ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Τα συλλυπητήριά του για την απώλεια του δημοσιογράφου και σκηνοθέτη Σπύρου Παγιατάκη εξέφρασε ο Πρόεδρος της
Βουλής κ. Νίκος Βούτσης με την ακόλουθη δήλωσή του:
«Ο
Σπύρος Παγιατάκης υπήρξε ένας πρωτοπόρος ρεπόρτερ της ψηφιακής εποχής
αλλά κι ένας βαθύτατα καλλιεργημένος
άνθρωπος της δημοσιογραφίας και του
θεάτρου, τα οποία κόσμησε με το
ποιοτικό και πολυσχιδές έργο του. Στους οικείους του απευθύνω τα θερμά
συλλυπητήριά μου».Γραφείο Τύπου & Κοινοβουλευτικής Πληροφόρησης
Ο Σπύρος Παγιατάκης, κοσμοπολίτης
δημοσιογράφος, κριτικός θεάτρου, ανταποκριτής και πρωτοπόρος ρεπόρτερ
της ψηφιακής εποχής, πέθανε χθες στην Αθήνα. Ηταν 79 ετών και τα
τελευταία χρόνια είχε ταλαιπωρηθεί από προβλήματα υγείας.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη την 1η Απριλίου του 1939 και φοίτησε στο Κολλέγιο Ανατόλια. Εφυγε για το Βερολίνο να σπουδάσει αρχιτεκτονική αλλά γρήγορα τον κέρδισε το θέατρο και συνεργάστηκε για χρόνια με τη χήρα του Μπέρτολτ Μπρεχτ, Ελεν Βάιγκελ, στο Μπερλίνερ Ανσάμπλ, διασχίζοντας σχεδόν καθημερινώς το τείχος μεταξύ Δυτικού και Ανατολικού Βερολίνου.
Μητέρα του ήταν η Αρίστη Παγιατάκη, ιατρός φυματιολόγος, η οποία, όπως έλεγε ο Σπύρος, ήταν η πρώτη γυναίκα που οδηγούσε αυτοκίνητο· το 1951 εξελέγη πρώτη σε δημοτικές εκλογές, αλλά, λόγω νομικής ασάφειας για το αν γυναίκα μπορούσε να εκλεγεί, έγινε άλλος δήμαρχος. Ο πατέρας του, Νίκος, ήταν ταξίαρχος της Χωροφυλακής.
Ο νεαρός Σπύρος «ωθήθηκε» προς τη δημοσιογραφία –όπως ο ίδιος έλεγε– από τον Νίκο Κούνδουρο. Κοινός φίλος τούς σύστησε, λέγοντας ότι ο Σπύρος γνώριζε καλά το θέατρο και την τέχνη γενικώς. Ο Σπύρος Παγιατάκης με την ευρύτερη παιδεία και τις πολλές γλώσσες που μιλούσε (γερμανικά, αγγλικά, ιταλικά και γαλλικά) γρήγορα διακρίθηκε όχι μόνο ως κριτικός θεάτρου, αλλά και σε άλλες μορφές δημοσιογραφίας.
Για πολλά χρόνια ήταν ανταποκριτής της «Απογευματινής», όταν η εφημερίδα ήταν πρώτη σε κυκλοφορία. Ταξίδευε όλο τον κόσμο, από τη Μέση Ανατολή και ολόκληρη την Αφρική μέχρι τη δυτική ακτή των ΗΠΑ. Ηταν, μάλιστα, για πολλά χρόνια αρθρογράφος στην εφημερίδα San Francisco Chronicle, γράφοντας στα αγγλικά. Οταν ιδρύθηκε η αγγλική έκδοση της «Καθημερινής», ο Σπύρος Παγιατάκης συνεργάστηκε, γράφοντας ένα εβδομαδιαίο σχόλιο («Επιστολή από τη Θεσσαλονίκη» ή απ’ όπου βρισκόταν), από το πρώτο φύλλο έως τα μέσα του 2009. Οπως και οι θεατρικές κριτικές του –γραμμένες με χιούμορ και ειλικρίνεια–, τα κείμενα μαρτυρούσαν τη βαθιά καλλιέργεια και γνώση του αντικειμένου και των διεθνών εξελίξεων.
Στη διάρκεια της δικτατορίας έμεινε εκτός Ελλάδας, δουλεύοντας στη Ρώμη για τη RAI και τη Unitelefilm. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ο Σπύρος διορίστηκε από την κυβέρνηση Καραμανλή, μέσω μιας σειράς τυχαίων γεγονότων, υπεύθυνος για πολιτιστικά προγράμματα στην τότε ΕΙΡΤ.
Οπου πήγαινε, ο Σπύρος Παγιατάκης αποκτούσε φίλους και φίλες. Ηταν φίλος με Τούρκους συναδέλφους και επιχειρηματίες πολύ προτού αρχίσει η προσέγγιση Ελλήνων και Τούρκων. Σε πολλές πόλεις των Βαλκανίων και της Δυτικής Ευρώπης ήξερε σημαντικούς αλλά και απλούς ανθρώπους – και τις κρυφές γοητείες της πόλης. Την ίδια ώρα, προς το τέλος της καριέρας του, μπορούσε να βρίσκεται μόνος με μια ψηφιακή κάμερα σε εμπόλεμη ζώνη να στέλνει ανταποκρίσεις στην τηλεόραση του ΑΝΤ1.
Η κηδεία του εγινε σήμερα (Πέμπτη) στις 2 μ.μ. στο κοιμητήριο Ζωγράφου.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη την 1η Απριλίου του 1939 και φοίτησε στο Κολλέγιο Ανατόλια. Εφυγε για το Βερολίνο να σπουδάσει αρχιτεκτονική αλλά γρήγορα τον κέρδισε το θέατρο και συνεργάστηκε για χρόνια με τη χήρα του Μπέρτολτ Μπρεχτ, Ελεν Βάιγκελ, στο Μπερλίνερ Ανσάμπλ, διασχίζοντας σχεδόν καθημερινώς το τείχος μεταξύ Δυτικού και Ανατολικού Βερολίνου.
Μητέρα του ήταν η Αρίστη Παγιατάκη, ιατρός φυματιολόγος, η οποία, όπως έλεγε ο Σπύρος, ήταν η πρώτη γυναίκα που οδηγούσε αυτοκίνητο· το 1951 εξελέγη πρώτη σε δημοτικές εκλογές, αλλά, λόγω νομικής ασάφειας για το αν γυναίκα μπορούσε να εκλεγεί, έγινε άλλος δήμαρχος. Ο πατέρας του, Νίκος, ήταν ταξίαρχος της Χωροφυλακής.
Ο νεαρός Σπύρος «ωθήθηκε» προς τη δημοσιογραφία –όπως ο ίδιος έλεγε– από τον Νίκο Κούνδουρο. Κοινός φίλος τούς σύστησε, λέγοντας ότι ο Σπύρος γνώριζε καλά το θέατρο και την τέχνη γενικώς. Ο Σπύρος Παγιατάκης με την ευρύτερη παιδεία και τις πολλές γλώσσες που μιλούσε (γερμανικά, αγγλικά, ιταλικά και γαλλικά) γρήγορα διακρίθηκε όχι μόνο ως κριτικός θεάτρου, αλλά και σε άλλες μορφές δημοσιογραφίας.
Για πολλά χρόνια ήταν ανταποκριτής της «Απογευματινής», όταν η εφημερίδα ήταν πρώτη σε κυκλοφορία. Ταξίδευε όλο τον κόσμο, από τη Μέση Ανατολή και ολόκληρη την Αφρική μέχρι τη δυτική ακτή των ΗΠΑ. Ηταν, μάλιστα, για πολλά χρόνια αρθρογράφος στην εφημερίδα San Francisco Chronicle, γράφοντας στα αγγλικά. Οταν ιδρύθηκε η αγγλική έκδοση της «Καθημερινής», ο Σπύρος Παγιατάκης συνεργάστηκε, γράφοντας ένα εβδομαδιαίο σχόλιο («Επιστολή από τη Θεσσαλονίκη» ή απ’ όπου βρισκόταν), από το πρώτο φύλλο έως τα μέσα του 2009. Οπως και οι θεατρικές κριτικές του –γραμμένες με χιούμορ και ειλικρίνεια–, τα κείμενα μαρτυρούσαν τη βαθιά καλλιέργεια και γνώση του αντικειμένου και των διεθνών εξελίξεων.
Στη διάρκεια της δικτατορίας έμεινε εκτός Ελλάδας, δουλεύοντας στη Ρώμη για τη RAI και τη Unitelefilm. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ο Σπύρος διορίστηκε από την κυβέρνηση Καραμανλή, μέσω μιας σειράς τυχαίων γεγονότων, υπεύθυνος για πολιτιστικά προγράμματα στην τότε ΕΙΡΤ.
Οπου πήγαινε, ο Σπύρος Παγιατάκης αποκτούσε φίλους και φίλες. Ηταν φίλος με Τούρκους συναδέλφους και επιχειρηματίες πολύ προτού αρχίσει η προσέγγιση Ελλήνων και Τούρκων. Σε πολλές πόλεις των Βαλκανίων και της Δυτικής Ευρώπης ήξερε σημαντικούς αλλά και απλούς ανθρώπους – και τις κρυφές γοητείες της πόλης. Την ίδια ώρα, προς το τέλος της καριέρας του, μπορούσε να βρίσκεται μόνος με μια ψηφιακή κάμερα σε εμπόλεμη ζώνη να στέλνει ανταποκρίσεις στην τηλεόραση του ΑΝΤ1.
Η κηδεία του εγινε σήμερα (Πέμπτη) στις 2 μ.μ. στο κοιμητήριο Ζωγράφου.
