Ο πόλεμος δεν συναντάται
στην απόλυτη μορφή του στο ανθρώπινο είδος. Είναι ύβρις η επιδίωξή του. Ο
νικητής για διαφόρους λόγους με την επιβολή της θέλησής του οφείλει να
σταματήσει την ορμή του, τις εχθρικές ενέργειες εναντίον τού ηττημένου. Αυτό συνέβαινε πάντα. Είτε ο φόβος του
αγνώστου είτε η δίψα για λάφυρα, είτε η επίτευξη του σκοπού είτε η συναίσθηση
του αγώνα, είτε η επιθυμία για επίδειξη μεγαλόκαρδης συμπεριφοράς, είτε η συνήθης πρακτική,
είτε κάτι άλλο επέβαλαν την παύση των εχθροπραξιών με την ομολογία του ηττημένου.
Ολοκληρωτικές απόπειρες
επιβολής της ισχύος, οι λεγόμενες γενοκτονίες ή τελικές λύσεις, ουδέποτε
ολοκληρώθηκαν παρά τη σφοδρότητα και την ανεντιμότητά τους από πλευράς του νικητή. Οι λάτρεις τους
έμειναν στην ιστορία, ζωντανοί ή πεθαμένοι, ως μνημεία επαίσχυντης ύπαρξης του ανθρωπίνου
είδους, όλοι ηττημένοι εξ ορισμού.
Η επιείκεια του νικητή
δεν οφείλει να λαμβάνεται ως αδυναμία. Η άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας
δεν τιμά τον ηττημένο. Αλίμονο αν η ήττα στο
πεδίο της μάχης επιδιώκεται να ληφθεί ως νίκη στη διπλωματία. Χαρακτηριστικό
παράδειγμα η τραγική αποτυχία του παρακράτους "γκιουλενιστών" της Ελλάδας που
στην προσπάθεια επιβίωσής τους πανηγυρίζουν την ατιμωτική πανωλεθρία της χώρας. Οι
συνέπειες σε περίπτωση οργής του νικητή
μπορεί να είναι απρόβλεπτες για τον ηττημένο σύντομα. Ο ηττημένος οφείλει να υπογράφει τη συνθηκολόγηση του που του εξασφαλίζει την επιβίωση στο μέλλον.
Ασφαλώς
στην περίπτωση
που το κάστρο πέφτει από μέσα με ανοιχτή την Κερκόπορτα και δεν μιλάμε
για μία μονομαχία ανδρών, μπορεί η
ήττα και η ύβρις προς τον νικητή να αποτελούν αυτοσκοπό για τον αφανισμό
ενός
στρατού, ενός λαού. Εδώ δεν μιλάμε για
μία αυταπάτη πλεόν αλλά για έναν εγκληματικό θανάσιμο αυτοτραυματισμό
που ο νικητής οφείλει να λάβει υπόψη, όπως ο Μέγας Αλέξαδρος με τον
βασιλιά Δαρρείο.
Το ξεφουσκωμένο λάστιχο κατά την επιστροφή από τη δουλειά ενός
δημοσιογράφου που γράφει τα δημόσια έναντι πινακίου φακής και του αντιτίμου πλούτου της ελευθερίας δεν
μπορεί παρά να λαμβάνεται ως ένας πυροβολισμός ενός ξεχασμένου ηττημένου πολεμιστή στη
ζούγκλα της ενημέρωσης. Το ίδιο και για έναν απρόθυμο παρασυρμένο πρόθυμο που ορθώς παρέδωσε
το όπλο του σε ένδειξη σεβασμού στον νικητή. Ειδάλλως αν το λάβει ο νικητής ως
πρόκληση προς συνέχιση της μάχης τότε οι συνέπειες μπορεί να είναι μη προβλέψιμες. Υπάρχουν αρκετοί δημοσιογράφοι που δεν τους αρέσει να λαμβάνουν βιβλία ως αναμνηστικά δώρα.
Η επόμενη Ελλάδα μπορεί
να ανατινάξει όλο το οικοδόμημα εξουσίας των λαών, να φέρει στο στόχαστρο του
ήλιου τον Μεγάλο Αδελφό που στην προσπάθειά του στην αυγή της χιλιετίας να σώσει την Ελλάδα, την
παρέδωσε στην 99ετή εκπόρνευσή της πρόσφατα, κατ’ εντολή της Όλγας της Λωζάννης, σε έναν ευρωπαϊκό
οίκο ανοχής διαφορετικό απ’ αυτόν που οραματίστηκαν εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες όταν έχυναν το
αίμα τους, με αποκορύφωμα τη διάσωση του στρατιώτη Ryan την 6η Ιουνίου
1944 στο Deuville της
Γαλλίας.
Για μία ελεύθερη Ελλάδα στις κορφές της Πίνδου και στις αυλές της Ευρώπης...
