Του Νίκου Φυλάγγελου
Το ερώτημα είναι εύλογο και προφανές.
Τι και πόσα σημαντικά ανταλλάγματα από τον διεθνή παράγοντα εξασφάλισαν ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ζόραν Ζάεφ, για να διανύσουν τη μεγάλη διαδρομή που τους αναλογούσε, και να οδηγθούμε σε συμφωνία για το Σκοπιανό;
Η Άνγκελα Μέρκελ το ήθελε και πανηγυρίζει.
Το ίδιο και ο αμερικανικός παράγοντας.
Είναι λοιπόν προφανές ότι, οι δυο ηγέτες που προσθέτουν το επώνυμό τους στην
υπογραφή της συμφωνίας για λύση, περιμένουν… αντίδωρο.
Για τον Ζόραν Ζάεφ, προφανώς και μας είναι αδιάφορο.
Για τον Αλέξη Τσίπρα όμως όχι, γιατί εκ των πραγμάτων το “αντίδωρο” επηρεάζει τη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα.
Πήρε για παράδειγμα ο Πρωθυπουργός εγγυήσεις… χαλάρωσης, για τη μετα-μνημονιακή εποπτεία;
Για “πάγο” ή… στραβά μάτια αναφορικά με τις νέες περικοπές στις συντάξεις;
Μια γενναία ρύθμιση για το χρέος;
Μια προχωρημένη στήριξη για τη διασφάλιση χαμηλού επιτοκίου από τις αγορές;
Γιατί φυσικά, παρά όσα πιστεύουν κάποιοι επαγγελματίες αφελείς, οι αγορές δεν έχουν τους δικούς τους κανόνες. Υπόκεινται σε πολιτικές πιέσεις.
Στις οποίες… συνήθως υποκύπτουν.
Ακόμη βεβαίως είναι πολύ νωρίς για να καταλήξουμε σε συμπεράσματα.
Ας καταθέσουμε ωστόσο τον προβληματισμό.
Και ας περιμένουμε να δούμε το.. ταξίδι μέχρι τις εκλογές.
Του 2019, καθώς το σενάριο των πρόωρων εκλογών για το φθινόπωρο του 2018, μόλις… μας τελείωσε.
ysterografa.gr
