Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Το πρόσωπο και η φωνή της ξεχασμένης ηθικής μας… Μαρία Καρυστιανού. Παιδίατρος… Που έχασε το παιδί της. Μητέρα. Που έχασε την κόρη της. Γυναίκα. Που έχασε το φως της ζωής.
Η κατάθεση της Μαρίας Καρυστιανού στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για την τραγωδία των Τεμπών, μονάχα κλινικά αναίσθητους θα πρέπει να άφησε ασυγκίνητους. Και αν
υπάρχουν στο πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ, τον δημόσιο βίο, τέτοια ηθικά ατυχήματα, ήταν μια καλή ευκαιρία να τους θυμηθούμε.Μια γενναία γυναίκα. Που στερήθηκε στην τραγωδία των Τεμπών, το προνόμιο να αγκαλιάζει την κόρη της. Να τη δει να μεγαλώνει και να ζει τα όνειρά της. Όπως ακριβώς μας το έχει διδάξει η επιστήμη της Επικοινωνίας. Δεν έχει τόση σημασία τι θα πεις, αλλά τι θα με κάνεις να αισθανθώ.
Η εικόνα της Μαρίας Καρυστιανού, όρθιας απέναντι στο διαρκές και αμετάκλητο πένθος στο οποίο βυθίστηκε η ζωή της, θα λειτουργεί στο συνεχές μέλλον ως κάδρο αξιοπρέπειας και σημείο τομής για την ανθρωπιά που, είτε χάσαμε, είτε μοιραζόμαστε σε συρρικνωμένη δοσολογία.
Μια γενναία γυναίκα σε αποστολή ζωής. Να ζει και για τις ψυχές που “έφυγαν”. Του παιδιού της, και των άλλων νέων παιδιών που χάθηκαν στα Τέμπη.
Το ηχόχρωμα της χαλασμένης συνείδησής μας. Μια συνείδηση που υπέστη ρωγμές στην εποχή της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων. Και μας καταδίκασε σε έναν ασυγχώρητο συμβιβασμό με τις χειρότερες εκδοχές του εαυτού μας.
ysterografa.gr
