Ανεξαρτήτως διατυπώσεων πάντως, οι 500 πυκνογραμμένες σελίδες του βιβλίου «Η οργή του Ανδρέα» βρίθουν επιθέσεων -με τις οποίες άλλοι μπορεί να συμφωνούν, άλλοι να διαφωνούν- εναντίον εκείνων που δεν τη σεβάστηκαν ως δεύτερη γυναίκα του Ανδρέα και όλων των υπολοίπων που δεν σεβάστηκαν την πολιτική παρακαταθήκη του Παπανδρέου, όπως τουλάχιστον την αισθάνεται η ίδια.
Σε κάθε περίπτωση, τα σχόλια περιττεύουν όταν τα λόγια είναι τόσο ξεκάθαρα επιθετικά για το «παρασιτικό κύκλωμα που κατασπάραξε οτιδήποτε ζωντανό και ηθικό άφησε ο Ανδρέας», για «ανάξιους διαδόχους» και για «αντιανδρεϊκά μορφώματα που καπηλεύονται το χώρο».
Η συγγραφέας, αφού διαβεβαιώνει πως είναι η μόνη που δεν χρησιμοποίησε ποτέ τον Ανδρέα για να πάρει δημόσια αξιώματα και πως παρέμεινε «πολιτικά υπερβολικά σεμνή και ταπεινή», δεν κρύβει πως θα είναι ανάμεσα σε αυτούς που θα επιχειρήσουν την αναγέννηση του χώρου και του τρίτου δρόμου προς το σοσιαλισμό. «Με την επικαιροποίηση των κατευθύνσεων της Ιδρυτικής Διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ θα συνεχιστεί ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας», γράφει χαρακτηριστικά για να ξεκαθαρίσει ευθύς αμέσως: «Αυτή τη φορά δεν θα έχουμε ενότητα προσώπων γύρω από έναν ηγέτη. Θα έχουμε ενότητα θέσεων πάνω στους άξονες μιας πολιτικής». Εν είδει πολιτικού μανιφέστου μάλιστα, αναλύει το πώς θα καλυφθεί το υπάρχον πολιτικό κενό, με κεντρικό άξονα το «δημοκρατικό πατριωτικό χώρο».
Πάντως, αν εξαιρέσουμε την πρώτη και μεγάλη ενότητα που επικεντρώνεται στον πολιτικό λόγο και το έργο του Ανδρέα Παπανδρέου, η δεύτερη μεγαλύτερη ενότητα είναι… αφιερωμένη στον Γιώργο Παπανδρέου. Σε ένα ολόκληρο κεφάλαιο μάλιστα, το οποίο τιτλοφορεί «Ο ρόλος του Γιώργου Παπανδρέου. Μια μεγάλη αποκαλυπτική έρευνα για την περίπτωσή του», τον περνάει από γενεές δεκατέσσερις. Από το πώς του βγήκε το όνομα «Τζέφρι» και τη βάφτισή του μέχρι τη στάση του στο σχέδιο Ανάν και την -κατά τη συγγραφέα- σχεδιασμένη επιλογή του να φέρει το ΔΝΤ στην Ελλάδα κατ’ εντολήν ξένων δυνάμεων.
Από την κριτική της πάντως δεν ξεφεύγει κανείς, τόσο από τους παλαιότερους όσο και τους νεότερους εκφραστές του ΠΑΣΟΚ ή σήμερα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Ακολουθούν ενδεικτικά αποσπάσματα:
Για τον Γιώργο Παπανδρέου
«Ισχυρίζομαι πως η τεχνητή προσωπολατρία στο άκουσμα Παπανδρέου, μόνο λόγω επωνύμου, και η καταχρηστική αξιοποίησή της από τον ΓΑΠ συνιστά ύβρη και παραχάραξη της πραγματικής εικόνας του Ανδρέα. Είναι απαράδεκτη πλαστοπροσωπία και αντιποίηση πολιτικής ιδιοταυτότητας».
«Είδα τον ΓΑΠ στη Συνδιάσκεψη του κόμματός του (7/2/2015). Παντελώς ανίκανος να κάνει αυτοκριτική. Εκλογές έχασε και δεν είπε λέξη για την ήττα. Το να καταγγέλλει το παρασιτικό, πελατειακό κράτος είναι σαν να ομολογεί ότι για τριάντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια μας δούλευε ψιλό γαζί ή τάχα τώρα ξαφνικά ανακάλυψε τον λάθος εαυτό του; Μίλησε για συνταγές εξόδου από την κρίση! Ποιος να τον πιστέψει; Μας πήγε στον γκρεμό και παριστάνει τον από ποδηλάτου (όχι μηχανής) σωτήρα…]. […Ένας σύγχρονος Ιανός, με δύο πρόσωπα στο ίδιο κεφάλι. Δίγλωσσος και διπρόσωπος. Κι όμως είναι σταθερός! Υποτελής στο διεθνή παράγοντα. Αμετανόητα δικός τους».
Για τη Μαργαρίτα
«Την ώρα που εμείς εδώ ταλανιζόμασταν με το λεγόμενο Βρόμικο ‘89, η κυρία Μαργαρίτα είχε συνάψει από το 1987 δεσμό στις ΗΠΑ! Κυκλοφορούσε μαζί του χεράκι χεράκι. Δικαίωμά της! Διάλεξε τον κ. Πολ Ολαμ, καθηγητή εξ Ορεγκον και χήρο. Τον έβαλε να συμφωνήσει μαζί της με έντυπο προγαμιαίο συμφωνητικό, όπως λέει η ίδια, ότι άμα πεθάνει ο καθηγητής θα παίρνει αυτή τη σύνταξή του (των 8.000 δολαρίων το μήνα). Συνάντησε όμως την αντίθεση των παιδιών του».
«Εγώ μπήκα στη ζωή του Ανδρέα με δική του επιλογή, αφότου το ζευγάρι ήταν ήδη συμβατικό και ο Ανδρέας… φευγάτος από πάρα πολύ καιρό, αρκετά χρόνια νωρίτερα. Δεν τους χώρισα εγώ, ζούσαν στην ουσία χωριστά».
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΝΤΑΡΑΚΗ
Διαβάστε περισσότερα στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακή
e-typos.com
