Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Ωραιοποιήσεις και «βαφτίσια» έχουμε πάλι με αφορμή την
επικείμενη δέσμευση της κυβέρνησης σε έναν μηχανισμό αυτόματης
δημοσιονομικής διόρθωσης, με τις αποφάσεις για περικοπές να λαμβάνονται
μέσω προεδρικών διαταγμάτων και η σχετική συζήτηση να γίνεται εκ των
υστέρων, μία φορά το χρόνο, κατά τη συζήτηση επί του προϋπολογισμού.Ο κ. Σκουρλέτης, μιλώντας στο ραδιόφωνο του Alpha (10 Μαΐου), είπε πως… απορρίφθηκε η θέση του ΔΝΤ για επιπλέον μέτρα 3,6 δις ευρώ – ενώ όλοι καταλαβαίνουν πως αυτό ακριβώς έγινε, απλώς διατυπώθηκε με πιο… κομψό τρόπο.
Ο κ. Σταθάκης (Real Fm, 11 Μαΐου) είπε πως ο μηχανισμός θα διαρκέσει μέχρι το 2018, έχει δηλαδή, όπως είπε, ημερομηνία λήξης, διότι αυτή είναι η συμφωνία!
Υποστήριξε μάλιστα ότι ο μηχανισμός «δεν διαφέρει ούτε στο ελάχιστο από τον καθιερωμένο μηχανισμό που υπάρχει σε όλες τις χώρες της ΕΕ που έχουν συμφωνήσει το δημοσιονομικό σύμφωνο, μέχρι το 2020. Δεν έχει καμία διαφορά από αυτόν, τον έχει η Γερμανία, η Σουηδία, υπάρχει συζήτηση με την απόκλιση που υπάρχει στην Πορτογαλία».
«Άρα», συμπέρανε ο κ. Σταθάκης, «δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Ούτε τέταρτο μνημόνιο ούτε μακροχρόνιες δεσμεύσεις, ούτε μακροχρόνιος μηχανισμός προσαρμογής. Τίποτε από αυτά δεν αποτελεί μέρος της συζήτησης. Το αντίθετο».
Φυσικά, δεν λέει την αλήθεια, διότι, αν δεν διαφέρει από αυτούς των άλλων χωρών, τότε είναι μόνιμος, διότι μόνιμος είναι και στις άλλες χώρες.
Όταν ψηφίστηκε εκεί, δεν συμφωνήθηκε πως θα διαρκούσε για κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα – οπότε γιατί θα μας έκαναν εμάς μια τέτοια ειδική μεταχείριση;
Και ο κ. Δραγασάκης, στις 11 Μαΐου, μιλώντας στην τηλεόραση του Alpha, προσπάθησε να… αποδραματοποιήσει την κατάσταση, λέγοντας πως «και ο ελληνικός νόμος περί δημόσιου λογιστικού πριν τα Μνημόνια έλεγε ότι αν υπάρχει απόκλιση, πρέπει να υπάρχει συμπληρωματικός προϋπολογισμός», προσθέτοντας ότι «ο Ν. 4063/2012 είναι ο νόμος που ψηφίστηκε από την ελληνική Βουλή και προβλέπει να υπάρχει μηχανισμός διορθωτικός δημοσιονομικών αποκλίσεων, αν υπάρξουν αποκλίσεις».
Φυσικά, δεν είναι αυτή η αλήθεια. Αν όλα αυτά υπήρχαν, τότε γιατί μας υποχρεώνουν να τα ξανανομοθετήσουμε; Γιατί δεν αρκέστηκαν στους προηγούμενους νόμους (του 2012 και του 2014);
Η αλήθεια είναι ότι στις 2 Μαρτίου 2012 το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (τα 25 κράτη μέλη πλην του Ηνωμένου Βασιλείου (ΗΒ) και Τσεχία) υπέγραψε τη Συνθήκη για τη Σταθερότητα, τον Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση.
Σύμφωνα με αυτόν τον δημοσιονομικό κανόνα, ο προϋπολογισμός της γενικής κυβέρνησης «θα είναι ισοσκελισμένος ή πλεονασματικός» (άρθρο 3, §1.α)), ενώ ο γνωστός πλέον ως «χρυσός κανόνας» θα θεωρείται ότι «τηρείται εάν το ετήσιο διαρθρωτικό ισοζύγιο...αντιστοιχεί στον ανά χώρα καθορισθέντα μεσοπρόθεσμο στόχο...με καθορισμό του κατώτερου ορίου για το διαρθρωτικό έλλειμμα στο 0,5% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος σε τιμές αγοράς» (άρθρο 3, §1.β)).
Πρόκειται για αυστηροποίηση του Κανονισμού 1175/2011 (23.11.11) που έχει αναθεωρήσει το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης του 1997, καθώς η εποπτεία θα είναι αυστηρότερη και ενδελεχής, οι κυρώσεις άμεσες και ουσιαστικές.
Πολλές χώρες έχουν συμφωνήσει στην εφαρμογή του 2011 και μόνο χώρες που βρέθηκαν σε προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως για παράδειγμα η Πορτογαλία τον Απρίλιο του 2014, υποχρεώθηκαν στην εφαρμογή του Κανονισμού του 2012 ή η Ελλάδα με το νόμο 4270 του 2014.
Ωστόσο, εκείνος ο νόμος ουδεμία σχέση έχει με αυτά που συμφωνήθηκαν τώρα. Αφορούσε, βέβαια, σε διορθωτικό μηχανισμό αποκλίσεων, αλλά το δημοσιονομικό κενό προσδιοριζόταν εκ των υστέρων. Εδώ, το δημοσιονομικό κενό προσδιορίζεται εκ των προτέρων – στο 2% του ΑΕΠ, δηλαδή σε μέτρα 3,5 δις.
Εδώ, όπως προκύπτει από την τελευταία Δήλωση του Eurogroup, η Ελλάδα αναλαμβάνει τη δέσμευση για «πρόσθετο προληπτικό μηχανισμό».
Επιπλέον, δεν αφήνει περιθώρια επιλογής, καθώς στοχεύει ξεκάθαρα σε περικοπές μισθών και συντάξεων και βέβαια είναι μόνιμος – διότι αφορά στην επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης του 3,5% τις προσεχείς δεκαετίες.
Όσο και να προσπαθεί να μας πει η κυβέρνηση πως στην Ελλάδα θα ισχύει ό,τι και στις άλλες χώρες, είναι αδύνατον να μας πείσει.
Στην Ελλάδα ίσχυε ό,τι και στις άλλες χώρες όσο εφαρμόζονταν οι νόμοι του 2012 και του 2014.
Όλοι καταλαβαίνουν πως κάθε πρόσθετη ρύθμιση αφορά πρόσθετα βάρη και περικοπές.
Διαφορετικά αυτή η ρύθμιση απλά δεν θα χρειαζόταν!
Και βέβαια, είναι αστείο να σκεφθούμε πως οι νόμοι αυτοί τελούν υπό αίρεση και καταργούνται μέσα σε δυο-τρία χρόνια.
Αν δεν συνέβη στις χώρες που βρίσκονται εκτός μνημονίου, πώς θα συνέβαινε σε μας;
Τελικά, υπήρχε ο νόμος και δεν χρειαζόταν ή δεν υπήρχε αλλά είναι προσωρινός;
Συμπέρασμα (διαρκές και μονότονο): Τα ψέματα και η προπαγάνδα συνεχίζονται.
elzoni.gr
