3 και ½ πολιτικά
ζητούμενα αναμένονται να καθορίσουν τη μοίρα της Ελλάδας. Η κοινωνία σαφώς πιο
ώριμη έπειτα από 7 χρόνια πολιτικών περιπλανήσεων και ασφαλώς βαριά τραυματισμένη
πλησιάζει για πρώτη φορά στην ιστορία της στο σημείο να επιβάλλει τις πολιτικές
εξελίξεις. Οι 127.000 μισθοί του εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας των
100 ευρώ μηνιαίως, το αδιέξοδο της διά-πολιτικής εμμονής στο απραγματοποίητο, η
συνειδητοποίηση της παρούσας ισχύος της χώρας και η νέα γενιά αναμένεται να γείρουν την πλάστιγγα στην πλευρά του νικητή.
Το πρώτο ζητούμενο είναι
ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία. Είναι τραγικό και παράλληλα ενδεικτικό
μετά από την τόσο αποτυχημένη πολιτική της σημερινής Κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ –
ΑΝΕΛ να μην μπορεί ακόμα να επιβάλλει την ατζέντα της η Νέα Δημοκρατία. Ένα παλαιό
κόμμα πρέπει να αποδείξει αν αξίζει την τελευταία ευκαιρία του ανάλογα με το
βαθμό που θα καταφέρει να πείσει ότι μπορεί να φέρει την ευημερία στο λαό.
Μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει να παρουσιάσει ένα αξιόπιστο πρόγραμμα, κάτι
διαφορετικό από τα τετριμμένα που να εκμεταλλεύεται τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα
της χώρας, τους νέους και να απειλήσει σοβαρά την παρούσα Κυβέρνηση. Ο κόσμος
δεν έχει ξεχάσει την ντροπιαστική περίοδο του Κώστα Καραμανλή όπου η Ελλάδα
απεκόπη από τη Δύση, καταχρεώθηκε και εκμαυλίστηκε πολιτικά και οργίασε σε
σκάνδαλα. Πολλοί πρωταγωνιστές του χθες συνεχίζουν να προβάλλονται στο σήμερα δημιουργώντας
μία πολιτική απέχθεια. Αν θα μπορέσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης να παρουσιάσει και
να κάνει ό,τι δεν έκανε ο πατέρας του πριν από 25 χρόνια, μία χαμένη γενιά, θα
καθορίσει και τη λαϊκή του αποδοχή και την ημερομηνία των επόμενων εκλογών.
Το δεύτερο πολιτικό
ζητούμενο το Σεπτέμβρη είναι η επιτυχία ή αποτυχία του πόλου των Κεντρώων
μεταρρυθμιστών του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Αν πετύχει η πολιτική τους σύγκλισή και
συνδυαστεί μία ειλικρινή μεταμέλεια από το κόμμα που διέφθειρε την Ελλάδα και συνέβαλε
στην 99ετή της εξέλιξη σε αποικία με την ορμή των νέων στελεχών του Ποταμιού που θέλουν να
προσφέρουν υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να δημιουργήσουν έναν πρωταγωνιστή στην
πολιτική σκηνή. Σε διαφορετική περίπτωση το μεν ΠΑΣΟΚ θα χαθεί στη δίνη της ιστορίας
και το Ποτάμι θα ξεραθεί λόγω πολιτικής ανομβρίας.
Το τρίτο ζητούμενο και
ίσως το πιο κρίσιμο είναι η αποφασιστικότητα της παρούσης κυβερνητικής
συνεργασίας των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Ένα ετερόκλητο σχήμα που έφερε πολλά δεινά στην
Ελλάδα από την επιεικώς ανόητη πολιτική της αφελούς σύγκρουσης και παγκόσμιας
περιπλάνησης που κατέληξε στην πλήρη αποδοχή της ισχύος των δανειστών μας και
την απόπειρα επιβίωσής του. Το ελαφρυντικό της διαφορετικής ταυτότητας με τα
παλαιά κόμματα του δικομματισμού τους έδωσε χρόνο ζωής ο οποίος όμως θα εξαρτηθεί
μόνο από το βαθμό της ειλικρινής μεταμέλειάς τους. Αν απλά προσποιούνται ο
Σεπτέμβρης δεν βγαίνει, άντε βαριά μέχρι τον Οκτώβρη. Αν όμως επιχειρήσουν να
ενστερνιστούν μία Ελλάδα μακριά από εκβιασμούς και διαπλοκές με τους πρωταγωνιστές
του παρακράτους και αποφασίσουν να αξιοποιήσουν τα υγιή κύτταρα της κοινωνίας
όλα είναι πιθανά.
Το ½ ζητούμενο, το Κολλητήρι της ελληνικής πολιτικής σκηνής είναι ο Bασίλης Λεβέντης, η Ένωση Κεντρώων,
που τελικά αποδεικνύεται κόμμα του
πάγκου, παρά τις περγαμηνές και τις ελπίδες που έθρεψε με την εκλογική του επιτυχία.
Τα στενά προσωπικά συμφέροντα του Αρχηγού τους, σύζυγοι και παιδιά, μετέτρεψαν
την Ένωση σε ένα πολιτικό περιφερόμενο μόρφωμα που κολλάει με όλα. Γρήγορα έχασε
την ταυτότητά του και θα χρειαστεί πολύς κόπος και ειλικρίνεια για να την
ξαναβρεί. Αν τη βρει θα μπορέσει να απεμπολήσει τις πρόσφατες αμαρτίες του κυρίως
προς τους ψηφοφόρους του.
Ραντεβού το Σεπτέμβρη
για την ελληνική πολιτική σκηνή με νέα έργα το πιθανότερο αν συνεχιστεί η
πολιτική υποκρισία, οι δοσοληψίες των κυβερνώντων με σκοτεινές δυνάμεις, εντός
και εκτός της χώρας και η εμμονή αδιαφορίας του πιο κρίσιμου στοιχείου σε μία κοινωνία.
Η ευημερία του λαού.
Σε μία από τις πιο πλούσιες χώρες της οικουμένης.
Πάει πολύ να μας πείσουν
ότι πρέπει να ζούμε φτωχά, σε αγαθά και πνεύμα, γιατί απλά μας το ζητούν οι
δανειστές μας.
Η Ελλάδα δεν πουλιέται
και δεν αντιπροσωπεύεται. Ο ακολουθών κερδίζει…
