Αδικία και επίπλαστη εύνοια

Γράφει ο
Κώστας Παδουβάς

Μάλλον αδικείσθαι ή αδικείν.

(Καλύτερα να σε αδικούν παρά να αδικείς)

Πλάτων 427-347 π.Χ.

Στη σύγχρονη εποχή κατεξοχήν, αλλά και σε όλες τις παλαιότερες λιγότερο, οι άνθρωποι δέσμιοι με τις διαχρονικές κακές συνήθειες είτε ιδιότητες της ύπαρξης τους, δεν αντιστέκονται έγκαιρα και όσο επιβάλλεται στις προκλητικές άμεσες ριζικές αιτίες των αδικιών, αλλά και στις έμμεσες αιτίες των επίπλαστων (στημένων) ευνοιών (μεροληψιών-διακρίσεων), με αποτέλεσμα να διαιωνίζονται οι εξ αυτών  προερχόμενες αποτρόπαιες εκδηλώσεις κοινωνικής οπισθοδρόμησης.

Στατιστικά οι αδικίες και οι επίπλαστες εύνοιες ευνοούνται  σε

πολυπληθείς κοινωνικές ομάδες του Δημόσιου και του Ιδιωτικού βίου, εκεί  όπου είναι δυνατό να καλλιεργηθούν οι αλαζονικοί ανταγωνισμοί και οι υπερβάσεις του δημοκρατικού ήθους και του ανεπίληπτου ιδιωτικού βίου. Γενικότερα, παρουσιάζονται μέσα σε συγκροτημένες-δομημένες υπηρεσίες είτε ενασχολήσεις των ομαδοποιημένων πολιτών, στις οποίες η ελευθερία δράσης και η διάθεσης του χρόνου στην προσωπική ζωή των μελών-ατόμων είναι ελεγχόμενες από τους κριτές- ιθύνοντες των οικείων ομάδων.

Όταν εκδηλωθούν με οποιαδήποτε μορφή οι αδικίες και οι επίπλαστες εύνοιες, κλονίζουν την ατομική ηρεμία και υγεία (από τις ενοχές κυρίως ), μειώνουν την  άμεμπτη κοινωνική ηθική με την επιβολή ακραίων καταστάσεων διαφθοράς, ενώ οι κάθε είδους παρενέργειες (ματαιώσεις συντροφικών σχέσεων, αναξιοκρατίες, καταθλιπτικά φαινόμενα κ.ά.) συντελούν στην επιβράδυνση της κάθε είδους ανθρωποκεντρικής θετικής δραστηριότητας (επιστημονικής, ασφάλειας-άμυνας, πολιτισμικής, πολιτιστικής οικονομικής, παιδείας κ.ά.), εξού και η κοινωνική οπισθοδρόμηση.

Στη χώρα μας, το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα οπισθοδρόμησης συνέβη στη  σύγχρονη  οικονομία της Ελλάδας, που τείνει να εξελιχθεί σε αδικαιολόγητη οικονομική κατάρρευση. Έχει ως πρωταρχική αιτία τους άδικους πολιτικούς χειρισμούς των δημοσίων εσόδων (από εγχώρια είτε εξωτερική προέλευση). Για παράδειγμα, εκείνα που είχαν προορισμό τα έργα ανάπτυξης διατέθηκαν σε καταναλωτικές καθημερινές και παρόμοιες δαπάνες- άστοχες από πλευράς ανάπτυξης. Εστιάζοντας την προσοχή στα βαθύτερα αίτια της αδικίας αυτής αναδεικνύεται εύκολα κάποιου είδους απληστία που πληγώνει, όχι μόνο αυτούς που βρίσκουν ευκαιρίες να την κάνουν πράξη για να καρπωθούν οποιαδήποτε οφέλη σε βάρος άλλων, αλλά βλάπτει καίρια ακόμη και τους αμέτοχους πολίτες που χάνουν εισοδήματα, περιουσίες και τη ζωή τους μερικοί, με ταυτόχρονη υποβάθμιση του πρότερου καλύτερου τρόπου ζωής και, περαιτέρω, την ανεξαρτησία του τόπου όπου διαβιούν.

Παράλληλα, προκαλείται γενικευμένος θυμός και αγανάκτηση εξαιτίας της μεροληψίας που αναπόφευκτα υποκινείται με την εφαρμογή των μέτρων της απληστίας, πριν και μετά από τα αναδυόμενα ανθρώπινα πάθη που προκαλεί η  επικράτησή της. Δικαιολογημένος θυμός και αγανάκτηση εναντίων όλων εκείνων που αγνόησαν την τήρηση του «μέτρου» ως αντίσταση στην απληστία, η οποία εκκολάπτει τις ανισότητες, τις επίπλαστες εύνοιες και τέλος τη διαφθορά.

Όμως, οι διαχρονικά υπαίτιοι (εκούσια ή ακούσια) παρόμοιων αμφιλεγόμενων πολιτικών της οικονομικής κατάρρευσης, οι οποίοι αποκαλύπτονται καθυστερημένα από τα αποτελέσματα των πολιτικών τους, σπάνια εισπράττουν τα επίχειρα των αδικιών είτε των επίπλαστων ευνοιών που προκάλεσαν, σήμερα είτε κατά το παρελθόν…

Στην ειδική περίπτωση εκδηλώσεων αδικιών και επίπλαστων ευνοιών με οποιαδήποτε μορφή στα οργανωμένα σύνολα των Ενόπλων Δυνάμεων (Ε.Δ.) και των Σωμάτων Ασφαλείας(Σ.Α.), διαφοροποιούνται οι επιπτώσεις στο εσωτερικό τους. Κατ’ αρχήν, επειδή  υπάρχει συνεχής επαγρύπνηση και εγρήγορση του ανθρώπινου δυναμικού αυτών, αλλά και πλήρης γνώση των ποιοτικών χαρακτηριστικών μεταξύ των στελεχών τους (κατά την εκπαίδευση και την διεξαγωγή της υπηρεσίας τους), αποκαλύπτονται άμεσα οι εμφανείς αδικίες και οι επίπλαστες εύνοιες, κατακρινόμενες για τις δυσβάστακτες μειωτικές παρενέργειες στο ηθικό και στην απόδοση του συνολικού έργου των υπολοίπων.   

Παρά ταύτα, δεν υπήρξε και δεν προβλέπεται από το Ελληνικό Σύνταγμα μηχανισμός προληπτικής ολικής αποτροπής των αδικιών και επίπλαστων ευνοιών, αν και οι πιθανότητες να συμβούν είναι πολύ μεγάλες ιδιαίτερα στα υψηλόβαθμα στελέχη. Οι Ε.Δ. και τα Σ.Α. έχουν εναλλασσόμενους πολιτικούς προϊσταμένους προερχομένους από πολιτικά κόμματα είτε επιλεγμένους συνεργούς στη διάρκεια δικτατοριών, οπότε ένιοι και ενίοτε επηρεάζονται  από τις κομματικές ή δικτατορικές ιδεοληψίες για την πολιτική στήριξη των προϊσταμένων τους και επέκεινα των οικείων φορέων προέλευσης, με αποτέλεσμα να αδικούν και αδικούνται.

Οι εκ των υστέρων εκδηλωμένες σχετικές ατομικές ή ομαδικές επικρίσεις ανάλογα με το μέγεθος της διατάραξης του ομαδικού ηθικού και της ομαδικής απόδοσης του οικείου ανθρώπινου δυναμικού, συνήθως ατονούν μέσα από τον πειθαρχημένο εσωτερικό  ιεραρχικό έλεγχο. Ωστόσο, είναι βέβαιο ότι οι αδικίες και οι επίπλαστες εύνοιες στα στελέχη των  Ε.Δ.-Σ.Α. προκαλούν άμεσο αντίκτυπο στην μαχητικότητά τους και ταυτόχρονα μειώνουντο προβλεπόμενο από τις αποστολές τους συλλογικό εθνικό έργο, προκαλώντας γενικότερη ανασφάλεια στους πολίτες.

Πέραν τούτου, τα αδικημένα και τα ευνοημένα με ελαττωμένα προσόντα στελέχη Ε.Δ.-Σ.Α., ουδέποτε λησμονούν αυτά που τους συνέβησαν από πρόθεση άλλων.  Έχοντας αθεράπευτη την πίκρα από την αδικία προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από την αγανάκτηση, προτιμώντας τη ρήση του Πλάτωνα: «Καλύτερα να σε αδικούν παρά να αδικείς». Όσον αφορά στους αφύσικα ευνοημένους δεν υπάρχουν τρόποι  να μεταστρέψουν την επίκριση της επίπλαστης εύνοιας που δέχτηκαν σε ρεαλιστική υστεροφημία. Για πάντα παραμένουν υποτιμητικά δακτυλοδεικτούμενοι!..

Ωστόσο, παρά τα παραπάνω αθεράπευτα ανθρώπινα τραύματα, ουδέποτε χάνεται το υψηλό ήθος και η ομοιόμορφη αγάπη προς την πατρίδα που καλλιεργείται και εδραιώνεται στα στελέχη του ανθρώπινου δυναμικού των Ε.Δ.-Σ.Α. Τούτο σημαίνει σταθερότητα στις αδελφοποιημένες διαπροσωπικές σχέσειςμεταξύ των συναδέλφων στην ενέργεια είτε στην εφεδρεία-αποστρατεία, γεγονός που κάνει τη διαφορά συγκριτικά με οποιαδήποτε άλλη κατηγορία λειτουργών του Δημόσιου τομέα και παρέχει τα απαραίτητα εχέγγυα αποτελεσματικής ενεργοποίησης και χρησιμοποίησης του συνόλου των Ε.Δ.-Σ.Α. όπου και όταν απαιτηθεί.

Η Πολιτεία, όμως, οφείλει να επιβάλλει την απόλυτη αξιοκρατία και τον έλεγχο παντού, ιδιαίτερα στις Ε.Δ. και στα Σ.Α., μέσα από τις διατάξεις του Συντάγματος και των οικείων Νόμων.

elzoni.gr