Γράφει ο
Παλιός Χρόνος, νέος Χρόνος, το πιο επίμονο και ανησυχητικό
ερώτημα που κυριαρχεί εναγωνίως στη σκέψη των Ελλήνων και μου γίνεται,
τουλάχιστον από πολλούς ακροατές των ραδιοφωνικών Σταθμών, που
συνεργάζομαι σε Ελλάδα και Ομογένεια (στη δημοσιογραφία από το 1959),
είναι το «πότε επί τέλους θα ακούσουμε ότι τελείωσε η κατηφόρα της
Οικονομίας μας και θα ελπίσουμε»;
Δεν έχω ιδέα από Οικονομική και Πολιτική Επιστήμη γι’ αυτό απευθύνομαι στους ειδικούς. Ή δεν ξέρουν, ή δεν θέλουν να μιλήσουν.
Εγώ όμως ο απολύτως αδαής, αφού τονίσω την άγνοιά μου και οχυρωθώ πίσω από αυτή τη δήλωσή μου, μιλάω. Όχι από θρασύτητα, μαγκιά, πολιτική θέση, υποχρέωση. Και πέντε χρόνια τώρα…. «προβλέπω», δηλαδή συμπίπτουν απαντήσεις μου με την επερχόμενη πραγματικότητα. Δεν φοβάμαι να μιλήσω διότι απαντώντας νιώθω πως είμαι ένας εξοικειωμένος κομπογιαννίτης ή μια επαγγελματίας τολμηρή ομορφούλα γυφτοπούλα, που σας λέει τη μοίρα σας. Και σας διαβεβαιώ ότι πολλές αξιόλογες κυρίες και όχι κυράδες, με πείθουν κατά καιρούς πως « τους τα βρήκε όλα». Βεβαίως εάν ακούγατε τί τους έλεγε η ομορφούλα γυφτοπούλα που τα βρίσκει όλα, θα πέφτατε τουλάχιστον από το μπαλκόνι του σπιτιού σας, επειδή η μοίρα δεν σας γέννησε ομορφούλα γυφτοπούλα.
Δεν βάζω και τον εαυτό μου στην.... μοίρα των δύο προαναφερθέντων επαγγελματιών, γιατί εγώ δεν αμείβομαι για τις.... απόπειρες προβλέψεών μου. Επειδή νέος χρόνος είναι μπροστά μας, θα επαναλάβω όσα λέω την τελευταία πενταετία.
Αρχίζω από τα δικά μου οικονομικά, που θα είναι χειρότερα. Γιατί εγώ θα είμαι χειρότερος νοικοκύρης από όσο ήμουν τον περασμένο χρόνο. Κι αυτό γιατί η χώρα στην οποία ζω διοικείται και κυβερνάται όλο και από χειρότερους ανθρώπους γενικότερα. Δεν έχω ούτε ένα εχέγγυο βασιμότητος, εγκυρότητος και υποτιθέμενης δικαιολογούμενης ενδείξεως που να σας οδηγεί ακόμη και στο να σας ζητήσω να λάβετε υπόψη σας τη γνώμη μου. Όμως νομίζω ο πρωθυπουργός μας κ. Αλέξης Τσίπρας, είναι πάρα πολύ τυχερός. Καλά μελετημένος, για να μην ειπώ δασκαλεμένος και παρεξηγηθώ. Βρήκε στρωμένο πολιτικό τραπέζι. Όχι με πλούσια τα ελέη μεν, αλλά σε τρία χρόνια δε, όχι τραπεζομάντηλο αλλά ούτε τα πόδια του τραπεζιού δεν θα υπάρχουν. Κι αν έχουμε και τρώμε κατάχαμα, σαν κάποιους άλλους λαούς, πάλι καλά. (Βρέθηκα μερικές φορές εκεί, αλλά ένιωθα άβολα λόγω ακαταλλήλου σωματότυπου).
Θα είμαστε όλοι στα πόδια τα δικά του, τείνοντάς του την αριστερή παλάμη μας για ένα ψίχουλο βρώμικο ψωμί. Ο κ. Τσίπρας, άλλο δρόμο μας δείχνει (και πείθει τουλάχιστον τους αδαείς) πως θα τραβήξει και άλλον έχει στο μυαλό του. Άλλα λέει (και πείθει, τουλάχιστον τους αδαείς) και άλλα κάνει, μάλιστα κατά 100%. Δεν τον ενδιαφέρει και ορθώς πράττει εάν λέει ψέματα. Ένας που θέλει να λέγεται ηγέτης δεν ακούει, λέει πως ακούει, το λαό. Καθυστερεί επειδή δήθεν (και πείθει τουλάχιστον τους αδαείς) τον καθυστερούν οι άλλοι ή μας λέει αυτή η καθυστέρηση είναι για το καλό μας. Το χείριστο είναι για εμάς. Και το ξέρει. Αλλά το κάλλιστο για τον κ Τσίπρα. Θα μας πάει εκεί που ονειρεύεται πότε ζικ-ζακ, με διάφορα τερτίπια, από άγνωστα στους σημερινούς ψηφοφόρους μονόδρομα και χωρίς επιστροφήν μονοπάτια και πότε με ευθείες τρίπλες, που θα τον χειροκροτούμε ως Πελέ στο πολιτικό γήπεδο.
Έχει προοπτικές και άκρες πολλές, συντηρητικά και πονηρά εξελισσόμενες φιλοδοξίες, έχει πιάσει ένα μίτο που ούτε η Αριάδνη τον απέκτησε ποτέ. Τον ψάχνανε κάποιοι σχεδόν σαράντα χρόνια, τώρα που τον βρήκανε, δεν τους αφήνει αυτός. Κόλλησε πάνω τους λες και κόλλησε στον ελληνικό λαό. «Μην ακούτε τί λέω για σας αλλά τί κάνω για σας» έλεγε κάποιος σε κάποιους, αν το θυμούνται κάποιοι!
Δεν ξέρω ποιες μεθόδους κατάληψης της εξουσίας έχει διδαχθεί την εποχή που ήταν στην ΚΝΕ. Εγώ όμως που οδηγήθηκα στην ΚΝΕ της εποχής μου, ως αετόπουλο, το 1942 ή 43, σε ηλικία επτά-οκτώ ετών, αλλά παρακολουθούσα και μαθήματα βαθέως Σταλινισμού μαζί με τους μεγάλης ηλικίας. Δεν είχαμε χωριστές υπαίθριες αίθουσες – από τότε έπασχε η Παιδεία σε χώρους διδασκαλίας. Κάτω από πανύψηλα πλατάνια, στρώναμε πλατανόκλαρες και «αναπαυτικά», εκεί στην ημιορεινή Κορινθία, από τους γενικότερα αναλφάβητους καθοδηγητές μας επήρα ολοκληρωμένες γνώσεις Σταλινισμού πανεπιστημιακού επιπέδου και ανεξίτηλες μεθόδους του πώς θα καταλαμβάναμε την εξουσία μόλις έφευγαν οι Γερμανοί. Που τάχα τους πολεμούσαμε! Αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα μάθουν την αλήθεια οι απόγονοί μας μετά από εκατό χρόνια. Μέχρι τότε θα έχουμε Συλλόγους αντιστασιακών. Και η μοίρα το έφερε έτσι που δεν έγινα τζιχαντζιστής. Σαν αυτά τα παιδάκια που βλέπουμε στην Τηλεόραση και φρίττουμε απαισίως. Όπως μια νεαρά κυρία, που σεβάστηκα την ηλικία της και δεν της είπα τί ήταν ο παππούς της στα νιάτα του! Το είπα όμως στον φίλο μου πατέρα της και μου είπε θυμόσοφα «καλό είναι μην μαθαίνουν τα παιδιά τέτοια πράματα, ούτε και να τα θυμόμαστε».
Ασφαλώς και ο Τσίπρας δεν σκοπεύει να χρησιμοποιήσει μεθόδους σταλινισμού. Ο Τσίπρας θα φέρει εντέχνως και ηπίως τη χώρα «σε μορφή οικονομικής κομμουνιστικοποίησης», για να θυμηθώ τον τίτλο ενός άρθρου μου της 10ης Οκτωβρίου του 2011 όπου δίνω συγκεκριμένες λεπτομέρειες. Βεβαίως δεν αποκλείεται ο συλλογισμός μου να είναι εν ολίγοις, εν πολλοίς ή και εξ’ ολοκλήρου εσφαλμένος. Διότι είναι καρπός πείρας αποθηκευμένων πληροφοριών εξ «απομεμακρυσμένων» εποχών, κτηθεισών από ανολομολόγητες προσωπικές συνομιλίες μου με παλιούς πρωθυπουργούς, υπουργούς, επί φημολογημάτων, απόρροια των πενήντα έξι χρόνων στη "βαθειά" Δημοσιογραφία.
Κάποιοι νομίζουν πως θα χρησιμοποιηθεί από κάποιους για κάποιους σκοπούς τους και θα χάσει τους δικούς του. Το κακό για τον κ. Τσίπρα είναι ότι κινδυνεύει να είναι μόνος, ξεχωριστός ανάμεσα στους συντρόφους του.
Είπα φιλικά και σε κάποιον παράγοντά του σε μια πρόσφατη επαγγελματικοκοινωνική συνάθροιση, «πρέπει να φροντίσετε να γίνετε πολλοί, να θεωρηθείτε και να είστε καλοί, δημοφιλείς για να είστε και ασφαλείς». Αυτά όλα όμως δεν σημαίνουν πως θα τελειώσει η επί του ερωτήματος κατηφόρα της Οικονομίας μας. Απεναντίας θα αρχίσει η μεγάλη και ατελείωτη ασθμαίνουσα ανηφόρα με τον βαρύ κι ασήκωτο σταυρό στον ώμο μας.
Με το αραίωμά του λαού από την Πατρίδα και η νέα κατάσταση δεν θα έχει για πολλές δεκαετίες ουδεμία σχέση με ό,τι γνωρίζαμε και ονειρευόμασταν και ζούσαμε στο παρελθόν. Θα τα έχουμε όλα χαμένα, ξεχασμένα, ηθελημένα, πορευόμενοι και συμπορευόμενοι όλο και πιο αριστερά. Μέχρι να ξαποστάσουμε σε μονίμως χιονισμένες παρυφές ενός μοντέρνου πρωτοπόρου ευρωπαϊκού κομμουνισμού. Που δεν θα ικανοποιήσει μεν ποτέ το όνειρο της κ. Παπαρήγα να είναι σταλινικός, αλλά δεν θα απέχει δε και πολύ από ένα σοσιαλκομμουνιστικό καθεστώς φτώχειας.
Με έναν γαλήνια ή έστω ήσυχα κινούμενο απαρεγκλίτως λαό επί σταθεράς τροχιάς. Σαν ένα παλιό βαγόνι ατμοκίνητου τραίνου, που θα σπρώχνεται ανηφορικά προς την ανάπτυξιν με το φύσημα του αέρα. Ο λαός, όχι οι πολίτες, θα είναι ήρεμος, χωρίς τις άγονες αγωνίες του παρελθόντος Του αν κάποιοι δολίως μας κατευθύνουν σε «επικίνδυνους καπιταλισμούς, ευρωπαϊκούς φιλελευθερισμούς και βάρβαρες αμερικανογέννητες νεοφιλελεύθερες απάνθρωπες καταστάσεις αστάθειας και αβεβαιότητος, που φθείρουν τους λαούς». Αυτά όμως, όχι με βιασύνη, όχι μέσα στο 2016. Αρκετά αργότερα. Θα περάσει τριετία.
Ο Γολγοθάς είναι μακρύς, εξαντλητικός και «ανεξάντλητος», ο σταυρός πολύ πιο βαρύς άμα το ξύλο του είναι νωπό, αν δεν έχει καλά ξεραθεί. Θα ψηθεί όμως αργά-αργά στους ώμους μας. Όσο και αν έχουν γύρει αυτοί.
ΚΑΛΗ ΛΗΘΗ
iliop@otenet.gr
O Hλίας Ηλιόπουλος είναι δημοσιογράφος από το Δερβένι Κορινθίας
elzoni.gr
Ηλίας Ηλιόπουλος
Παλιός Χρόνος, νέος Χρόνος, το πιο επίμονο και ανησυχητικό
ερώτημα που κυριαρχεί εναγωνίως στη σκέψη των Ελλήνων και μου γίνεται,
τουλάχιστον από πολλούς ακροατές των ραδιοφωνικών Σταθμών, που
συνεργάζομαι σε Ελλάδα και Ομογένεια (στη δημοσιογραφία από το 1959),
είναι το «πότε επί τέλους θα ακούσουμε ότι τελείωσε η κατηφόρα της
Οικονομίας μας και θα ελπίσουμε»;Δεν έχω ιδέα από Οικονομική και Πολιτική Επιστήμη γι’ αυτό απευθύνομαι στους ειδικούς. Ή δεν ξέρουν, ή δεν θέλουν να μιλήσουν.
Εγώ όμως ο απολύτως αδαής, αφού τονίσω την άγνοιά μου και οχυρωθώ πίσω από αυτή τη δήλωσή μου, μιλάω. Όχι από θρασύτητα, μαγκιά, πολιτική θέση, υποχρέωση. Και πέντε χρόνια τώρα…. «προβλέπω», δηλαδή συμπίπτουν απαντήσεις μου με την επερχόμενη πραγματικότητα. Δεν φοβάμαι να μιλήσω διότι απαντώντας νιώθω πως είμαι ένας εξοικειωμένος κομπογιαννίτης ή μια επαγγελματίας τολμηρή ομορφούλα γυφτοπούλα, που σας λέει τη μοίρα σας. Και σας διαβεβαιώ ότι πολλές αξιόλογες κυρίες και όχι κυράδες, με πείθουν κατά καιρούς πως « τους τα βρήκε όλα». Βεβαίως εάν ακούγατε τί τους έλεγε η ομορφούλα γυφτοπούλα που τα βρίσκει όλα, θα πέφτατε τουλάχιστον από το μπαλκόνι του σπιτιού σας, επειδή η μοίρα δεν σας γέννησε ομορφούλα γυφτοπούλα.
Δεν βάζω και τον εαυτό μου στην.... μοίρα των δύο προαναφερθέντων επαγγελματιών, γιατί εγώ δεν αμείβομαι για τις.... απόπειρες προβλέψεών μου. Επειδή νέος χρόνος είναι μπροστά μας, θα επαναλάβω όσα λέω την τελευταία πενταετία.
Αρχίζω από τα δικά μου οικονομικά, που θα είναι χειρότερα. Γιατί εγώ θα είμαι χειρότερος νοικοκύρης από όσο ήμουν τον περασμένο χρόνο. Κι αυτό γιατί η χώρα στην οποία ζω διοικείται και κυβερνάται όλο και από χειρότερους ανθρώπους γενικότερα. Δεν έχω ούτε ένα εχέγγυο βασιμότητος, εγκυρότητος και υποτιθέμενης δικαιολογούμενης ενδείξεως που να σας οδηγεί ακόμη και στο να σας ζητήσω να λάβετε υπόψη σας τη γνώμη μου. Όμως νομίζω ο πρωθυπουργός μας κ. Αλέξης Τσίπρας, είναι πάρα πολύ τυχερός. Καλά μελετημένος, για να μην ειπώ δασκαλεμένος και παρεξηγηθώ. Βρήκε στρωμένο πολιτικό τραπέζι. Όχι με πλούσια τα ελέη μεν, αλλά σε τρία χρόνια δε, όχι τραπεζομάντηλο αλλά ούτε τα πόδια του τραπεζιού δεν θα υπάρχουν. Κι αν έχουμε και τρώμε κατάχαμα, σαν κάποιους άλλους λαούς, πάλι καλά. (Βρέθηκα μερικές φορές εκεί, αλλά ένιωθα άβολα λόγω ακαταλλήλου σωματότυπου).
Θα είμαστε όλοι στα πόδια τα δικά του, τείνοντάς του την αριστερή παλάμη μας για ένα ψίχουλο βρώμικο ψωμί. Ο κ. Τσίπρας, άλλο δρόμο μας δείχνει (και πείθει τουλάχιστον τους αδαείς) πως θα τραβήξει και άλλον έχει στο μυαλό του. Άλλα λέει (και πείθει, τουλάχιστον τους αδαείς) και άλλα κάνει, μάλιστα κατά 100%. Δεν τον ενδιαφέρει και ορθώς πράττει εάν λέει ψέματα. Ένας που θέλει να λέγεται ηγέτης δεν ακούει, λέει πως ακούει, το λαό. Καθυστερεί επειδή δήθεν (και πείθει τουλάχιστον τους αδαείς) τον καθυστερούν οι άλλοι ή μας λέει αυτή η καθυστέρηση είναι για το καλό μας. Το χείριστο είναι για εμάς. Και το ξέρει. Αλλά το κάλλιστο για τον κ Τσίπρα. Θα μας πάει εκεί που ονειρεύεται πότε ζικ-ζακ, με διάφορα τερτίπια, από άγνωστα στους σημερινούς ψηφοφόρους μονόδρομα και χωρίς επιστροφήν μονοπάτια και πότε με ευθείες τρίπλες, που θα τον χειροκροτούμε ως Πελέ στο πολιτικό γήπεδο.
Έχει προοπτικές και άκρες πολλές, συντηρητικά και πονηρά εξελισσόμενες φιλοδοξίες, έχει πιάσει ένα μίτο που ούτε η Αριάδνη τον απέκτησε ποτέ. Τον ψάχνανε κάποιοι σχεδόν σαράντα χρόνια, τώρα που τον βρήκανε, δεν τους αφήνει αυτός. Κόλλησε πάνω τους λες και κόλλησε στον ελληνικό λαό. «Μην ακούτε τί λέω για σας αλλά τί κάνω για σας» έλεγε κάποιος σε κάποιους, αν το θυμούνται κάποιοι!
Δεν ξέρω ποιες μεθόδους κατάληψης της εξουσίας έχει διδαχθεί την εποχή που ήταν στην ΚΝΕ. Εγώ όμως που οδηγήθηκα στην ΚΝΕ της εποχής μου, ως αετόπουλο, το 1942 ή 43, σε ηλικία επτά-οκτώ ετών, αλλά παρακολουθούσα και μαθήματα βαθέως Σταλινισμού μαζί με τους μεγάλης ηλικίας. Δεν είχαμε χωριστές υπαίθριες αίθουσες – από τότε έπασχε η Παιδεία σε χώρους διδασκαλίας. Κάτω από πανύψηλα πλατάνια, στρώναμε πλατανόκλαρες και «αναπαυτικά», εκεί στην ημιορεινή Κορινθία, από τους γενικότερα αναλφάβητους καθοδηγητές μας επήρα ολοκληρωμένες γνώσεις Σταλινισμού πανεπιστημιακού επιπέδου και ανεξίτηλες μεθόδους του πώς θα καταλαμβάναμε την εξουσία μόλις έφευγαν οι Γερμανοί. Που τάχα τους πολεμούσαμε! Αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα μάθουν την αλήθεια οι απόγονοί μας μετά από εκατό χρόνια. Μέχρι τότε θα έχουμε Συλλόγους αντιστασιακών. Και η μοίρα το έφερε έτσι που δεν έγινα τζιχαντζιστής. Σαν αυτά τα παιδάκια που βλέπουμε στην Τηλεόραση και φρίττουμε απαισίως. Όπως μια νεαρά κυρία, που σεβάστηκα την ηλικία της και δεν της είπα τί ήταν ο παππούς της στα νιάτα του! Το είπα όμως στον φίλο μου πατέρα της και μου είπε θυμόσοφα «καλό είναι μην μαθαίνουν τα παιδιά τέτοια πράματα, ούτε και να τα θυμόμαστε».
Ασφαλώς και ο Τσίπρας δεν σκοπεύει να χρησιμοποιήσει μεθόδους σταλινισμού. Ο Τσίπρας θα φέρει εντέχνως και ηπίως τη χώρα «σε μορφή οικονομικής κομμουνιστικοποίησης», για να θυμηθώ τον τίτλο ενός άρθρου μου της 10ης Οκτωβρίου του 2011 όπου δίνω συγκεκριμένες λεπτομέρειες. Βεβαίως δεν αποκλείεται ο συλλογισμός μου να είναι εν ολίγοις, εν πολλοίς ή και εξ’ ολοκλήρου εσφαλμένος. Διότι είναι καρπός πείρας αποθηκευμένων πληροφοριών εξ «απομεμακρυσμένων» εποχών, κτηθεισών από ανολομολόγητες προσωπικές συνομιλίες μου με παλιούς πρωθυπουργούς, υπουργούς, επί φημολογημάτων, απόρροια των πενήντα έξι χρόνων στη "βαθειά" Δημοσιογραφία.
Κάποιοι νομίζουν πως θα χρησιμοποιηθεί από κάποιους για κάποιους σκοπούς τους και θα χάσει τους δικούς του. Το κακό για τον κ. Τσίπρα είναι ότι κινδυνεύει να είναι μόνος, ξεχωριστός ανάμεσα στους συντρόφους του.
Είπα φιλικά και σε κάποιον παράγοντά του σε μια πρόσφατη επαγγελματικοκοινωνική συνάθροιση, «πρέπει να φροντίσετε να γίνετε πολλοί, να θεωρηθείτε και να είστε καλοί, δημοφιλείς για να είστε και ασφαλείς». Αυτά όλα όμως δεν σημαίνουν πως θα τελειώσει η επί του ερωτήματος κατηφόρα της Οικονομίας μας. Απεναντίας θα αρχίσει η μεγάλη και ατελείωτη ασθμαίνουσα ανηφόρα με τον βαρύ κι ασήκωτο σταυρό στον ώμο μας.
Με το αραίωμά του λαού από την Πατρίδα και η νέα κατάσταση δεν θα έχει για πολλές δεκαετίες ουδεμία σχέση με ό,τι γνωρίζαμε και ονειρευόμασταν και ζούσαμε στο παρελθόν. Θα τα έχουμε όλα χαμένα, ξεχασμένα, ηθελημένα, πορευόμενοι και συμπορευόμενοι όλο και πιο αριστερά. Μέχρι να ξαποστάσουμε σε μονίμως χιονισμένες παρυφές ενός μοντέρνου πρωτοπόρου ευρωπαϊκού κομμουνισμού. Που δεν θα ικανοποιήσει μεν ποτέ το όνειρο της κ. Παπαρήγα να είναι σταλινικός, αλλά δεν θα απέχει δε και πολύ από ένα σοσιαλκομμουνιστικό καθεστώς φτώχειας.
Με έναν γαλήνια ή έστω ήσυχα κινούμενο απαρεγκλίτως λαό επί σταθεράς τροχιάς. Σαν ένα παλιό βαγόνι ατμοκίνητου τραίνου, που θα σπρώχνεται ανηφορικά προς την ανάπτυξιν με το φύσημα του αέρα. Ο λαός, όχι οι πολίτες, θα είναι ήρεμος, χωρίς τις άγονες αγωνίες του παρελθόντος Του αν κάποιοι δολίως μας κατευθύνουν σε «επικίνδυνους καπιταλισμούς, ευρωπαϊκούς φιλελευθερισμούς και βάρβαρες αμερικανογέννητες νεοφιλελεύθερες απάνθρωπες καταστάσεις αστάθειας και αβεβαιότητος, που φθείρουν τους λαούς». Αυτά όμως, όχι με βιασύνη, όχι μέσα στο 2016. Αρκετά αργότερα. Θα περάσει τριετία.
Ο Γολγοθάς είναι μακρύς, εξαντλητικός και «ανεξάντλητος», ο σταυρός πολύ πιο βαρύς άμα το ξύλο του είναι νωπό, αν δεν έχει καλά ξεραθεί. Θα ψηθεί όμως αργά-αργά στους ώμους μας. Όσο και αν έχουν γύρει αυτοί.
ΚΑΛΗ ΛΗΘΗ
iliop@otenet.gr
O Hλίας Ηλιόπουλος είναι δημοσιογράφος από το Δερβένι Κορινθίας
elzoni.gr
