Καταιγισμός δημοσιευμάτων για έναν ανασχηματισμό του
μηδενός. Σε μία χώρα χωρίς εθνική στρατηγική, αλυσοδεμένη σε αχρείαστα μνημόνια
υποταγής, αποσύνθεσης των ιδεολογιών με ταύτιση Αριστεράς και Δεξιάς το παρακράτος
πιέζει αφόρητα μέσα από τα κανάλια του για ένα ακόμα πυροτέχνημα πολιτικής. Μία καινούργια μπάζα για
σφραγίδες και ταμπέλες με νέες ονομασίες Υπουργείων με σπουδαιότερο όλων
ένα πλήρες πάγωμα της αναιμικής εσωτερικής πολιτικής και οικονομίας.
Η κλασική συνταγή των προσωπικών εκβιασμών για μία
αδειανή καρέκλα, η απομάκρυνση των όποιων αντιδραστικών οπαδών της ντόπιας
παράγκας έρχεται για άλλη μία φορά να ανασχηματίσει το μηδέν όπως τόσα χρόνια. Η κεντρική εθνική
πολιτική του "κοτζαμπαδισμού" και της αποικιοκρατικής αντιπροσωπείας
αναζητά νέους θιασώτες, υπηρέτες των παρανοϊκών εγκεφάλων που μέσα από τον
εθνικό και θρησκευτικό μανδύα αδημονούν για τη διάλυση της Ελλάδας.
Είναι πράγματι μυστήριο τι μπορεί να προσφέρει ένας
ανασχηματισμός σε μία εθνική επιλογή που διαπερνά όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα
υποταγής σε Μνημόνια, προφητείες και μόνιμους ξενόδουλους εθνικούς ευεργέτες της
αλλοδαπής. Σε έναν κόσμο που η μία μετά την άλλη χώρα γράφουν το μέλλον τους, η
Ελλάδα επιμένει στη μιζέρια και την εκμετάλλευση των απογόνων της. Η επαίσχυντη
γενιά των κατ' ευφημισμό επαναστατών ορίζει για τα νιάτα, τα παιδιά και τα
εγγόνια της, την καταδίκη τους σε άνεργους, σε μετανάστες, σε υπόδουλους και
σε υπηρέτες. Σε έναν κόσμο που η Κόστα Ρίκα αυτοϊκανοποιείται ενεργειακά, η παγωνένη Ισλανδία
ζεσταίνεται και η Ιρλανδία ευημερεί η Ελλάδα των πολιτικών ταγών της κοινωνίας
αλλάζει οφίτσια κατ' εντολή του παρακράτους.
Δεν τίθεται αμφιβολία ότι ο κ.Τσίπρας πιέζεται να
τραβήξει το τελευταίο του χαρτί και να κερδίσει χρόνο μέχρι την άφιξη του νέου Πλανητάρχη
που το βαθύ σκοτάδι αναμένει ως Μεσσία για
μία παγκόσμια ανατίναξη που θα επιτρέψει και την πλήρη κατάκτηση της Ελλάδας. Εις μάτην.
Ότ,ι κατάφερε από το 2009 το πολιτικό σύστημα της χώρας κατ' εντολή της
κοινωνίας, έναν αποτυχημένο εκβιασμό που φτωχοποιεί τη ζωή μας και υποθηκεύει
την Ελλάδα συνειδητά για 100 χρόνια, το ίδιο αποτέλεσμα θα φέρει και ο
ανασχηματισμός της ιδεολογίας του παρασιτισμού εις βάρος του εαυτού μας υπαγορευόμενους από εθνικά ιδεολογικά αδιέξοδα.
Αν αξίζουν συγχαρητήρια στους δύο Αρχηγούς του σκοταδιού
είναι η άλωση της ελληνικής ψυχής. Την ψυχή που γιορτάζει την 28η Οκτωβρίου
ξεδιάντροπα και παρακολουθεί την ίδια στιγμή τον αλβανικό στόλο να μας φυλάει γιατί αρνήθηκε να
πει ένα νέο ΟΧΙ στην εισβολή των σύγχρονων Σαρακηνών, των πειρατών της άσπρης
σκόνης με τα βαπόρια τους. Η Ελλάδα πολλές φορές κλήθηκε να αποφασίσει με ποια
πλευρά θα είναι. Των νικητών ή των ηττημένων. Τι θα γινόταν άραγε αν ο Μεταξάς επέλεγε ΝΑΙ εκείνο το χάραμα εις
το όνομα της επιτήδειας ουδετερότητας; Αν ο Ελευθέριος Βενιζέλος παραιτιόταν εις το όνομα
της γερμανικής Αυλής; Αν δεν έστελναν τα νιάτα τους να έγραφαν ιστορία με το αίμα τους στο παγκόσμιο βιβλίο της ανθρωπότητας;
Ας ανασχηματιστούμε, λοιπόν. Ας παραμείνουμε στους ηττημένους ανεξαρτήτως Κυβέρνησης. Ένα μηδέν εξάλλου από όποια πλευρά και
να το τραβήξεις σε ένα μηδέν θα καταλήξει. Ακόμα και αν τραβήξουν όλοι μαζί οι
ομοϊδεάτες που θέλει και ο κ.Λεβέντης, πάλι μηδέν θα είναι δυστυχώς. Ίσως να είναι πιο μεγάλο και εντυπωσιακό.
Η ιστορία της Ελλάδας θέλει μεγάλους άντρες για να γραφτεί. Ένας
μικρός λαός όμως πόσους μεγάλους πολιτικούς άντρες έχει που δεν κοιτούν λάγνα την καρέκλα
της εξουσίας και από τις δύο πλευρές της. Που δεν σκύβουν το κεφάλι τους για τον ηδονικό αυτοσκοπό μίας εύκολης ζωής; Πόσες γυναίκες σύγχρονες Σπαρτιάτισσες;
