Τα άγνωστα πράσινα ανθρωπάκια στην κατάληψη της Κριμαίας
και η de
facto απώλεια
του ουκρανικού εδάφους απέδειξαν ότι ο πόλεμος όπως η οικονομία και η κοινωνία μεταλλάσσονται,
χωρίς όμως να απωλέσουν τις βασικές αιώνιες αρχές τους. Συρματοπλέγματα,
ορύγματα και κανόνια αποδείχθηκαν παρωχημένα και αναποτελεσματικά σε σύγχρονες μεθόδους
πολέμου όπου η ήττα για τον αδρανή αντίπαλο έρχεται γλυκά όπως ο βάτραχος
βράζει στο χλιαρό νερό.
Στιγμές εθνικές περηφάνιας για άλλη μία χρονιά ζήσαμε
όλοι με τη διατυπωμένη αυταπάρνηση των Ενόπλων Δυνάμεων κατά την καθιερωμένη παρέλαση
όπου η πολιτική ηγεσία του τόπου από την ιστορική Θεσσαλονίκη δυστυχώς όχι
σύσσωμη διατύπωσε το εθνικό μας φρόνημα. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Ελλάδα
διατηρεί ακόμα έπειτα από 7 χρόνια επαίσχυντων Μνημονίων το σθένος να διατυπώνει
την ιστορική της ύπαρξη.
Την ίδια ώρα βέβαια στο καταγάλανο Αιγαίο μας με τα
διεθνή ύδατα, περίεργα φαινόμενα σκιαγραφούν ένα απρόβλεπτο μέλλον. Η φύλαξη και
ο έλεγχος των υδάτων έχει περιέλθει σε μεγάλο βαθμό στο στόλο του ΝΑΤΟ όπου η
Ελλάδα συμμετέχει μαζί με την Τουρκία, την Αλβανία και τις Μεγάλες Δυνάμεις. Το
έδαφος των νησιών φιλοξενεί χιλιάδες αλλόθρησκους, πρόσφυγες και μετανάστες όπου
ενίοτε εξεγείρονται για τις μη επιθυμητές προφανώς συνθήκες διαβίωσής τους. Οι
ακτές των ελληνικών νησιών για ένα μεγάλο διάστημα αποτέλεσαν τα σημεία υποδοχής
των αποβατικών κυμάτων ψυχών, ελεγχόμενες από αλλοεθνείς ανθρωπιστικές
οργανώσεις. Την ίδια ώρα ο Τούρκος Πρωθυπουργός μίας διαταραγμένης κοινωνικά
χώρας μετά το πρόσφατο ευτυχώς ανεπιτυχές πραξικόπημα του τουρκικού στρατού, έχοντας
τα βλέμματα στραμμένα στην ανακατάληψη της Μοσούλης και τις παγκόσμιες
ανακατατάξεις της Μέσης Ανατολής, διατυπώνει συνεχώς την ανάγκη επανεξέτασης της
Συνθήκης της Λωζάννης.
Για ένα λαό ενωμένο και ισχυρό τόσο στις Ένοπλες Δυνάμεις
όπως επέδειξε η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου όσο κυρίως στη θέληση για την
υπεράσπιση των αξιών του λίγο θα ενοχλούσαν οι παραπάνω διαπιστώσεις. Κανείς
δεν θέλει να διαλύσει το βιοτικό του επίπεδο για να ενταχθεί σε κοινωνίες που διέπονται
από αυταρχικά καθεστώτα και αρχές καταπίεσης της ανθρώπινης ύπαρξης. Αλίμονο αν
θα θέλαμε να ζούμε σε μία κοινωνία όπου οι γυναίκες πρέπει να κρύβουν το
πρόσωπό τους, να φοράνε μαντήλα ή να ζητάνε άδεια για να κάνουν ποδήλατο.
Όμως
η εμμονή μόνιμης διαμονής των προσφύγων στα νησιά
μας με την επακόλουθη επαύξησή τους στις επόμενες δεκαετίες και την
πληθυσμιακή
ανακατανομή τους, η αναιμική αρχικά και επικουρική μετέπειτα εμπλοκή της
Άμυνας
της χώρας σε μία νέα μορφή κοινωνικής απειλής που αλλάζει δραματικά τα
εθνικά μας
χαρακτηριστικά προς το καλύτερο ή χειρότερο -θα φανεί- και κυρίως ο
συνεχής και συνειδητός οικονομικός και
βιοτικός υποβιβασμός της κοινωνίας μας οφείλει να προβληματίσει τους
κατέχοντες
την εξουσία και τις ευθύνες για το τελικό επιδιωκόμενο αποτέλεσμα
γεγονότων
και δηλώσεων. Η εσκεμμένη οικονομική εξαθλίωση του λαού με τις
κυβερνητικές αποφάσεις για χρόνια προς προφύλαξη μίας ολοένα μειούμενης
κάστας οφείλει να προβληματίσει τους αναλυτές.
Το
να χάσεις έναν πόλεμο που έδωσες όπως οι ηρωικοί
πρόγονοί μας απέναντι στους Ναζιστές Γερμανούς αποτελεί τιμή, το να
υποκύψεις
στις βουλές των άλλων χωρίς μάχη, παρατηρώντας νωθρά την επέλασή του με
οποιαδήποτε μορφή, ξεγυμνώνοντας τους φρουρούς σου και το λαό σου,
κυρίως αποποιώντας το δικό σου χρέος, αποτελεί όνειδος που η ελληνική
ιστορία δεν έχει καταγράψει ξανά.
Δεν χρειάζεται να περιμένουμε τους εχθρούς με τα σπαθιά
και τις κραυγές πια. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι κατάκτησης. Να δούμε ανάμεσά μας ίσως και μέσα μας αν ήδη βρίσκεται ο
εχθρός και τάζοντας θέσεις εξουσίας μετατρέπει τα νερά του Αιγαίου σε μία
χλιαρή σούπα που σιγοβράζει τις ελληνικές αξίες και ιδανικά.
