Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η εικόνα του παραιτηθέντος Προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας, Νίκου Σακελλαρίου, δεν ήταν καλή.
Ένας ανώτατος δικαστικός, δεν μπορεί να επιτρέπει στον εαυτό του να λυγίζει στη συγκυρία.
Η Δικαιοσύνη οφείλει να είναι τυφλή. Όχι δακρυσμένη.
Και όταν λέμε τυφλή, εννοούμε να στέκεται στο πλευρό των αδύναμων και
παραγκωνισμένων Ελλήνων.
Εκείνων που φτωχοποιήθηκαν στα χρόνια των Μνημονίων.
Που είδαν τη ζωή τους να μεταβάλλεται άγαρμα και βίαια προς το χειρότερο.
Που δεν βρήκαν στη Δικαιοσύνη το στήριγμα που είχαν ανάγκη.
Η Δικαιοσύνη, κύριε Πρόεδρε, έπρεπε να διαδραματίζει αυτόν τον ρόλο από το ξεκίνημα της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων.
Αντιθέτως, και δυστυχώς, ήταν επί της ουσίας απούσα.
Το γεγονός ότι ο ίδιος ο Νίκος Σακελλαρίου βρέθηκε στη “σωστή πλευρά της Ιστορίας”, καταγγέλλοντας τις μνημονιακές ακρότητες, έχει τη σημασία του.
Ήταν όμως μειοψηφία.
Επομένως, δεν κατάφερε και πολλά πράγματα.
Τώρα λοιπόν, είναι αργά για δάκρυα, κύριε Πρόεδρε.
Το δίκιο, που έχετε, το χάσατε προ πολλού.
ysterografa.gr
