις καταβάλλουν τα έξοδα της διαδικασίας και το Κράτος τα εμβόλια, τις σύριγγες και όλα τα χρειώδη. Μάλιστα, τα συνδικάτα πήραν το θάρρος να υπογράψουν πως οι υγειονομικοί που θα εμβολίαζαν στους χώρους εργασίας δεν θα είχαν καμιά συνέπεια σε περίπτωση παρενεργειών.
Με λίγα λόγια, τα ιταλικά συνδικάτα ανέλαβαν σημαντικό ρόλο για την δημιουργία ενός παράλληλου συστήματος εμβολιασμών και πειθούς στους χώρους της εργασίας.
Η συμφωνία, την οποία υπέγραψαν και οι εργοδότες, περιλαμβάνει και πρόνοιες για τον τρόπο επιστροφής στην εργασία τους όσων έχουν νοσήσει.
Αλλά και στην Ελβετία, η συνδικαλιστική ομοσπονδία USS, έδωσε έμφαση στην περιφρούρηση της υγείας των εργαζομένων, καταγγέλλοντας βέβαια τις εδώ και πολλά χρόνια περικοπές για περιορισμό των κρατικών δαπανών. Κάλεσαν τα καντόνια να κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους και τους ελέγχους και ανακοίνωσαν πως στο μέλλον η προστασία της υγείας πρέπει να αποτελεί μέρος των συλλογικών ή άλλων συμβάσεων.
Γαλλία: Συνδικαλιστές στο Λούβρο
Στη Γαλλία, όταν τον Ιούλιο του 2020 ξανάνοιξε το Λούβρο μετά από 3,5 μήνες – ήταν η πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που το μουσείο έκλεισε – ο Κριστιάν Γκαλανί, εκπρόσωπος του συνδικάτου Cgt στο μεγαλύτερο μουσείο του κόσμου, έλαβε μέρος στις διαπραγματεύσεις με την διεύθυνση για τον τρόπο που οι εργαζόμενοι θα επέστρεφαν στη δουλειά τους. Οι διαπραγματεύσεις κράτησαν τρεις μέρες. «Λυπούμαστε για το γεγονός ότι οι τουρίστες περιμένουν τόσο πολύ στην ουρά, αλλά πρέπει να διαφυλάξουμε την υγεία των εργαζομένων», είπε ο Γκαλανί, ο οποίος, μεταξύ άλλων, επέβαλε να μην γίνονται δεκτά μετρητά, αλλά μόνο πιστωτικές κάρτες. Επιπλέον, επέβαλε διάλειμμα για πλύσιμο των χεριών κάθε μια ώρα, απολυμαντικά για όλους και τήρηση απόστασης ενός μέτρου από το κοινό των φρουρών που βρίσκονται στην αίθουσα όπου φυλάσσεται η Τζοκόντα.
Βρετανία: Αύξηση μελών των συνδικάτων
Τέλος, η Βρετανία είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Για τέταρτη συνεχή χρονιά τα συνδικάτα μετρούν αύξηση των μελών τους. Ειδικά κατά το 2020, χρονιά της πανδημίας, αυξήθηκαν κατά 118.000 και συνολικά στα τέσσερα χρόνια κατά 228.000 μέλη. Έτσι, έφθασαν στα 4 εκατομμύρια στον δημόσιο τομέα και στα 6,6 εκατομμύρια συνολικά. Ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, βέβαια, υπήρξε πτώση κατά 110.000 μέλη, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το 1979 οι βρετανικές συνδικαλιστικές ενώσεις αριθμούσαν 13,2 εκ. μέλη.
Η άνοδος των τελευταίων τεσσάρων χρόνων και ειδικά στη χρονιά της πανδημίας δείχνει ότι η πτωτική πορεία αντιστρέφεται με τα συνδικάτα να στρέφουν την προσοχή τους στον ιδιωτικό τομέα και στους χαμηλόμισθους, όπου μόνο το 13% συνδικαλίζεται. Ειδικά μεταξύ των χαμηλόμισθων το ποσοστό βρίσκεται στο 10% και στον τομέα υγείας στο 4%. Στον δημόσιο τομέα το ποσοστό ξεπερνά το 50%.
Γι’ αυτό και η αύξηση του αριθμού των μελών έφερε χαμόγελα. Διαπιστώθηκε ότι στη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης χιλιάδες εργαζόμενοι στράφηκαν στα συνδικάτα για να προστατέψουν την υγεία και τις θέσεις εργασίας.
Από την πλευρά τους, τα συνδικάτα χρησιμοποίησαν όλα τα τεχνολογικά μέσα για να βρίσκονται σε επαφή με τα μέλη τους στη διάρκεια της καραντίνας και να πληροφορούνται κάθε δυσμενή εξέλιξη, προκειμένου να δίνουν πληροφορίες, να βρίσκουν λύσεις για να αποτραπούν οι απολύσεις, να διαχειρίζονται προβλήματα από την εξ αποστάσεως εργασία και συχνά να παρέχουν υπηρεσίες στις οποίες το κράτος αδυνατούσε να ανταποκριθεί.
Αποδείχθηκε στην πράξη ότι στις επιχειρήσεις με ισχυρή συνδικαλιστική συμμετοχή οι απολύσεις αποφεύχθηκαν, ενώ σε εκείνες που έκλεισαν εντελώς συνδικάτα και εργοδοσία κατέληξαν σε «έξυπνες» λύσεις. Παράλληλα, τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης στους χώρους εργασίας επιβλήθηκαν καλύτερα όπου υπήρχε συνδικαλιστική παρουσία.
elzoni.gr
Με λίγα λόγια σε όλον τον πλανήτη οι συνδικαλιστικές οργανώσεις έπιασαν τον σφυγμό της εποχής και της συγκυρίας, πράττοντας το ακριβώς αντίθετο από αυτά που ζήσαμε στην Ελλάδα.
Υ.Γ1. Δεν θα ξεχάσω, τον Μάιο του 2013, τότε που η ΑΔΕΔΥ οργάνωσε απεργία για την ΟΛΜΕ στην οποία η ΟΛΜΕ δεν έλαβε μέρος, το ΠΑΜΕ κατηγόρησε για απεργοσπασία την ΟΛΜΕ και η ΟΛΜΕ κατήγγειλε για απεργοσπασία την ΑΔΕΔΥ επειδή δεν δέχθηκε να κηρύξει απεργία κατά την πρώτη ημέρα των πανελλαδικών εξετάσεων! Ο δε Αλέξης Τσίπρας είχε πάει στην γενική συνέλευση του ΣΕΒ για να καταγγείλει τους βιομήχανους επειδή δεν κάθονταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τα συνδικάτα, αλλά όταν ο ΣΕΒ την επομένη πήγε στις διαπραγματεύσεις απουσίαζαν οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ! Λογικά όλα αυτά αν σκεφθούμε πως όλοι αυτοί είναι θαυμαστές των λατινοαμερικάνικων καθεστώτων, όπου Λούλα, Μοράλες και Μαδούρο ξεκίνησαν την καριέρα τους ως συνδικαλιστές.
Υ.Γ2. Ο νομπελίστας Μίλτον Φρίντμαν είχε υποστηρίξει πως όλες οι απειλές εκπορεύονται από την υπερβολική δράση του κράτους και από άτομα που εκμεταλλεύονται τη συγκεντρωμένη εξουσία του κράτους για να εξασφαλίζουν ειδικά προνόμια και μονοπώλια.
