«Η
Βουλή των Ελλήνων οφείλει να συμβάλλει με όλες της τις δυνάμεις, ώστε
να υπάρχει ειρήνη, ασφάλεια, ανάπτυξη, ζωή κοινή, δημοκρατική,
αλληλέγγυα, με το αγαθό της παιδείας
σε όλες τις χώρες, εκεί όπου ζουν τα παιδιά, ώστε να μην αναγκάζονται
να φύγουν από τις εστίες τους. Ειδικότερα για τη χώρα μας, πρέπει να
νομοθετούμε με τρόπο μεροληπτικά θετικό υπέρ των παιδιών, έτσι ώστε
καθώς θα βγούμε από την πολύχρονη οικονομική και
κοινωνική κρίση, να είναι πρώτα τα παιδιά αυτά που θα ωφεληθούν από την
αναδιανομή και τη μέριμνα για τη ζωή και το μέλλον τους. Αυτή είναι η
ελάχιστη υποχρέωσή μας και θα εργαστούμε άοκνα προκειμένου να την
εκπληρώσουμε».
Αυτά
τονίζει ο Πρόεδρος της Βουλής, κ. Νικόλαος Βούτσης, στο μήνυμά του με
την ευκαιρία του σημερινού ετήσιου Τηλεμαραθώνιου Αγάπης της UNICEF, ο
οποίος είναι αφιερωμένος στην
εκστρατεία εμβολιασμού των παιδιών για την προστασία τους από
επικίνδυνες ασθένειες.
Ακολουθεί το πλήρες μήνυμα του Προέδρου της Βουλής:
«Ως
Βουλή των Ελλήνων διαχρονικά και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια,
ενθαρρύνουμε και υποστηρίζουμε τις παρεμβάσεις, τις πρωτοβουλίες και τα
προγράμματα της
UNICEF για τα παιδιά, συγκλίνουμε με τις αξίες της για το μέλλον
της ανθρωπότητας, της ζωής μας και του λαού μας.
Τα
παιδιά ξέρουμε πολύ καλά ότι είναι τα πρώτα θύματα, τα πιο ευαίσθητα,
τα πιο αθώα, τα πιο ανυπεράσπιστα, τόσο σε συγκρούσεις, σε πολέμους, σε
καταστάσεις κρίσης που δημιουργούν
πρωτοφανείς ανισότητες σε όλον τον κόσμο, όσο και σε ειδικές
συμπεριφορές εναντίον τους από μεγαλύτερους, που χρήζουν ποινικού
κολασμού. Αυτά είναι γνωστά και
δυστυχώς έχουν πολλές φορές καταγραφεί.
Σε
ό,τι αφορά τη Βουλή, αυτό που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε, πέραν της
ελάχιστης χορηγίας στην προσπάθεια του Τηλεμαραθώνιου, είναι να βοηθάμε
με όλες μας τις δυνάμεις έτσι
ώστε να υπάρχει ειρήνη, ασφάλεια, ανάπτυξη, ζωή κοινή, δημοκρατική,
αλληλέγγυα, με παιδεία, σε όλες τις χώρες όπου ζουν τα παιδιά, ώστε να
είναι δίπλα στους γονείς τους, μέσα στις οικογένειές τους. Να
συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις, ώστε να μην αναγκάζονται,
να μην έχουν λόγο να φύγουν από τη χώρα τους και από τις εστίες τους,
αλλά να μεγαλώνουν εκεί ασφαλή και ευτυχισμένα. Όμως, όλα αυτά δεν είναι
καθόλου απλά ζητήματα, απαιτούν πολιτικές, απαιτούν αντίληψη, απαιτούν
στράτευση και αγώνα.
Ειδικότερα
στη χώρα μας, θα πρέπει να νομοθετούμε με τρόπο που να είναι
μεροληπτικά θετικός για τα παιδιά, ούτως ώστε, καθώς θα βγούμε από την
πολύχρονη οικονομική και κοινωνική
κρίση, να είναι πρώτα τα παιδιά αυτά που θα τύχουν της αναδιανομής και
μιας μεγαλύτερης μέριμνας για να είναι ανοιχτό το μέλλον τους. Είναι η
ελάχιστη υποχρέωσή μας και θα εργαστούμε άοκνα προκειμένου να την
εκπληρώσουμε.»
