Το περιστατικό των 7 νεαρών Ελλήνων στρατιωτών ντυμένων στο χακί συμβολίζοντας τον αλβανικό εθνικισμό αποτελεί ένα σημείο των καιρών που έχει τις ρίζες του βαθιά στην επί δεκαετίες και με τόση επιτυχία εθνική απαλλοτρίωσή μας. Πώς ο ένδοξος από τα σπλάχνα της κοινωνίας ελληνικός στρατός οραματιζόμενος την απελευθέρωση της Πόλης έφθασε να προπαγανδίζει το φίλο και σύμμαχο αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό, δεν είναι παρά ένας αντικατοπτρισμός της αλλοπρόσαλλης ζωής μας, που με μανία προβάλλεται από την ομοϊδεάτισσα υποταγμένη ενημέρωσή μας.
Μία πατρίδα που καταλήφθηκε εκ των έσω με αμέτρητα παραδείγματα αυτοκαταστροφής και ανάδειξης των μετρίων και με εθνικό κήρυγμα το "Δεν διεκδικούμε τίποτα", ήταν θέμα χρόνου να παρουσιάσει συμπτώματα εθνικής παρακμής. Μία κοινωνία που μόχθησε για να αποτινάξει το καθήκον των νέων να την υπηρετούν, να τη νοιάζονται και πλειοδότησε διακομματικά στη μείωση της θητείας και της απαξίωσης, εκδιδομένη σε φίλους και εχθρούς, δεν μπορεί σήμερα να παριστάνει την άμεμπτο που δεν ήξερε τίποτα.
Στο σκληρό πυρήνα της πατρίδας, τον αμυντικό μηχανισμό της, τα όργια ανομίας στις προμήθειες και τη σκελετωμένη επάνδρωσή του, που δημόσια αποκαλύφθηκε χωρίς αιδώ και ακόμα χειρότερα χωρίς αντιδράσεις, θα ήταν ύβρις σήμερα να αναζητεί εξιλαστήρια θύματα. Οι 7 νέοι της Αλβανίας στην ψυχή και της Ελλάδας στο νόμο και στο χακί απλώς σηματοδότησαν το χαλασμένο εθνικό μας φάρο, που ανοιγοκλείνει επιλεκτικά όταν οι κατακτητές του θέλουν να διχάσουν και να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία, από τη στιγμή που οι στρατιωτικές κρίσεις έγιναν αιφνιδιαστικά και ενάντια στις σκοτεινές επιθυμίες τους.
Όλοι αυτοί που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους σήμερα, αλήθεια ποια θέση έχουν για την επαίσχυντη μείωση της θητείας που εις το όνομα του επαγγελματισμού και των διορισμών απέκοψε τα νήματα κοινωνίας και στρατού που την υπερασπίζεται σε βαθμό επικίνδυνο. Είναι οι ίδιοι που πανηγύριζαν ως κατάκτηση, του εαυτού τους μάλλον τελικά, την κατάργηση της διαπαιδαγώγησης στο Στρατό και τα σχολεία, ως παρωχημένα και αναχρονιστικά μοντέλα διατήρησης της κοινωνικής και εθνικής συνοχής.
Όταν όλοι οι Στρατοί του κόσμου θεωρούν πλέον ως λάθος την άμυνα της χώρας ως αποκλειστικό προϊόν μίας μειοψηφίας και αναθεωρούν την προάσπιση της εθνικής ταυτότητας τους, ποιος ο λόγος να κρύβουν κάτω από το χαλί οι ειδήμονες πολιτικοί διακομματικά το λάθος και το αποτέλεσμά του.
Φουρτούνες για τον κατά ομολογία άξιο νέο Αρχηγό Στρατού Αλκιβιάδη Στεφανή που καλείται να εμπνεύσει επιτέλους το Στρατό του και όχι να διαχειριστεί τεχνοκρατικά όπως φιλότιμα έκαναν όλοι οι προκάτοχοί του τις αξίες της κοινωνίας. Ήδη οι πρώτες του διαταγές ενάντια στο κατεστημένο με τις μετακινήσεις παραγόντων και την κατάργηση 23 φορέων μεταθέσεων και η απλή εφαρμογή αποφάσεων του παρελθόντος, αμφισβητούνται έντονα και μεταφέρονται χρονικά στο διηνεκές. Παράλληλα οι τοποθετήσεις υπευθύνων σε νευραλγικά σημεία της άμυνας της χώρας δυστυχώς δεν δείχνουν να βασίζονται στην ικανότητα και την κοινή λογική, οι οποίες πολλές φορές τελικά οδηγούν στη νίκη χωρίς μεγάλες στρατηγικές αναλύσεις.
Ένα Αιγαίο έχουμε και όπως φαίνεται ως άλλος Αιγέας κινδυνεύουμε να πέσουμε μέσα σε αυτό θρηνώντας για έναν Θησέα που δεν πέθανε, δεν έχασε από έναν εχθρό που ουδέποτε μπορούσε να τον νικήσει, πλην της περίπτωσης που το κάστρο του ξεκλειδώθηκε από μέσα όπως στη μαρτυρική Κύπρο, τόσο επαίσχυντα από τα ίδια πρόσωπα που σήμερα πανηγυρίζουν το συμβολικό χτύπημα τους με τους 7 νέους στο τόσο έντεχνα και διαχρονικά απαξιωμένο εθνικό μας φρόνημα.
Μία κοινωνία που φθάνει πλέον στον πάτο της ύπαρξής της με δανεικά ψίχουλα επιβίωσης, οφείλει να λειτουργήσει τους εγκλωβισμένους και καταληφθέντες μηχανισμούς της στέλνοντας το μήνυμά της στην οικουμένη, για άλλη μία φορά, όπως στο φασίστα Μουσολίνι, όταν ο αετός της πέταγε αρπακτικά στη σωστή κατεύθυνση χωρίς αλλοπρόσαλλες αναζητήσεις.
Όπως η θλιβερή εικόνα των 7 απρόσωπων νέων, άθελά τους, ξύπνησαν έστω και αργά τη χαμένη εθνική αξιοπρέπεια μας. Ή μήπως όχι...
Thedayaftergr
