Βαρσήμαντο άρθρο του Ανδρέα Λοβέρδου στα "Υστερόγραφα"
Κάθε μέρα που περνά (και χάνεται), επιβεβαιώνεται με οδυνηρό τρόπο για την ελληνική κοινωνία, πως το πρόβλημα που βιώνει η πατρίδα μας είναι βαθύτατα και πρωτίστως πολιτικο-κοινωνικό και δευτερευόντως οικονομικό.
Η γνώση σχετικώς με τον πραγματικό πλούτο που διαθέτει η χώρα μας, η χρήση της κοινής λογικής για τη διάγνωση της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας και συνάμα η ευθεία σύγκρουση με τις κακοδαιμονίες μας, είναι τα προαπαιτούμενα για την επαναφορά της Ελλάδας στην ευημερία και την αξιοπιστία.
Σε αυτό το πλαίσιο, δύο μεγάλες υποσχέσεις και προεκλογικές ρητορείες, αυτές της ανάπτυξης και των ριζοσπαστικών διαρθρωτικών αλλαγών του δημοσίου τομέα, παραμένουν «ανενεργές». Αυτό σημαίνει, πως ενώ δεν διαθέτουμε χρόνο, έχουμε την υποχρέωση να κάνουμε τη ρήξη με το υπάρχον πολιτικό σύστημα, ώστε να δημιουργηθούν οι πολιτικές προϋποθέσεις των αλλαγών που χρειαζόμαστε.
Προσφάτως, με επίκαιρη ερώτησή μου στη Βουλή, προς τον υπουργό Ανάπτυξης, προσπάθησα να υπενθυμίσω στην πολιτική ηγεσία, πως για να κερδιθεί το στοίχημα της εξόδου της χώρας από την κρίση, χρειάζεται ρευστότητα στην αγορά, το αυτονόητο δηλαδή. Άλλωστε δεν είναι δυνατόν να ζητηθούν νέες θυσίες από τους πολίτες, χωρίς την προοπτική της ανάκαμψης. Θα επέλθει η οριστική διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, με απρόβλεπτες συνέπειες. Ακόμη και σε οικονομοτεχνικό επίπεδο, από πού θα εσοδεύσει το κράτος, όταν ο τζίρος νοικοκυριών και επιχειρήσεων διαρκώς συρρικνώνεται;
Βρισκόμαστε στον 4ο μήνα της τρικομματικής κυβερνητικής συνεργασίας και ακόμη εθνικό σχέδιο ανάπτυξης δεν έχει εκπονηθεί. Όχι ακόμη δεν έχει εφαρμοστεί, αλλά ούτε καν έχει εκπονηθεί. Και αυτό είναι τραγικό για την Ελλάδα, με την ανεργία να καλπάζει και την ραχοκοκαλιά της οικονομίας, δηλαδή την μικρομεσαία επιχείρηση να καταστρέφεται, ανήμπορη, χωρίς επενδυτικά εργαλεία. Και ταυτόχρονα η διοίκηση μεγάλων επιχειρήσεων να φεύγει από τη χώρα και η πολιτική ηγεσία απλώς να παρατηρεί.
Η ταχύτητα με την οποία κινείται ο δημόσιος γραφειοκρατικός διοικητικός μηχανισμός, την ώρα της κρίσης, την ώρα που θα έπρεπε να «πετάει», δημιουργεί προϋποθέσεις εθνικής απελπισίας. Και η Δικαιοσύνη προσθέτει προβλήματα. Αν δεν υπήρχαν ορισμένοι πατριώτες δικαστές και δημόσιοι υπάλληλοι, θα είχαμε ήδη καταρρεύσει.
Η όποια αλλαγή του ευρωπαϊκού κλίματος υπέρ της Ελλάδας χάνεται, όταν η πολιτική ηγεσία δεν κατανοεί τη ρίζα του τεράστιου προβλήματος του τόπου μας. Ας δώσω το πιο χαρακτηριστικό εθνικό παράδειγμα για τα όσα επικαλούμαι. Δεν είναι τραγικό να έχουμε πρόβλημα ρευστότητας και ταυτοχρόνως 12,5 δις ΕΣΠΑ σε πλήρη «ακινησία»; Αυτό είναι έγκλημα. Είναι το έγκλημα που συντελείται από ένα κράτος που δεν ασχολείται με τους πολίτες του, χωρίς να μπορεί να σκεφθεί, πως η κατάρρευση του ιδιωτικού τομέα σημαίνει πως δεν θα υπάρχουν χρήματα για το κράτος και τους υπαλλήλους του. Κι αυτό το παράδειγμα αναφέρεται απλώς ενδεικτικά αντί πολλών άλλων.
Η σημερινή κυβέρνηση, δεν προχωρά στη ρήξη με το κατεστημένο, το σάπιο, το τεμπέλικο, το παρασιτικό, ώστε να ανασάνει η αγορά και η κοινωνία. Χάνεται άραγε η τελευταία μας ευκαιρία; Υποστήριξα στη Βουλή, για παράδειγμα, να προωθηθεί η στήριξη του ΕΣΠΑ, μέσα από τις τράπεζες. Γρήγορα. Τώρα! Πέρα και πάνω από τα μικροσυμφέροντα της κάθε γραφειοκρατίας. Αντί γι’ αυτή, ως προς ένα μέρος του ΕΣΠΑ τις αξιολογήσεις να κάνουν οι τράπεζες, ώστε να διοχετευθούν κάποια χρήματα γρήγορα στην αγορά. Πέρασαν τέσσερις μήνες δίχως ουσιαστική κινητικότητα ως προς το θέμα.
Η φτώχεια δεν φέρνει μόνο «γκρίνια» στην κοινωνία, αλλά και όλα εκείνα τα ακραία πολιτικά ή α-πολιτικά στοιχεία που δημαγωγούν, πάνω στον ανθρώπινο πόνο και στην πολιτική αναλγησία. Η επιστροφή μας στην αξιοπιστία και την ευημερία περνά μέσα από πολιτικές συγκρούσεις με συμφέροντα μικρά και μεγάλα, που διαχρονικά έχουν καταστρέψει την πατρίδα μας, καθώς και με τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, τους δημαγωγούς και τους πολιτικούς του χθες.
Σήμερα δεν φτάνουν οι βαρυσήμαντες δηλώσεις, ούτε η θετική αλλαγή του ευρωπαϊκού κλίματος για την Ελλάδα. Χρειάζονται πολιτικές, χρειάζεται αναπτυξιακή προσπάθεια εδώ και τώρα.
Προσπαθώ με τριάντα νέους ανθρώπους να καταρτιστεί τώρα το αναγκαίο σχέδιο. Σε λίγο θα είμαστε έτοιμοι. Δεν μπορούμε να περιμένουμε πότε θα κινητοποιηθούν οι υπόλοιποι. Ο καθένας μας ας κάνει εδώ και τώρα αυτό ακριβώς που μπορεί.
Η γνώση σχετικώς με τον πραγματικό πλούτο που διαθέτει η χώρα μας, η χρήση της κοινής λογικής για τη διάγνωση της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας και συνάμα η ευθεία σύγκρουση με τις κακοδαιμονίες μας, είναι τα προαπαιτούμενα για την επαναφορά της Ελλάδας στην ευημερία και την αξιοπιστία.
Σε αυτό το πλαίσιο, δύο μεγάλες υποσχέσεις και προεκλογικές ρητορείες, αυτές της ανάπτυξης και των ριζοσπαστικών διαρθρωτικών αλλαγών του δημοσίου τομέα, παραμένουν «ανενεργές». Αυτό σημαίνει, πως ενώ δεν διαθέτουμε χρόνο, έχουμε την υποχρέωση να κάνουμε τη ρήξη με το υπάρχον πολιτικό σύστημα, ώστε να δημιουργηθούν οι πολιτικές προϋποθέσεις των αλλαγών που χρειαζόμαστε.
Προσφάτως, με επίκαιρη ερώτησή μου στη Βουλή, προς τον υπουργό Ανάπτυξης, προσπάθησα να υπενθυμίσω στην πολιτική ηγεσία, πως για να κερδιθεί το στοίχημα της εξόδου της χώρας από την κρίση, χρειάζεται ρευστότητα στην αγορά, το αυτονόητο δηλαδή. Άλλωστε δεν είναι δυνατόν να ζητηθούν νέες θυσίες από τους πολίτες, χωρίς την προοπτική της ανάκαμψης. Θα επέλθει η οριστική διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, με απρόβλεπτες συνέπειες. Ακόμη και σε οικονομοτεχνικό επίπεδο, από πού θα εσοδεύσει το κράτος, όταν ο τζίρος νοικοκυριών και επιχειρήσεων διαρκώς συρρικνώνεται;
Βρισκόμαστε στον 4ο μήνα της τρικομματικής κυβερνητικής συνεργασίας και ακόμη εθνικό σχέδιο ανάπτυξης δεν έχει εκπονηθεί. Όχι ακόμη δεν έχει εφαρμοστεί, αλλά ούτε καν έχει εκπονηθεί. Και αυτό είναι τραγικό για την Ελλάδα, με την ανεργία να καλπάζει και την ραχοκοκαλιά της οικονομίας, δηλαδή την μικρομεσαία επιχείρηση να καταστρέφεται, ανήμπορη, χωρίς επενδυτικά εργαλεία. Και ταυτόχρονα η διοίκηση μεγάλων επιχειρήσεων να φεύγει από τη χώρα και η πολιτική ηγεσία απλώς να παρατηρεί.
Η ταχύτητα με την οποία κινείται ο δημόσιος γραφειοκρατικός διοικητικός μηχανισμός, την ώρα της κρίσης, την ώρα που θα έπρεπε να «πετάει», δημιουργεί προϋποθέσεις εθνικής απελπισίας. Και η Δικαιοσύνη προσθέτει προβλήματα. Αν δεν υπήρχαν ορισμένοι πατριώτες δικαστές και δημόσιοι υπάλληλοι, θα είχαμε ήδη καταρρεύσει.
Η όποια αλλαγή του ευρωπαϊκού κλίματος υπέρ της Ελλάδας χάνεται, όταν η πολιτική ηγεσία δεν κατανοεί τη ρίζα του τεράστιου προβλήματος του τόπου μας. Ας δώσω το πιο χαρακτηριστικό εθνικό παράδειγμα για τα όσα επικαλούμαι. Δεν είναι τραγικό να έχουμε πρόβλημα ρευστότητας και ταυτοχρόνως 12,5 δις ΕΣΠΑ σε πλήρη «ακινησία»; Αυτό είναι έγκλημα. Είναι το έγκλημα που συντελείται από ένα κράτος που δεν ασχολείται με τους πολίτες του, χωρίς να μπορεί να σκεφθεί, πως η κατάρρευση του ιδιωτικού τομέα σημαίνει πως δεν θα υπάρχουν χρήματα για το κράτος και τους υπαλλήλους του. Κι αυτό το παράδειγμα αναφέρεται απλώς ενδεικτικά αντί πολλών άλλων.
Η σημερινή κυβέρνηση, δεν προχωρά στη ρήξη με το κατεστημένο, το σάπιο, το τεμπέλικο, το παρασιτικό, ώστε να ανασάνει η αγορά και η κοινωνία. Χάνεται άραγε η τελευταία μας ευκαιρία; Υποστήριξα στη Βουλή, για παράδειγμα, να προωθηθεί η στήριξη του ΕΣΠΑ, μέσα από τις τράπεζες. Γρήγορα. Τώρα! Πέρα και πάνω από τα μικροσυμφέροντα της κάθε γραφειοκρατίας. Αντί γι’ αυτή, ως προς ένα μέρος του ΕΣΠΑ τις αξιολογήσεις να κάνουν οι τράπεζες, ώστε να διοχετευθούν κάποια χρήματα γρήγορα στην αγορά. Πέρασαν τέσσερις μήνες δίχως ουσιαστική κινητικότητα ως προς το θέμα.
Η φτώχεια δεν φέρνει μόνο «γκρίνια» στην κοινωνία, αλλά και όλα εκείνα τα ακραία πολιτικά ή α-πολιτικά στοιχεία που δημαγωγούν, πάνω στον ανθρώπινο πόνο και στην πολιτική αναλγησία. Η επιστροφή μας στην αξιοπιστία και την ευημερία περνά μέσα από πολιτικές συγκρούσεις με συμφέροντα μικρά και μεγάλα, που διαχρονικά έχουν καταστρέψει την πατρίδα μας, καθώς και με τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, τους δημαγωγούς και τους πολιτικούς του χθες.
Σήμερα δεν φτάνουν οι βαρυσήμαντες δηλώσεις, ούτε η θετική αλλαγή του ευρωπαϊκού κλίματος για την Ελλάδα. Χρειάζονται πολιτικές, χρειάζεται αναπτυξιακή προσπάθεια εδώ και τώρα.
Προσπαθώ με τριάντα νέους ανθρώπους να καταρτιστεί τώρα το αναγκαίο σχέδιο. Σε λίγο θα είμαστε έτοιμοι. Δεν μπορούμε να περιμένουμε πότε θα κινητοποιηθούν οι υπόλοιποι. Ο καθένας μας ας κάνει εδώ και τώρα αυτό ακριβώς που μπορεί.
