Twitter@EmOikonomidis
Προφανώς και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι την Ιστορία τη γράφουν οι εκάστοτε νικητές των μαχών, όποιο κι αν είναι το πεδίο της κάθε αναμέτρησης. Με την ηχηρή ωστόσο προσθήκη, ότι στην ιστορική συγγραφή υποβοηθάει και το εύρος της μνήμης κάθε κοινωνίας, κάθε λαού. Δηλαδή, κατά κύριο λόγο η ανοχή του στη… λήθη.
Δέκα χρόνια μετά την απόσυρσή του από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και την πρωθυπουργία, ο Κώστας Σημίτης επιχειρεί να ξαναγράψει την Ιστορία, όπως φάνηκε με την ομιλία του στη χθεσινή επετειακή εκδήλωση του Κινήματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, και πέρασε με… συζητήσιμο τρόπο στα χέρια του το μακρινό 1996.
Δικαίωμά του, θα πει κανείς. Κάθε πολιτικός άλλωστε επιχειρεί ως το επιλογικό κεφάλαιο της προσωπικής διαδρομής του στον δημόσιο βίο, να διορθώσει πτυχές και… σκοτεινές γωνίες. Και στη δική του περίπτωση, ο Κώστας Σημίτης έχει πολλές τέτοιες.
Καμία αντίρρηση… Εν μέσω μιας πολιτικής σύγχυσης και ενός χορού των άκρων, των ακροτήτων και του λαϊκισμού, σαν και αυτόν που βιώνει τα τελευταία χρόνια ο τόπος, στον απόηχο της εθνικής αυτοχειρίας του Μνημονίου, ο λόγος του Κώστα Σημίτη ακούστηκε μετριοπαθής, ρεαλιστικός, περίπου ως… φωνή της λογικής.
Δεν πρέπει ωστόσο να ξεχνάμε τον… κομιστή αυτού του λόγου. Το ποιός δηλαδή είναι το μέσο-μήνυμα. Και ο Κώστας Σημίτης είναι το απολύτως λάθος μέσο-μήνυμα στην αφετηρία της ‘”εθνικής επιστροφής” σε μονοπάτια έξω, πέρα και μακριά από την κρίση.
Ο πολιτικός που αυτοπροσδιορίστηκε ως “συνιδρυτής” του ΠΑΣΟΚ, και επιχείρησε να εκφράσει τον εκσυγχρονισμό που… όλοι θα θέλαμε να δούμε, υπήρξε ο βασικός πρωταγωνιστής και μεγάλος επιταχυντής της εθνικής διαδρομής της Ελλάδας στη χρεοκοπία.
Επί ημερών του, η διαφθορά και η διαπλοκή έγιναν συνώνυμα της καθημερινότητας του τόπου. Η Ελλάδα έζησε σκάνδαλα, το Χρηματιστήριο, την παράδοση Οτσαλάν στους Τούρκους, το “ευχαριστώ” στους Αμερικανούς, την υπερτιμολόγηση των ολυμπιακών και των άλλων μεγάλων δημοσίων εργών, τη δημιουργική λογιστική, τις “περίεργες” εκλογές του 2000.
Ο ίδιος φυσικά μας είχε προειδοποιήσει. “Αυτή είναι η Ελλάδα”, όπως είχε παραδεχτεί σε μια ομιλία του.
Όσο για την “ισχυρή Ελλάδα”, που υποτίθεται ότι διαμόρφωσε, προφανώς και ήταν… μακέτο, με τις γνωστές, τραγικές συνέπειες που βιώνουμε σήμερα.
Η δε ισορροπία… πάθους που διακρίνει τις σχέσεις του με τον Γιώργο Παπανδρέου, θα πρέπει ως ένα σημείο να αναζητηθεί και στο γεγονός ότι ο γιος του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν εκείνος που ουσιαστικά του παρέδωσε το ΠΑΣΟΚ, στο Συνέδριο του 1996, πηγαίνοντας κόντρα στην επιθυμία του πατέρα του, και στο υπόλοιπο παπανδρεϊκό στρατόπεδο.
Ώστε να συγκυβερνήσει ουσιαστικά μαζί του στα χρόνια που ακολούθησαν, και τελικά το 2004 να του… επιστρέψει ο Κώστας Σημίτης το ΠΑΣΟΚ, έστω και ως “θαμπό δαχτυλίδι”, όπως σωστά είχε διαπιστώσει ο Νίκος Παπανδρέου.
Η εποχή Σημίτη επέφερε τα πλέον καίρια χτυπήματα στο εθνικό dna, και δρομολόγησε την εθνική χρεοκοπία, οικονομική, ηθική, αξιακή και φυσικά πολιτικής ηγεσίας, που πιστοποιήθηκε το 2010.
Η Ελλάδα κόντυνε στα χέρια του “συστήματος Σημίτη”, που ήταν η φυσική εξέλιξη του συστήματος ΠΑΣΟΚ. Κόντυνε πολύ. Γι’ αυτό και ο πρώην πρωθυπουργός, ενθυμούμενος τουλάχιστον την ακαδημαϊκή προϋπηρεσία του, θα έπρεπε να είναι περισσότερο εγκρατής.
Μια ολόκληρη χώρα δεν έχει ξεχάσει. Και δεν θα ξεχάσει…
ysterografa.gr
